Αφίχθη στην ΑΕΚ όπως ο… άσπρος σίφουνας (ήταν το μότο παλαιάς διαφήμισης): Έτοιμος να τα σαρώσει όλα! Έφερε ο ίδιος τεράστια ευθύνη για όσα γράφονταν στον Τύπο περί ειλλημένης απόφασης για την αποπομπή του Μπάγεβιτς και την αποψίλωση του ρόστερ. Δεν είναι ψέμα να πει κανείς ότι εκείνος τα διοχέτευε έτσι, με τρόπο επιλεκτικό.

Στην πρώτη επαφή του με τους δημοσιογράφους μίλησε για φίλους και εχθρούς και ανέβασε τους τόνους της αντιπαράθεσης στον Τύπο που ερμήνευσε κατά το δοκούν τα λεγόμενά του και ποιον ακριβώς αφορούσαν.

Πέρασαν αρκετοί μήνες από τότε. Ο Σταύρος Αδαμίδης είδε, άκουσε, κατάλαβε. Η ενημέρωση που είχε για όσα συνέβαιναν στα αποδυτήρια και γενικότερα στην οικογένεια της ΑΕΚ ήταν επιλεκτική και κατευθυνόμενη. Έτσι την πατάς όταν μαθαίνεις “αλήθειες” από ΑΕΚτζήδες που τώρα είναι καριερίστες στον Πανιώνιο.

Σημασία έχει ότι πλέον ο πρόεδρος κρίνει και αποφασίζει βάσει των δικών του συμπερασμάτων. Διαπιστώνει ο ίδιος τι ταιριάζει και τι όχι στην εταιρία που διοικεί και παίρνει τις αποφάσεις μόνος του.

Δεν γνωρίζω ακόμα αν έπραξε καλώς ή όχι που κράτησε τον Μπάγεβιτς. Αυτό θα το δείξει η σεζόν. Γνωρίζω όμως (και αυτό αρμόζει σε έναν πρόεδρο της ΑΕΚ) ότι τώρα πια έχει δική του άποψη. Είναι υπεύθυνος για τις πράξεις και τις αποφάσεις του. Είναι κανονικός πρόεδρος κι όχι «μαϊμού» τύπου Θανόπουλου.

Το πρώτο μεγάλο κόλπο

Την απόκτηση του Ντιοπ θα έχει να τη λέει και στα εγγόνια του και να καυχιέται γι αυτό. Έχει κάθε δικαίωμα όταν σε καιρούς δύσκολους για την ομάδα, όταν ξέρουμε ότι οι δύο εναπομείναντες μεγαλομέτοχοι έχουν βάλει πωλητήριο στους κατά τεκμήριο καλύτερους ποδοσφαιριστές και πρέπει από πάνω να τους λέμε και ευχαριστώ που μας κάνουν τη χάρη και μένουν στην ΑΕΚ (επιχείρησή τους είναι στο κάτω κάτω), ο Αδαμίδης πέτυχε κάτι σπουδαίο:

Η απόκτηση του Σενεγαλέζου δεν συνιστά απλώς μια σημαντική μεταγραφική επιτυχία. Αποτελεί και μια αχτίδα ελπίδας, μια ένεση ηθικού για τον ΑΕΚτζή που βλέπει τον Παναθηναϊκό να αποκτά τον Γκοβού και να διαπραγματεύεται με τον Γκαλάς και τον Ολυμπιακό να παίρνει πακέτο Ρόμενταλ και Ιμπαγάσα.

Σύμφωνοι, δεν θα γίνει υπερόμαδα η ΑΕΚ επειδή έρχεται ο Ντιοπ, πόσω μάλλον αν η έλευσή του συνδυαστεί με πώληση του Σκόκο ή του Τζιμπούρ (αν και χωρίς την παρουσία του δεύτερου όλα φαίνονται πιο ήρεμα και λογικά στην προετοιμασία).

Απέκτησε όμως έναν ποδοσφαιριστή που πολλές φορές και επί πολλές σεζόν όχι απλώς επέπλεε αλλά έκανε και τη διαφορά για τις ομάδες που αγωνιζόταν στην Πρέμιερ Λιγκ. Αναλογιστείτε τι μπορεί να κάνει, εφόσον είναι καλά, στην Ελλάδα.

Οικογένεια ξανά

Η ΑΕΚ δεν ήταν η ομάδα με τα πολλά λεφτά, κι όταν τα είχε οι άλλοι διέθεταν περισσότερα. Πολλές φορές το έχω επισημάνει: η ισχύς της ΑΕΚ εντοπιζόταν ανέκαθεν στη φιλία και στην ενότητα. Σαφώς χρειάζεται και η ποιότητα. Αυτή δεν λείπει όμως από την ομάδα. Ούτε πέρυσι έλειπε. Άλλα πράγματα καθιστούσαν την Ένωση ένα εσωτερικό καφενείο. Αυτά που και τώρα οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές παραδέχονται ότι αποτέλεσαν το σαράκι.

Το πιστεύω: τα αποσταθεροποιητικά στοιχεία αφαιρέθηκαν από το ρόστερ (τουλάχιστον κατά 80%). Οι κλίκες διαλύθηκαν, οι πραγματικά σπουδαίοι (όχι απλώς ως παίκτες αλλά και ως προπονητές) ποδοσφαιριστές επέστρεψαν, ο σεβασμός στη φανέλα, στον συμπαίκτη, στους οπαδούς, στον προπονητή δεν θα λείψει φέτος.

Η ΑΕΚ χτίζει σε υγιείς βάσεις. Αν θα συνεχίσει να το κάνει με τον Μπάγεβιτς ή με άλλον στον πάγκο της δεν με ενδιαφέρει. Οι προπονητές είναι αναλώσιμοι. Η ομάδα όμως δεν είναι και δεν αντέχει άλλο να βεβηλώνεται από μικρότητες παικτών με μικρή εγκεφαλική ικανότητα και πιέσεις μανατζαραίων εκβιαστών. Η κάθαρση ήταν απαραίτητη. Και σε μεγάλο βαθμό έγινε!