Κακός βαθμός ετοιμότητας

Δικαίως η ΑΕΚ παραπονείται για τη διαιτησία των τελευταίων δύο αγώνων. Ουδέποτε μάθαμε αν εν τέλει ο Λημνιός κάλυπτε τον Μάνταλο στο ακυρωθέν γκολ κόντρα στον ΠΑΟΚ, ούτε πρόκειται επίσης να μας ενημερώσει ο VAR Ζαχαριάδης γιατί δεν κάλεσε (ως όφειλε) τον Κουμπαράκη να δει τη φάση που απαιτούσε την υπόδειξη κόκκινης κάρτας στον Κάτσε, στον προχθεσινό αγώνα με την ΑΕΛ. Αυτή είναι η μία όψη του νομίσματος, η οποία τονίζω ξανά, είναι λογικό να προκαλεί στον κιτρινόμαυρο οργανισμό απορίες, παράπονα έως και οργή.

Η άλλη όψη ωστόσο, είναι εξίσου ενοχλητική. Αντιλαμβάνομαι δε μία τάση να θαφτεί κάτω από το χαλί του αήττητου που διατηρεί η ομάδα από την ημέρα που τις τύχες της ανέλαβε ο Νίκος Κωστένογλου. Ασφαλώς αυτή η πορεία έξι αγώνων δίχως ήττα, πιστώνεται στη νοικοκυροσύνη που διακρίνει τον προπονητή και στην εφαρμογή κάποιων αυτονόητων και λογικών δράσεων, οι οποίες είχαν καταστρατηγηθεί από το "παλαβό" σχέδιο του Καρντόσο.

Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς, η ΑΕΚ στις τελευταίες δύο μεγάλες απαιτήσεις, στις δύο καθοριστικές για τη διατήρηση κοντινής απόστασης από την κορυφή αποστολές, απέτυχε, απλά δεν το έκανε με θόρυβο γιατί δεν ηττήθηκε. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα. Τούτο όμως δεν συνεπάγεται ότι είναι και καλά…

Απέναντι στον ΠΑΟΚ, η τακτική προετοιμασία για το "σπάσιμο" ενός αήττητου 39 αγώνων του αντιπάλου, αποδείχθηκε αρκούντως ελλειμματική. Από συγκυρίες, όπως οι χαμένες ευκαιρίες του Σφιντέρσκι και το πέναλτι-δοκάρι του Μπίσεσβαρ, η ΑΕΚ έμεινε στο παιχνίδι. Από σωστές τακτικές παρεμβάσεις και αλλαγές του Κωστένογλου, έκανε ένα σημαντικά καλύτερο δεύτερο ημίχρονο, όμως και πάλι, όπως το ματς κυλούσε, τις ευκαιρίες για τη νίκη τις είχε ο αντίπαλος. Γι' αυτό και στο τέλος, άπαντες (εντός κι εκτός του κιτρινόμαυρου οργανισμού) αναγνώρισαν ότι το τελικό αποτέλεσμα, άφησε γεύση ικανοποίησης. Το μη χείρον, βέλτιστο!

Στη Λάρισα, τα προαπαιτούμενα ήταν γνωστά. Εκεί θα δινόταν μια μάχη εκτός ποδοσφαιρικής κανονικότητας, σε ένα χοιροστάσιο που και τα γουρούνια ακόμα, θα ντρέπονταν να αποδεχθούν ως χώρο αφόδευσης. Επαναλαμβάνω όμως, αυτό ήταν εξ αρχής δεδομένο. Όπως επίσης όλοι στην ομάδα είχαν γνώση για το ψυχροπολεμικό κλίμα που θα δημιουργούσε η διοικούσα αρχή της ΑΕΛ αλλά και για τους "θεατρινισμούς" του προκλητικού Ουάρντα, ο οποίος μπήκε στο ματς με ξεκάθαρη διάθεση να προκαλέσει.

Να δεχθώ ακόμα και την ασυλία που παρείχε ο Κουμπαράκης στον Αιγύπτιο, ο οποίος υπέδειξε 7 φορές στο διαιτητή του αγώνα να βγάλει κάρτα σε αντίπαλο ενώ εκείνος δεν πήρε ποτέ μία κίτρινη. Απόλυτη καταστρατήγηση ενός ξεκάθαρου κανονισμού από έναν (κατ' εξακολούθηση) ανεπαρκή ρέφερι.

ΝΑ ΔΕΙ ΜΕΣΑ ΤΗΣ ΚΑΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ, ΟΣΟ ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΚΑΙΡΟΣ. ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΠΟΛΥ

Τι έκανε η ΑΕΚ απέναντι σε όλα αυτά; Πνίγηκε στα νεύρα της, ουδέποτε βρήκε ηρεμία στο παιχνίδι της και είχε ένα 20λεπτο (μετά το δοκάρι του Λιβάγια, το οποίο ήταν αποτέλεσμα προσωπικής έμπνευσης και όχι κάποιας πετυχημένης συνεργασίας) που δεχόταν καθαρές φάσεις για γκολ.

Ένα διάστημα στο οποίο ομολογουμένως αναρωτιόσουν, ποια είναι η ομάδα που θέλει να λέει ότι κάνει πρωταθλητισμό και ποια η μικρή που προσπαθεί να σωθεί από τα δόντια της. Έλλειψη συνοχής, κυριαρχικού πνεύματος, αυτοπεποίθησης και ένα χαλασμένο μυαλό. Εικόνες που κάθε άλλο παρά σε πείθουν ότι όλα αυτά που διαπιστώσαμε στα παιχνίδια με τον ΠΑΟΚ και την ΑΕΛ, δεν θα ξαναγίνουν .

Η ΑΕΚ δε δικαιούται να κρατήσει τίποτα (μα τίποτα όμως!) περισσότερο από το ότι δεν έχασε σε δύο ματς που, για διαφορετικούς λόγους, παρουσιάστηκε κατώτερη των απαιτήσεων. Κάτι που ο Κωστένογλου, είχε προετοιμάσει ότι θα συμβεί, όταν υπήρχε το κλίμα ευφορίας και λογικού ενθουσιασμού επειδή η ομάδα σώθηκε από τις "παλαβομάρες" της προηγούμενης κατάστασης και δεν πέταξε τη χρονιά από τον Αύγουστο. Βέβαια, αν δεν συνέλθει τάχιστα αποκτώντας ξεκάθαρο αγωνιστικό προσανατολισμό, διάταξη αποτελεσματική και ψυχολογία, θα έχουμε τα ίδια τα περυσινά, όταν όλα χάθηκαν το Νοέμβριο.

Η διαφορά έχει ήδη ανοίξει και δεδομένα δεν θα κλείσει αργότερα μέσα στη σεζόν, αν μεγαλώσει κι άλλο το προσεχές διάστημα. Το εγχώριο παρελθόν είναι οδηγός σε αυτές τις ιστορίες, οι ανατροπές δεν υφίστανται όταν το έδαφος χάνεται. Η ΑΕΚ έχει έναν και μόνο στόχο και αυτός, στη φάση που βρίσκεται, δεν μπορεί να είναι η κατάκτηση του τίτλου. Παρά μόνο το να μείνει κοντά στους πρώτους και να μπει με διεκδικητικές απαιτήσεις στα playoffs. Επί του παρόντος, βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Και επειδή μιλάμε για το ελληνικό πρωτάθλημα, πρέπει σε χρόνο dt να ισορροπήσει, διότι από κάτω, στο κενό, δίχτυ ασφαλείας δεν υφίσταται…