Ένας ταξιδιώτης του κόσμου ο οποίος έπεισε τον Ζοζέ Μουρίνιο ότι είναι ένας καταπληκτικός αναλυτής αντιπάλων και σοφός της τακτικής του ποδοσφαίρου και από τις ψυχαγωγικές περιοδείες του σε Ευρώπη, Ασία και Αφρική, έφτασε στο σημείο να μελετά τις επόμενες αντιπάλους σε επίπεδο Τσάμπιονς Λιγκ δουλεύοντας για λογαριασμό ομάδων όπως η Ιντερ, η Ρεάλ Μαδρίτης και η Τσέλσι.

Κι όμως, αν τον ρωτήσει κανείς να απαντήσει ειλικρινά στο ερώτημα « ποια είναι η πιο απαιτητική αποστολή που σου ζητήθηκε να φέρεις εις πέρας ως πρώτος προπονητής;» θα απαντήσει με τη λέξη που μπήκε μάλλον αιφνίδια και για τον ίδιο στη ζωή του: ΑΕΚ! Διότι είναι αλήθεια ότι από τον Ζοζέ Μοράις ουδέποτε ζητήθηκε να κάνει πρωταθλητισμό ως το απόλυτο αφεντικό των αποδυτηρίων σε κάποια ομάδα που έστω να πλησιάζει κατά το ήμισυ το βεληνεκές της Ένωσης. Μια γρήγορη ματιά στο βιογραφικό του αποδεικνύει του λόγου το αληθές.

Τι εστί Μοράις λοιπόν και πως η ΑΕΚ οδηγήθηκε σε αυτόν; Βάσει του σκεπτικού του Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς, προφανώς και του μπάτζετ που είχε να διαχειριστεί (π.χ. στην Ένωση απασχόλησε μεταξύ άλλων και ο Χοακίν Καπαρός, μέχρι τη στιγμή που ενημέρωσε ότι το κασέ του ανέρχεται 600.000 ευρώ ως το καλοκαίρι), έπρεπε να βρεθεί άμεσα ένας τεχνικός με όλα αυτά που δεν εμφάνισε ο Κετσπάγια.

Δηλαδή, ξεκάθαρες ιδέες, στοχευμένη δουλειά στις αδυναμίες των άλλων και επαρκή κατάρτιση στον τομέα της τακτικής. Βέβαια εδώ από την υπεραπλούστευση, η ΑΕΚ ταξίδεψε με ταχύτητα φωτός στην υπερανάλυση. Ο Μοράις θεωρείται από τον Μουρίνιο ως ένας καθηγητής του αγωνιστικού σχεδιασμού και της επεξήγησης αυτού. Τότε εύλογα θα ρωτήσει κάποιος «γιατί ως σήμερα δεν πέτυχε τίποτα σπουδαίο ως πρώτος προπονητής;».

Η απορία αυτή…

… εκφράστηκε και από τον ίδιο τον Ντάνιελ Μαϊστόροβιτς, όχι στον ίδιο τον Μοράις αλλά στους ανθρώπους με τους οποίους συνομίλησε προτού αποφασίσει να προκρίνει την υποψηφιότητα του Πορτογάλου. Πήρε απαντήσεις τις οποίες θεώρησε επαρκείς και αρκούντως επεξηγηματικές προκειμένου να προχωρήσει μαζί του.

Όπως το ότι ο πενηντάρης σήμερα Μοράις βρήκε τη θαλπωρή του και αισθάνθηκε πραγματικά πολύτιμος ως και σπουδαίος βοηθώντας ουσιαστικά κοτζάμ Μουρίνιο, σε σημείο που του έφυγαν ο πόθος και η αυταρέσκεια να είναι ο πρώτος. Όπως επίσης η δυσκολία στο να πάρεις την απόφαση να αποσχιστείς από το πλευρό του ανθρώπου που σε ταξιδεύει στο κορυφαίο επίπεδο και σου δίνει την δυνατότητα να ζεις καταστάσεις που άλλοι δεν θα βιώσουν ποτέ. Τις οποίες σίγουρα δεν θα ζούσε από μόνος του. Όλα όμως κάνουν τον κύκλο τους.

Επί της ουσίας στα 51 του, έχοντας πλέον λησμονήσει τα ταξιδιάρικα χρόνια του τυχοδιωκτισμού και του εύκολου χρήματος σε χώρες ποδοσφαιρικά τριτοκοσμικές αλλά πλούσιους ανθρώπους να ξοδεύουν και αφού έχει αφήσει οριστικά πίσω του τη μετα-Μουρίνιο εποχή, τώρα είναι που αρχίζει να ζει τις πρώτες σοβαρές δουλειές του ως α’ προπονητής. Βρίσκεται μόλις λίγα μέτρα μετά την αφετηρία η οποία ξεκίνησε όμορφα στο ξεκίνημα του 2016 στην Αττάλεια (με μια 4αρα στη Γαλατάσαραϊ και μια ξεγυρισμένη 7αρα στην Τραμπζονσπόρ) αλλά είχε το φινάλε που θα άξιζε στον προπονητή μιας ουραγού του βαθμολογικού πίνακα.

Ναι, είναι τζόγος η περίπτωσή του. Έχει το ξεχωριστό ενδιαφέρον της, είναι μια ιδιάζουσα υπόθεση, ως και αμφιλεγόμενη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Και δεν υπάρχει άνθρωπος αυτή τη στιγμή ικανός προβλέψει αν αυτός ο άνθρωπος με το μυαλό ξυράφι και τον «ποδοσφαιρικό εγκέφαλο» όπως έχει πει ο Ζοζέ, διαθέτει τη μεταδοτικότητα που απαιτείται για να «οικοδομήσει», κάτω από ειδικές συνθήκες, την ΑΕΚ που θα κάνει πρωταθλητισμό ως το τέλος. Θα το δείξει ο χρόνος και το γήπεδο.