Δίχως μάλιστα να έχει φροντίσει να βρει τον αντικαταστάτη του παρόλο που εδώ και δύο μήνες (είναι βέβαιο ότι) παλεύει να ξεφορτωθεί το συμβόλαιο του Σουηδού και (υποτίθεται ότι) θα έπρεπε να έχει προετοιμάσει τη διάδοχη κατάσταση.

Ήρθε λοιπόν η αναποδιά με τον Τραϊανό Δέλλα ο οποίος τραυματίστηκε, προέκυψαν τα ευτράπελα με την (οπαδική και διοικητική) κουστωδία της Νέας Σμύρνης και η ΑΕΚ βρέθηκε να παίζει τη ρεβάνς με τη Νταντί Γιουνάιτεντ σε άδειο γήπεδο δίχως να είναι τιμωρημένη και με κεντρικό αμυντικό δίδυμο τον περίπου στόπερ (κι από φέτος περίπου δεξιό μπακ) Σάνελ Γιάχιτς και τον Κώστα Μανωλά μόλις στη δεύτερη ευρωπαϊκή βραδιά της καριέρας του!

Όταν έρθει ένα κακό, τότε θα έρθει και δεύτερο. Ίσως και τρίτο! Ήταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος αυτός που «σφήνωσε» στη λίστα με τα αναπάντεχα περιστατικά και η ομάδα βρέθηκε απέναντι σε μια κατάσταση για την οποία δεν είχε προετοιμαστεί. Γι αυτό λέω ότι πάλι καλά που βρέθηκαν στο δρόμο της αυτοί οι… περίπου ποδοσφαιριστές από τη Σκωτία που διαχρονικά αποτελούν τη χαρά της ΑΕΚ.

Η άμυνα χωρίς Δέλλα

Τι διδαχθήκαμε λοιπόν απόψε; Αυτό για το οποίο μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω και τα δάχτυλά μου να γράφω από τότε που οι δυο τους επέστρεψαν στην κιτρινόμαυρη οικογένεια: ό,τι δηλαδή δεν πήραν την απόφάση μόνο και μόνο για να διασφαλιστούν η πειθαρχεία και η ομοιογένεια στα αποδυτήρια, αλλά (ΚΥΡΙΩΣ) για να ηγηθούν αγωνιστικά της νέας προσπάθειας.

Μια μικρή πίεση ψηλά από τους άτεχνους παίκτες της Νταντί - οι οποίοι απλώς τρέχουν πολύ και δεν παρατούν την προσπάθεια - και διαπίστωνες αμέσως ότι τους Γιάχιτς και Μανωλά τους έπιανε θάλασσα. Που να δώσουν τη μπάλα και κυρίως πως να την προωθήσουν; Δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα και ο Καφές με τον Μάκο (εν αντιθέσει με τον θετικό και χρυσό σκόρερ Ντιοπ) και η ΑΕΚ φλέρταρε διαρκώς με το λάθος. Για την ακρίβεια τα έκανε τα λάθη της αλλά ο αντίπαλος δεν μπορούσε να τα εκμεταλλευτεί στο έπακρο.

Ήρθε και το νέο πείραμα (λόγω της τέταρτης αναποδιάς με τον τραυματισμό του Γεωργέα) με τον Γκέντσογλου σε θέση δεξί μπακ και άρχισε τα σταυροκόπημα για όσα θα μπορούσαν να συμβούν στην κιτρινόμαυρη άμυνα. Αλλά είπαμε, η ΑΕΚ είχε χθες απέναντί της παίκτες (με περιορισμένες δυνατότητες) Σκωτσέζους!

Η επίθεση χωρίς Λυμπερόπουλο

Αυτή κι αν ήταν εμφανής απουσία. Δίχως τον ποδοσφαιριστή που μπορεί να διαβάσει το παιχνίδι του αντιπάλου και να περάσει τις απαιτούμενες (κάθετες ή στις πτέρυγες) πάσες, η ΑΕΚ ήταν χθες κομμένη στα δύο. Και νομίζω φάνηκε ξεκάθαρα χθες ότι ούτε ο Σκόκο, ούτε ο Τζιμπούρ μπορούν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Διότι πολύ απλά δεν την ξέρουν. Γι αυτό άλλωστε όταν βρίσκεται δίπλα τους ο Λυμπερόπολος δείχνουν (και είναι) δύο φορές καλύτεροι.

Πήραμε λοιπόν και μια έντονη γεύση για το πόσο θα δυσκολεύεται η ΑΕΚ δίχως την ευφυΐα και το πληθωρικό παιχνίδι του Λύμπε. Κι έχω την εντύπωση ότι αυτό το σκηνικό θα επαναληφθεί αρκετές φορές διότι απλούστατα ο άνθρωπος οδεύει προς τα 36 του χρόνια και δεν μπορεί να παίζει διαρκώς Πέμπτη-Κυριακή.

Γι αυτό ας το ξανασκεφτούν στην ΠΑΕ τώρα που θα έρθουν ζεστά τα πέντε εκατ. ευρώ (άλλωστε δεν έκαναν και καμία υπέρβαση φέτος και τόσα συμβόλαια ξεφορτώθηκαν). Η ομάδα εκτός από δύο (κι όχι έναν) στόπερ με ποιότητα χρειάζεται κι έναν έτοιμο ποδοσφαιριστή με τα χαρακτηριστικά του Λυμπερόπουλο. Αύριο! Ή μάλλον χθες…

ΥΓ. Για το γεγονός ότι η ΑΕΚ ήταν χθες γηπεδούχος αλλά δεν το αισθάνθηκε ποτέ, ειδικά στις δύσκολες στιγμές που την εγκατέλειπαν οι δυνάμεις της, δεν ξέρω πως ένιωσε ο πρόεδρος του Πανιωνίου Γεώργιος Κιντής. Ένα πουλάκι πάντως μου έλεγε χθες ότι αδυνατεί να πιστέψει ότι ο (πρώην;) φίλος του Σταύρος Αδαμίδης προχωρά στους ομίλους του Γιουρόπα Λιγκ ενώ εκείνος ξέπεσε στη Νέα Σμύρνη. Άλλος είχε το παιδικό όνειρο και σε άλλον κάθεται. Τυχαίο; Δεν νομίζω!