Είδαν τον Μελισσανίδη να σπεύδει για πρώτη φορά στα αποδυτήρια προκειμένου να εκφράσει την ικανοποίησή του με αποδέκτη αυτής τον Τραϊανό Δέλλα, και οι ίδιοι φαύλοι άνθρωποι που καλούσαν τον προπονητή της ΑΕΚ να ζητήσει συγγνώμη (άκουσον άκουσον!) για ένα 0-0 (εκείνο απέναντι στο Περιστέρι), σήμερα ανακαλύπτουν ότι έχει την προοπτική να εξελιχθεί στον κορυφαίο Έλληνα προπονητή!

Προσωπικά δεν χαλιέμαι με αυτούς (κάποια χαρτιά είναι ούτως ή άλλως καμμένα), τουναντίον στεναχωριέμαι με όσους δεν διαθέτουν τη νοημοσύνη να καταλάβουν πόσο κακό κάνουν όλα αυτά σε μία ομάδα και στον περίγυρό της. Με όσους υιοθετώντας αυτά τα μεταλλαγμένα (από τη μία Κυριακή στον άλλη) λόγια, τα μεταφέρουν και στους φίλους τους, στους συνομιλητές τους, στην κερκίδα. Μην αυταπατάστε, στην επόμενη γκέλα (είναι αφύσικο να μην υπάρξει άλλη κι ας είναι η ΑΕΚ στη Γ'), ο Δέλλας θα κληθεί από τους κυβιστικούς, όχι απλώς να ζητήσει συγγνώμη αλλά να περπατήσει με τα γόνατα από το λιμάνι της Τήνου μέχρι την εκκλησία της Μεγαλόχαρης για να λάβει συγχώρεση...

Δεν είναι ωφέλιμο λοιπόν ούτε το άλλο άκρο, από όπου κι αν προέρχεται. Σε τούτο τον χώρο αλλά και στο aek1924.gr είχα από το καλοκαίρι επισημάνει ότι η ΑΕΚ έχει ως στόχο εκτός από τη δημιουργία μίας ομάδας που θα έχει κορμό ελληνικό και την ανάδειξη ενός δικού της προπονητή. Επελέγη ο Δέλλας διότι διέθετε το κατάλληλο προφίλ. Είχε πάντοτε κοφτερό μυαλό ως ποδοσφαιριστής, ξέρει να ακούει, να μαθαίνει, να δέχεται. Ο Μπάγεβιτς τον υπέδειξε, ο Μελισσανίδης το αποδέχθηκε και θα τον στηρίξει μέχρι να διαπιστώσει ότι δεν θα εξελιχθεί σε αυτόν που όλοι στην Ένωση περιμένουν. Κάτι που ασφαλώς όλοι απευχόμαστε...

Ο κεντρώος χώρος...

Είναι λοιπόν περιττά και τα αναθέματα αλλά και τα κανακέματα. Κρίνοντας από την ως σήμερα δουλειά του, ο προπονητής κερδίζει την εμπιστοσύνη όχι επειδή η ΑΕΚ παίρνει τα ματς με σκορ τα οποία καταδεικνύουν άνετη επιβολή, αλλά διότι αγώνα με τον αγώνα προσπαθεί και καταφέρνει να αποδώσει καλύτερα, να παίξει πιο απλά, να κάνει τα σωστά πράγματα μέσα στο γήπεδο, να μειώσει τα λάθη της. Και να είστε σίγουροι ότι τούτο δεν είναι εύκολο όταν οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές αρχίζουν να διαπιστώνουν την καταφανή ανωτερότητά τους. Το δύσκολο είναι να τους διατηρήσεις προσγειωμένους και σε ισορροπία, το ακόμα δυσκολότερο να τους πείσεις ότι πρέπει σε κάθε αγώνα να παρουσιάζουν βελτίωση.

Το πάρτι στις εξέδρες θα συνεχίζεται. Κακά τα ψέματα όμως, η ΑΕΚ έχει απέναντί της τον Αστέρα Βάρης και τη Θύελλα Ραφήνας, όχι τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό. Και αυτό κάποια στιγμή θα κουράσει, (θα) είναι μία εξέλιξη αναπόφευκτη. Ο μόνος που δεν δικαιούται να χαλαρώσει και να κοιτάξει από τώρα μπροστά είναι ο Δέλλας. Διότι η αποστολή του είναι να οδηγήσει αυτή την ομάδα στο καλύτερο που μπορεί να δώσει και να παράξει νέους ποδοσφαιριστές. Η δουλειά του θα κρίνεται καθημερινά, δεν ήταν ποτέ κακός, δεν έγινε ακόμα άριστος. Έρχονται πολλά μπροστά του, γι αυτό ας αφήσουμε κατά μέρος τη θεωρία των δύο άκρων και ας επικεντρώσουμε στην ουσία του πράγματος: για τον Κολοσσό θα μπορούμε να πούμε πολλά περισσότερα στο τέλος της σεζόν 2014/15.