Κανείς δεν θα φοβηθεί στην OPAP Arena, αν η ΑΕΚ δεν έχει ομάδα που φοβίζει

Σκορποχώρι δεν ήταν... Ούτε γκολ δώρισε ούτε οι γραμμές της είχαν τις περυσινές αποστάσεις ενδεκάδων που παρουσιάζουν πιτσιρικάδες σε σχολικά ματς. Και πάλι όμως, η ΑΕΚ ήταν μια προβληματική ομάδα απέναντι στο Βόλο.

Τα περί ατυχίας και κακού κάρμα επειδή ο αντίπαλος σκόραρε στο πρώτο του σουτ και πέτυχε ένα σπάνιο (για Ντέλετιτς) γκολ, προσωπικά τα ακούω (και διαβάζω στα Social) βερεσέ. Δεν συμβαίνουν μόνο στην Ένωση αυτά, τα έχουν υποστεί ένα σωρό ομάδες διαχρονικά...

Θα αντιστρέψω τη συζήτηση με ένα ερώτημα. Ίσως και με δύο. Τι έκανε η ΑΕΚ επί 90 λεπτά ώστε να δημιουργήσει μόλις μία κλασική ευκαιρία γκολ στο παιχνίδι; Που ακριβώς παρατηρούμε τη βελτίωσή της, πέραν του γεγονότος ότι έχει 2-3 καλύτερους παίκτες από πέρυσι στην ενδεκάδα της και μια αρτιότερη δουλειά στην ανασταλτική συνοχή της;

Ας αφήσουμε λοιπόν λίγο στην άκρη της συζήτηση περί κατάκτησης πρωταθλήματος, την οποία τόσο εύκολα βλέπω ξανά να κυοφορείται από τους ανθρώπους της ίδιας της ομάδας και ας προσγειωθούμε στην πραγματικότητα.

Έχει πολύ δρόμο μπροστά της η ΑΕΚ για να γίνει ξανά ομάδα τέτοιας δυναμικής που θα αναγκάζει τον αντίπαλο να έχει και έναν λογικό φόβο, όπως κάθε μικρός όταν παίζει απέναντι σε έναν μεγαλύτερο.

Αυτό πλέον δεν ισχύει και φάνηκε από το πόσο εύκολα ο Βόλος κατάφερε να διαχειριστεί την κατάσταση μετά το γκολ που πέτυχε. Δέχθηκε μόλις μία σοβαρή φάση και 3-4 καταστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγηθούν σε ευκαιρίες, αλλά έμειναν στη μέση. Και αυτό ήταν όλο.

Οι δυνατές ομάδες δημιουργούν καυτές έδρες

Μια επιπλέον παρατήρηση που έχω να κάνω, είναι ότι τα γήπεδα δεν φτιάχνουν τις καλές ομάδες. Αντιθέτως οι δυνατές ομάδες δημιουργούν τις καυτές έδρες. Γεμάτη ήταν η Ριζούπολη, αμιγώς ποδοσφαιρικό γήπεδο, ε και;

Είδατε εσείς την ΑΕΚ να αποκτά κάποιο πλεονέκτημα από τους αντιπάλους της στο συγκεκριμένο ματς. Και από που κι ως που προκύπτει ότι οι αντίπαλοι θα 'κατουριούνται' επάνω τους όταν θα μπαίνουν στην Opap Arena; Ναι, συνέβαινε αυτό κάποτε, όμως ήταν περίοδο που η Ένωση είχε και ομαδάρες.

Μπορώ εύκολα όμως να σας περιγράψω και ολόκληρη δεκαετία, την οποία έζησα από πιτσιρικάς έως έφηβος, που στη Νέα Φιλαδέλφεια γελούσε ο κάθε πικραμένος. Διότι η ΑΕΚ δεν διέθετε ομάδες της προκοπής και μπορούσε να χάσει από οποιονδήποτε με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο.

Χαμηλά το κεφάλι λοιπόν και οπλιστείτε με υπομονή μέχρι να διαπιστώσουμε αν ο Ματίας Αλμέιδα είναι το πρόσωπο το οποίο θα καταφέρει να αλλάξει αυτή τη μαραζωμένη νοοτροπία.

Μιλώντας για τον προπονητή, παρόλο που μου έκανε τεράστια εντύπωση η αποχώρηση του Πινέδα -κι ας μην ήταν καλός- με την ομάδα πίσω στο σκορ και τους σαφώς πιο περιορισμένους δημιουργικά και εκτελεστικά Σιμάνσκι - Γιόνσον να παραμένουν στο παιχνίδι, είδα ότι το πάλεψε.

Αλλά ήδη πράγματα δεν του βγαίνουν. Ούτε ο Άμραμπατ από δεξιά ούτε ο Γκαρσία ως φορ ούτε η επιμονή στον -κακό για δεύτερο σερί ματς- Μάνταλο σε ρόλο δεύτερου επιθετικού.

Ψάχνει προσανατολισμό, έχει περισσότερο πάθος, τρεξίματα και θέληση

Μακάρι να είναι η έλλειψη παικτών που πρέπει να αποκτηθούν και όχι η δική του κακή αντίληψη της κατάστασης. Χρειάζεται και δικαιούται χρόνο, οπότε θα πρέπει να περιμένουμε.

Για μένα, ΑΕΚ που εξακολουθεί να παίζει με βασικούς τους Τζαβέλλα και Χατζισαφί, να στηρίζεται ξανά τόσο πολύ στο Μάνταλο και να αλλάζει συνήθειες σε παίκτες για να της βγει ένα σύστημα σώνει και καλά, είναι ομάδα που ακόμα ζει με παθογένειες και δεν έχει βρει το σωστό προσανατολισμό.

Δεν είδαμε αυτοματισμούς, δεν είδαμε δημιουργία, μόνο ένα σύνολο με σαφώς περισσότερο πάθος, τρεξίματα και θέληση. Καλά όλα αυτά, αλλά από μπάλα... ΓΙΟΚ. Στα επόμενα λοιπόν.