Από τις πρώτες κινήσεις και πράξεις που έχουν καταγραφεί μετά την αποχώρηση του Νίκου Λυμπερόπουλου από την ΑΕΚ, μπορεί αβίαστα κανείς να εξάγει το συμπέρασμα ότι η παρατηρείται μία συγκράτηση και ένας σχετικός περιορισμός.

Μεταγραφικές υποθέσεις δεν έχουν οριστικοποιηθεί, θέματα ανοιχτά όπως αυτά του Κουρμπέλη, του Τζιμπούρ, του Κάλβο ακόμα και του Κατσουράνη (το οποίο δεν έχει κλείσει και αυτό κρατήστε το) δεν παρουσιάσουν την εξέλιξη που πολλοί θα περίμεναν. Όλα αυτά όμως είναι απολύτως, η ΑΕΚ πλέον δεν βιάζεται. Και δεν έχει κανέναν λόγο να το κάνει...

Έχοντας πραγματοποιήσει 12 μεταγραφές, μεταξύ των οποίων αρκετές ιδιαίτερα ελπιδοφόρες και πολλά υποσχόμενες, η Ένωση μπορεί να πάρει τον χρόνο της και να επαναπροσεγγίσει περιπτώσεις και στόχους. Ενδεχομένως και να αναθεωρήσει για μεταγραφικές υποθέσεις που (σε θεωρητική βάση περισσότερο) είχαν πάρει κάποιο σχετικό δρόμο προς υλοποίηση. Με το δεδομένο μάλιστα ότι άμεσα θα αναλάβει καθήκοντα ο επόμενος τεχνικός διευθυντής (κατά τα φαινόμενα ο Μιλοβάνοβιτς), οι κινήσεις που θα γίνουν θα πρέπει να έχουν και τη δική του συναίνεση, αν όχι να αποτελούν εξελίξεις προερχόμενες από εισηγήσεις του.

Σε αυτή τη φάση που η ποδοσφαιρική ΑΕΚ βρίσκεται, έχει περισσότερη ανάγκη από έναν τεχνικό διευθυντή με ικανότητα στην οργάνωση, παρά από έναν που θα υποδείξει τέσσερις-πέντε στόχους και μετά θα πατήσει τα κουμπιά για να γίνουν οι μεταγραφές. Έτοιμο ρόστερ διαθέτει πλέον η Ένωση και οι 2-3 προσθήκες που θα γίνουν δεν χρειάζονται απαραίτητα τεχνικό διευθυντή.

Άλλωστε τον Μρτζα, τον Λάζοβιτς και όλους τους άλλους που έχουν ακουστεί μετά την αποχώρηση του Λυμπερόπουλου, ο Μπάγεβιτς τους υπέδειξε. Συμπερασματικά, ο άνθρωπος που θα αποφασίζει για τις επιλογές ποιότητας οι οποίες στην πορεία θα κληθούν να κάνουν και τη διαφορά, τούτη τη στιγμή υπάρχει. Και όπως η πορεία των γεγονότων δείχνει, δεν είναι απαραίτητο να περιμένει τις εισηγήσεις ενός Τ.Δ. για περιπτώσεις ποδοσφαιριστών εγνωσμένης αξίας.

Το διαφορετικό...

Αυτό για το οποίο ο Μιλοβάνοβιτς (ή όποιος άλλος αν γίνει κάτι πολύ αναπάντεχο και δεν επιλεγεί τελικά ο παλιόφιλος Μίλος που φεύγει από τη Λας Πάλμας) πρέπει να μεριμνήσει, είναι η οργάνωση και στελέχωση ενός δικτύου σκάουτινγκ σε ευρωπαϊκά πρότυπα και με καλές επαφές ανά τον κόσμο. Κάτι που αυτή τη στιγμή η ΑΕΚ όχι απλώς δεν διαθέτει, αλλά εξ όσων συμπεραίνονται, δεν έχει βάλει ακόμα σε διαδικασία σύλληψης.

Σαφώς και η στροφή στην εγχώρια αγορά ήταν απαραίτητο να γίνει, εξυπακούεται ότι οι Ακαδημίες έπρεπε να αναδομηθούν με απώτερο και υπέρτατο στόχο την ανάδειξη ποδοσφαιριστών που θα στελεχώσουν την πρώτη ομάδα, γιατί όχι και θα μεταπωληθούν με μεγάλα ποσά. Θα πρόκειται για ένα κιτρινόμαυρο και δίχως ελληνικό παρελθόν θαύμα, το να φτάσει η πρώτη ομάδα της ΑΕΚ μελλοντικά να τρέφεται στο 80% από δικά της παιδιά. Για να οδηγηθούμε εκεί όμως χρειάζονται υπομονή και πολύς χρόνος, μία εξαετία το λιγότερο...

Ως τότε λοιπόν, η ΑΕΚ δια του ο επόμενου Τ.Δ. της, καλείται (ίσως και οφείλει στον πιστό και μόνιμο αιμοδότη κόσμο της) να παρουσιάσει μία διαφορετική ιδέα από αυτές που χρόνια τώρα έχουμε συνηθίσει και εν πολλοίς απέτυχαν. Καλοί και οικονομικοί ποδοσφαιριστές βρίθουν σε όλο τον πλανήτη, όχι αποκλειστικά σε δύο μεριές του. Το θέμα είναι να οργανωθείς, να το ψάξεις και να επιλέξεις τους ανθρώπους που γνωρίζουν ποιες πέτρες θα σηκώσουν προκειμένου να φέρουν στο φως τα ποδοσφαιρικά διαμάντια. Και τούτη θα είναι μία πραγματικά διαφορετική κι εν πολλοίς ονειρεμένη εξέλιξη για την ΑΕΚ.