ΑΕΚ σε λύσεις που δεν είναι ανάγκης
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου παρατηρεί ότι ο Μανόλο Χιμένεθ έχει απογοητευτεί σε τέτοιο βαθμό από ορισμένους ποδοσφαιριστές, που εξ ανάγκης αποκλίνει από το αρχικό πλάνο του. Ωστόσο παρατηρεί ότι οι παίκτες που δοκιμάζονται έχουν τουλάχιστον αποδείξει την αξία τους.
Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω ως «μονοπάτι αντίφασης» αυτό που αποφάσισε να διαβεί ο προπονητής της ΑΕΚ.
Σκεπτόμενος όμως πιο ώριμα και αντιλαμβανόμενος ότι ο Χιμένεθ εξωθήθηκε σε αυτήν την αναγκαστική πορεία, δεν μπορώ και να τον κακίσω που τέτοιες μέρες αναζητεί απεγνωσμένα ποδοσφαιριστές οι οποίοι θα του λύσουν αγωνιστικά προβλήματα αξεπέραστα και θα τον βοηθήσουν ώστε να παρουσιάσει ένα συγκεκριμένο ποδοσφαιρικό σχέδιο.
Και από το δικό μου το μυαλό _ όπως πολλών από εσάς όπως διαπιστώνω _ πέρασε η σκέψη ότι οι δοκιμές ποδοσφαιριστών είναι μια κατάσταση που σπανίως ωφελεί μια ομάδα και ότι ίσως θα ήταν προτιμότερο να απομονωθούν οι αδιάφοροι, λιπόψυχοι και όσοι τέλος πάντων επιλέγουν αγώνες (όπως ο ίδιος ο Ισπανός παρατήρησε και δημοσίως διατύπωσε) και να προβιβαστούν στη θέση τους παιδιά που τουλάχιστον θα τρέχουν, θα ματώνουν, θα παθιάζονται. Ο Εγγλέζος, ο Φροξυλιάς, ο Νικόλτσης, ο Αμπντουραχμάνι...
Ποδοσφαιριστές που μετρούν ακόμα
Δεν είναι όμως και τόσο απλά τα πράγματα... Αυτές οι αιφνίδιες και μη προγραμματισμένες μεταβάσεις από τη μία κατάσταση στην άλλη μπορούν να αποδειχθούν ακόμα πιο καταστροφικές. Τόσο για την ομάδα όσο και γι αυτά τα παιδιά που θα μπουν κάπως ανώμαλα σε μια ιδιαίτερα απαιτητική διαδικασία. Ενδεχομένως θα ήταν μια λύση εφόσον δεν υπήρχε άλλος δρόμος.
Όταν όμως ο προπονητής διαπιστώνει ότι υπάρχουν ακόμα στόχοι, όταν θέλει να πιστεύει (κι αυτό πρέπει να είναι το πνεύμα του) ότι το νέο έτος θα βρει την ΑΕΚ εντός Γιουρόπα Λιγκ και κυπέλλου Ελλάδας, όταν υπάρχει η δεύτερη θέση που με έναν τρόπο φέρνει το Τσάμπιονς Λιγκ ελαφρώς πιο κοντά, τότε οφείλει να το παλέψει. Και να εμφανίσει τους νέους ήρωες, πιο ήπια, πιο ομαλά...
Άλλωστε η ΑΕΚ δεν καλεί στα Σπάτα ποδοσφαιριστές άγραφους και απαξιωμένους. Ο Ροτέν στα 32 του και πολύ περισσότερο ο Λουσέν στα 31 και ο Ντρπιτς στα 29, δεν είναι περιπτώσεις που σε κάνουν να μελαγχολείς. Περισσότερο σε κάνουν να ελπίζεις ότι τουλάχιστον γίνεται μια προσπάθεια ενίσχυσης με ποδοσφαιριστές εγνωσμένης αξίας, εξαιρετικό βιογραφικό και έχοντες κίνητρο.
Δεν αφίχθησαν «τελειωμένοι» 35αρηδες για μία σεζόν (όπως παλαιότερα ο Έμερσον), αλλά παίκτες που έχουν μπροστά τους καλά ποδοσφαιρικά χρόνια και οι οποίοι επιζητούν την ευκαιρία να αναζωογονήσουν τις καριέρες τους, να δείξουν ότι η μπογιά τους περνά ακόμα σε υψηλό επίπεδο κι όχι να λάβουν τα τελευταία ένσημα. Μια επιφύλαξη κρατάω μόνο για τον Ροτέν επειδή είναι γνωστός «μπον βιβέρ»...
Τι θα γίνει με τους περιττούς;
Η μεγαλύτερη δυσκολία που διαπιστώνω έγκειται στην απαραίτητη «απελευθέρωση» από ποδοσφαιριστές που δεσμεύουν την ΑΕΚ με συμβόλαια υπερβολικά για τη σχεδόν μηδενική προσφορά τους. Θα τα καταφέρει ο Αδαμίδης με τέτοιο τρόπο ώστε η ομάδα να απαλλαγεί από τους παίκτες που μονίμως παρουσιάζονται εκτός τόπου και χρόνου;
Ή μήπως θα έλθει ο Ιανουάριος και το ρόστερ της ΑΕΚ θα έχει επιβαρυνθεί με επιπλέον 3-4 ποδοσφαιριστές, ενδεχόμενο το οποίο θα δυσκολέψει την καθημερινή δουλειά στα Σπάτα; Παίκτες με συμβόλαια και μάλιστα δυνατά (π.χ. Γκερέιρο, Έντερ, Νταντόμο, Λεονάρντο κ.α.) δεν φεύγουν στα καλά του καθουμένου από μια ομάδα.
Γι αυτό και οσφραίνομαι τον κίνδυνο να μετατραπούν εκ νέου τα αποδυτήρια σε μια μη ελεγχόμενη λεγεώνα ξένων μισθοφόρων, εξαναγκάζοντας τον προπονητή να δώσει κι άλλες ευκαιρίες σε ποδοσφαιριστές που κατ’ εξακολούθηση έχει αποδειχθεί ότι δεν κάνουν για την ΑΕΚ. Το πρώτο γενναίο ξεσκαρτάρισμα του περασμένου καλοκαιριού πρέπει να έχει συνέχεια και τον Ιανουάριο, όσο πρακτικά δύσκολο ή οικονομικά επίπονο κι αν είναι...