Μία ενδεκάδα που δεν έχει παρουσιαστεί κατά τέτοιο τρόπο στο γήπεδο κι ενδεχομένως αυτό να μην προκύψει ξανά στο 100% έως το τέλος της σεζόν. Η συντριπτική πλειονότητα αυτών, ως εν δυνάμει αναπληρωματικοί, κάποιοι και με παράπονο για τον τρόπο με τον οποίον που μέχρι σήμερα έχουν αντιμετωπιστεί. Πάντοτε θα ισχύει αυτό με όσους έχουν εγκατασταθεί στη γαλαρία της προτίμησης. Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν, το πιο σύνηθες να συμβαίνει είναι τα παιχνίδια να καταλήγουν σε αγγαρεία, σπανιότερα και σε Βατερλό. Όχι όμως το συγκεκριμένο.

Απόλυτα συνειδητοποιημένοι ότι για να βρουν περισσότερο χώρο στην ενδεκάδα ή έστω ως αλλαγή σε κάποια πιο σημαντικά ματς, οι 11 βασικοί της ΑΕΚ που πήραν την ευκαιρία να παίξουν από την αρχή απέναντι στην Κηφισιά, είχαν κατανοήσει ότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι όπως ένα του πρωταθλήματος, δηλαδή ως αναμέτρηση με απαγορευτικό στις λέξεις χαλαρότητα, υπεροψία, βαρεμάρα και συντήρηση.

Εξυπακούεται ότι ο αντίπαλος ήταν πολύ κατώτερος σε ποιότητα, όμως εκεί ακριβώς κρύβεται και η παγίδα όταν οι μεγάλες ομάδες αντιμετωπίζουν τις (πολύ) μικρότερες. Ακόμα περισσότερο δε όταν αυτοί που αγωνίζονται παρουσιάζονται μαζί για πρώτη φορά ως σύνολο και οι πιο πολλοί εξ αυτών βλέπουν σπανιότατα το φως της ενδεκάδας.

Φάνηκε αυτό κατά τη διάρκεια του πρώτου ημιχρόνου όταν η ΑΕΚ δεν κατάφερε να βρει το γκολ που θα άνοιγε το δρόμο, όμως ακόμα σε αυτό το διάστημα στο οποίο η έλλειψη συνοχής οδηγούσε στην ατελέσφορη λεπτομέρεια στο τέλος των φάσεων, η εικόνα της Ένωσης ως ομάδα ήταν πολύ άρτια.

Στο ίδιο tempo και με ακόμα περισσότερη ένταση συνεχίστηκε η προσπάθεια όλων έως και το τελευταίο δευτερόλεπτο του αγώνα και παρόλο που το 4-0 είχε διαμορφωθεί αρκετά νωρίς στο δεύτερο ημίχρονο. Βοήθησε ασφαλώς και η χρησιμοποίηση κάποιων εκ των βασικών που προς τιμήν τους -λες και θορυβήθηκαν από την παρουσία της second unit- "μπούκαραν" με την ίδια ορμή και επιθυμία στο ματς παρά το γεγονός ότι την ερχόμενη Κυριακή υπάρχει ένα πολύ κομβικό ντέρμπι κόντρα στον Παναθηναϊκό. Σαν να φοβόντουσαν μη χάσουν τη δική τους θέση.

Οι λόγοι να χαμογελά ο Γιαννίκης και το μεγαλύτερο κέρδος όλων

Σίγουρα κάποιοι ποδοσφαιριστές θα προβλημάτισαν ευχάριστα τον προπονητή της ΑΕΚ. Έδειξαν ότι μπορεί να υπολογίζει σε αυτούς όταν θα απαιτείται να κάνει κάποιο -ασφαλώς όχι τόσο εκτενές- rotation και στα παιχνίδια του πρωταθλήματος.

Θα κρατήσω ως σημειώσεις:

• τη "γεμάτη" και πάλι παρουσία του Σάκχοφ στο "8"
• τα ακατάπαυστα ανεβοκατεβάσματα του Ρότα, ο οποίος εφόσον σουλουπωθεί τακτικά θα μπορέσει να σταθεί στην ΑΕΚ και να δώσει βοήθειες χωρίς γκάφες,
• στο αριστερό πόδι και την οξυδέρκεια του Γέβτιτς, ο οποίος όσο αργός κι αν θεωρείται άλλο τόσο γρήγορος στη σκέψη είναι
• και στην προσπάθεια των Τάνκοβιτς και Χατζισαφί, που ξέρουν καλά ότι πρέπει να περιμένουν τέτοια ματς για να δουν εμπιστοσύνη ως βασικοί.

Περισσότερο από όλα όμως κρατάω το όμορφο κλίμα που και πάλι διαπιστώθηκε ότι υπάρχει μεταξύ των ποδοσφαιριστών. Όλοι ήθελαν να διακριθούν και για κάποιο διάστημα -ειδικά στο πρώτο ημίχρονο- έκαναν το κάτι παραπάνω. Συνέχισαν να προσπαθούν μαζί και στην πορεία βρήκαν τους κώδικες επικοινωνίας για να φέρουν το ματς εκεί που έπρεπε.

Βοήθησαν ο ένας τον άλλον και στο τέλος, με εμφανή τη χαρά του συμπαίκτη τους, όλοι πανηγύριζαν με εγκαρδιότητα τα γκολ. Η χθεσινή ενδεκάδα της ΑΕΚ θα μπορούσε κάλλιστα να είναι μια βασική της περασμένης σεζόν, όμως ενδεχομένως και οι 11 που ξεκίνησαν χθες να είναι εκτός αυτής στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό! Βάθος υπάρχει και διάθεση όλων να κατανοήσουν την αλλαγή που συντελείται, άρα κι ότι θα πρέπει να προσαρμόζονται σε λιγότερο ενεργούς ρόλους.

Εν κατακλείδι, ήταν ένα διασκεδαστικό παιχνίδι για τον κόσμο της ομάδας, εξίσου για όσους αγωνίστηκαν σε αυτό και αρκετά διδακτικό για τον προπονητή, ο οποίος δεδομένα έβγαλε κάποια συμπεράσματα παραπάνω για τους παίκτες που συνήθως πρέπει να ζουν με υπομονή και ελπίδα στο δικό του, τακτικό και αγωνιστικό περιθώριο.