Η μπάλα στον Ίβιτς για προπονητή

Αλλιώς τα ήθελε και τα υπολόγιζε ο Ίλια Ίβιτς, όταν η ΑΕΚ έδινε το χαρακτήρα μονιμότητας στη λύση του Νίκου Κωστένογλου. Βοήθησαν τα αποτελέσματα, το ζήτησαν (για να μην πω ότι το απαίτησαν) τα αποδυτήρια, ο ίδιος δεν είχε έτοιμη λύση, για την οποία να αισθανόταν απολύτως σίγουρος. Ούτε καν ραντεβού δεν είχε προγραμματίσει.

Η επιλογή του προπονητή θα είναι η πρώτη σοβαρή τομή του τεχνικού διευθυντή της ομάδας στην προσπάθεια αναδόμησης της Ένωσης, βάσει των δικών του ιδεών και δράσεων, γι αυτό και ήθελε να κερδίσει χρόνο, από το να πατήσει κάποια πεπονόφλουδα τύπου Καρντόσο.

Ήταν 15 Οκτώβρη, όταν από αυτό το σταθερό για μένα εδώ και 15 συναπτά έτη δημόσιο βήμα, επεσήμανα ότι ο μήνας του μέλιτος είχε ολοκληρωθεί για τη σχέση Κωστένογλου - αποδυτηρίων, καθώς πλησίαζαν τα συνεχή απαιτητικά ματς και οι πραγματικές δοκιμασίες αυτής της συνύπαρξης.

Δυστυχώς για εκείνη, 40 ημέρες μετά, η ΑΕΚ πρέπει να αισθάνεται ικανοποιημένη που η διαφορά από την κορυφή έχει παραμείνει σε μονοψήφιο νούμερο (9 βαθμοί) και δεν έχει φτάσει τη 15αρα, είτε επειδή οι μεγάλοι αντίπαλοι χάνουν βαθμούς, είτε διότι υπάρχει η δικαιοσύνη του VAR, χάρη στην οποία "τσίμπησε" έναν βαθμό από τον καλύτερο στο μεγαλύτερο διάστημα του χθεσινού ματς, Άρη.

Όλα αυτά που ο Ίβιτς ήθελε να αποφύγει, είναι πλέον μπροστά του. Δίχως να έχει αξιολογήσει το ρόστερ στο βαθμό που θα το επιθυμούσε, δίχως ακόμα να έχει προχωρήσει στα ραντεβού που σκόπευε (ή και είχε προγραμματίσει) να κάνει, με ορίζοντα το ερχόμενο καλοκαίρι, καλείται να διαλέξει δρόμο, ίσως διαφορετικό:

Είτε στηρίζοντας τον Κωστένογλου μέχρι τέλους, με όποιες αγωνιστικές συνέπειες υπάρξουν, είτε επιλέγοντας μια άμεση αλλαγή, η οποία δεν θα αφορά σε προπονητή που θα αποτελεί για εκείνον προτεραιότητα. Κοινώς, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, καθώς μια τέτοια απόφαση ίσως να οδηγήσει στην πρόσληψη ακόμη ενός τεχνικού με τη μορφή του κατ' επείγοντος προσωρινού.

Η ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΚΑΙ Η ΕΙΚΟΝΑ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Τα όσα ο Νίκος Κωστένογλου επικαλέστηκε στη μακράς διάρκειας συνέντευξη Τύπου μετά το ματς, εστιάζοντας για αρκετή ώρα στο θέμα των αναπάντεχων ή μη απουσιών στο διάστημα που εκείνος ηγείται του κιτρινόμαυρου πάγκου, δεν είναι αναληθή, αντιθέτως παρέθεσε πραγματικά γεγονότα. Ο αντίλογος όμως είναι βαρύς σαν πέλεκυς. Διότι πλέον έχουν χαθεί και εκείνα τα στοιχεία τα οποία προσπερνούσαν το αμιγώς αγωνιστικό κομμάτι, ωστόσο έκαναν τη διαφορά.

Εκεί που τα αποδυτήρια είχαν αρχίσει να αποπνέουν και πάλι ενότητα, σύμπνοια και συναδελφικότητα, όταν άρχισαν να θυμίζουν το «ένας για όλους και όλοι για έναν» της σεζόν 2017-18, εκεί και κατέρρευσαν όπως ο πύργος στην άμμο. Για να υπάρχει μια αγωνιστική ισορροπία, η ομάδα έπρεπε να ανέχεται τα καουμποϊλίκια και τα νεύρα του καθενός, να αποδέχεται κλίκες, να δημιουργεί χάσματα εντός των τειχών της, λόγω κανακέματος και αίσθησης διαφορετικής αντιμετώπισης.

Θα καταθέσω στο εξής: σε ένα περιστατικό στα Σπάτα, με πρωταγωνιστή τον Λιβάγια, ο Ολιβέιρα (ως αυτόπτης μάρτυρας) είχε αναρωτηθεί μιλώντας σε συμπαίκτη του, για το ποιος είναι ο εσωτερικός κανονισμός και τι προβλέπει σε κάθε περίπτωση. Το κακό είχε ήδη γίνει και άρχισε να διαβρώνει τα αποδυτήρια της ΑΕΚ. Μια διάχυτη καχυποψία άρχισε ημέρα με την ημέρα να «σκεπάζει» σαν μαύρο πέπλο τα Σπάτα, διώχνοντας το προσωρινό καμουφλάζ της υγιούς αντεπίθεσης. Επί της ουσίας, δεν υπήρχε τέτοια...

Γνωρίζοντας καλά όλα αυτά ο Ίβιτς, ο οποίος άλλωστε ζει τα αποδυτήρια εκ των έσω κι επιδίδεται σε προσωπικές επαφές με τους παίκτες, σχεδόν καθημερινά, οφείλει και να αποδεχθεί ότι αυτή η ιστορία δεν μπορεί να συνεχίζεται έτσι, διότι θα είναι σαν να πετά λευκή πετσέτα περιμένοντας για παράδειγμα μια εκτός έδρας νίκη επί του ΟΦΗ, ώστε και πάλι να λειανθεί η κατάσταση μέχρι το (κάθε) επόμενο ματς. Εκτός εάν άπαντες στην ΑΕΚ ομολογήσουν δημόσια ότι αποδέχονται αυτό που συμβαίνει και θα το συνεχίσουν έως το καλοκαίρι, με όποιο κόστος. Σε κάθε περίπτωση, κάτι οφείλουν να πουν...