Εγώ την απορία μου την έχω: αν ο Χιμένεθ ήταν "αρχιμάγειρας", "παπατζής" και "ανίδεος" επειδή (και είναι ομολογουμένως η αλήθεια) δεν κατάφερε να παρουσιάσει την ΑΕΚ με ένα συγκεκριμένο αγωνιστικό πλάνο, επειδή δεν του βγήκε η δουλειά του όπως συμβαίνει με όλους τους προπονητές στον κόσμο σε κάποια φάση της καριέρας τους, τότε ο Βαλβέρδε που παρέταξε την πολυδιαφημισμένη και σίγουρη πρωταθλήτρια ομάδα του στο ΟΑΚΑ με εμφανή (και ας μην το παραδέχεται) σκοπό την ισοπαλία θα πρέπει να απελαθεί;

Στο τέλος της ημέρας, το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι οι απλήρωτοι, περιορισμένων δυνατοτήτων, χαμηλότερης ποιότητας (εν συγκρίσει με τους αντιπάλους τους) και όχι ιδιαίτερα ανεπτυγμένης ποδοσφαιρικής αντίληψης (διότι ναι, το είδα αυτό και γραμμένο!) ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ δεν είχαν τίποτα να φοβηθούν.

Ούτε τη Μπαρτσελόνα είχαν απέναντί τους, ούτε μία ομάδα με αέρα ανωτερότητας, τουναντίον ο Ολυμπιακός του Σαββάτου ήταν ο πιο φοβικός και ανορθόδοξος που έχω δει στο ΟΑΚΑ τα τελευταία χρόνια. Μία ομάδα με νοοτροπία παλαιότερων ετών η οποία σε εμένα τουλάχιστον έδινε την εντύπωση ότι παρουσιάστηκε στο γήπεδο για να μην χάσει. Με ένα σουτ να καταλήγει εντός εστίας και να «γράφει» γκολ και καμία άλλη ευκαιρία στον αγώνα.

Επί της ουσίας... "ηττημένη"

Η ΑΕΚ αποχώρησε από το γήπεδο με ψηλά το κεφάλι και υπερήφανη επειδή κατάφερε να φέρει στα μέτρα της τον αγώνα απέναντι σε έναν αντίπαλο που το τελευταίο διάστημα "μπολιάζεται" (όσο ποτέ άλλοτε) από τον περίγυρό του με ισχυρές δόσεις αλαζονείας και υπεροψίας (δίχως ασφαλώς γι αυτό να φέρουν ευθύνη ο Βαλβέρδε και οι παίκτες της ομάδας).

Ωστόσο η τελευταία και πιο ψύχραιμη ανάγνωση των όσων εκτυλίχθηκαν στην σκακιέρα του ΟΑΚΑ καταδεικνύει ότι χάθηκε μία καλή ευκαιρία για να βρεθεί στην κορυφή και να ενισχύσει ακόμα περισσότερο την ψυχολογία της. Αυτή που κλονίστηκε ακόμα περισσότερο λόγω των ανατριχιαστικών νέων από τον τραυματισμό του Γκουντγιόνσεν.

Η ΑΕΚ ουσιαστικά άφησε πίσω τις τρεις βαθμούς (τους δύο που δεν πήρε και τον έναν που «έκλεψε» ο Ολυμπιακός) και έχασε τον σημαντικότερο ποδοσφαιριστή της, πάνω που ο ίδιος, ανάσανε με την αλλαγή στην τεχνική ηγεσία διότι, η αλήθεια είναι, ότι με τον Χιμένεθ δεν είχε βρει κώδικες αποτελεσματικής επικοινωνίας. Και πλέον καλείται να συνεχίσει την προσπάθεια ακόμα πιο... περιορισμένα. Με δυνατότητες συντριπτικά (όσο και το κάταγμα του άτυχου Γκούντι) ψαλιδισμένες.

Η ηρεμία του Κωστένογλου

Αυτά που με έκαναν να αποχωρήσω από το ΟΑΚΑ με μια υποβόσκουσα αισιοδοξία, ήταν τα λόγια του Κωστένογλου. Αντίκρισα απέναντί μου έναν άνθρωπο πολύ διαφορετικό από το 2008. Έναν τεχνικό που χτύπησε το χέρι στο έδρανο και είπε " ναι, εγώ θέλω μία άλλη ΑΕΚ ακόμα και με αυτούς τους ποδοσφαιριστές που έχω, ακόμα και χωρίς τον Γκούντι".

Δύσκολα το ακούς αυτό από έναν προπονητή όταν μερικά λεπτά νωρίτερα έχει ενημερωθεί για τον σοβαρό τραυματισμό του καλύτερου ποδοσφαιριστή της ομάδας. Κι όμως, με νηφαλιότητα, σίγουρο λόγο, ξεκάθαρη σκέψη για το τι θέλει να κάνει και επίγνωση της θέσης του, ο 41χρονος προπονητής έδειξε την πορεία για την επόμενη ημέρα: Συνεχίζουμε αυτοί που είμαστε, όσοι είμαστε και με όσα μπορούμε να κάνουμε. Αλλά πάντοτε με πίστη και πολλή δουλειά!

Η ΑΕΚ όντως διανύει την πιο δύσκολη μετάβαση στη σύγχρονη ιστορία της, επιχειρεί να πατήσει στα πόδια της και να σηκωθεί ξανά. Δεν της αξίζει η εγκατάλειψη από τους ίδιους της οπαδούς της, θεωρώ ότι όλοι εκείνοι που αμφιταλαντεύονταν για το αν θα έπρεπε να πάνε στο ΟΑΚΑ και τελικά προτίμησαν την τηλεόραση, θα το μετάνιωσαν στην εξέλιξη του αγώνα βλέποντας την καλή προσπάθεια της ομάδας τους. Λίγο περισσότερο έδρα να ήταν χθες το γήπεδο, η νίκη θα ερχόταν, είμαι σίγουρος γι αυτό.

Έρχονται ακόμα πιο δύσκολα, λύσεις πρέπει να βρεθούν, μετά και την απώλεια του Γκούντι η ΑΕΚ πρέπει να δώσει μεγάλο αγώνα για να κρατηθεί ψηλά ως τον Ιανουάριο μήπως και τότε γίνουν 2-3 απαραίτητες προσθήκες για ένα δυνατό φίνις σαν και το περυσινό. Στην προσπάθεια αυτή, το στήριγμά της πρέπει να είναι οι οπαδοί της, δίχως αυτούς στο πλευρό της θα είναι ουτοπικό να λέμε ότι θα μπορέσει να καταφέρει οτιδήποτε σημαντικό.