Μα πόσο Γιαννίκη ακόμα αντέχει η ΑΕΚ;

Να έχεις δεχτεί τρία γκολ από τον Παναθηναϊκό στο πρώτο ημίωρο του ντέρμπι, να ολοκληρώνεται τελικά το ματς με αυτό το σκορ (3-0) και να αναγνωρίζεις ως πιο κομβικό παίκτη του αγώνα τον τερματοφύλακα που σε τρεις-τέσσερις περιπτώσεις ακόμα, κράτησε την εστία ανέπαφη.

Αυτή είναι η ΑΕΚ του Αργύρη Γιαννίκη, ένα αγωνιστικό σκορποχώρι που προκαλεί λύπηση, αλλά δε βαριέσαι, ας του δώσουμε καμιά ευκαιρία ακόμα του ανθρώπου. Γιατί όχι να μην βάλει σε κίνδυνο ακόμα και την έξοδο της ομάδας στην Ευρώπη;

Όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου έχουν αναγνωριστεί στον πρώην προπονητή του ΠΑΣ Γιάννινα, με τις 9 εντός έδρας ήττες και τις συνολικά 9 νίκες σε 33 ματς πέρυσι, στοιχεία τα οποία ελάχιστη ουσία και σημασία είχαν μπροστά στη μεγάλη -προ μηνών- μαντεψιά των ανθρώπων της ΑΕΚ ότι αυτός θα είναι ο προπονητής που θα αλλάξει την εικόνα της και θα την οδηγήσει στο νέο γήπεδο της.

Δίχως μελετημένα ποδοσφαιρικά κριτήρια, χωρίς ώριμη σκέψη για το ποιος είναι και τι ακριβώς θα φέρει σ' έναν οργανισμό που έχει χίλιες-δύο παθογένειες να κοιτάξει πώς θα γιατρέψει, ώστε να φορτώσει στην καμπούρα του κι έναν ανέτοιμο για το μέγεθός του προπονητή.

Τα κάνει όλα λάθος

Και σε τι φταίει ο δύσμοιρος; Αυτά ξέρει και μπορεί, αυτά κάνει. Με αποδυτήρια που τον πετούν έξω από τις εσωτερικές συζητήσεις τους, με μυαλό θολωμένο που τον οδηγεί σε ακαταλαβίστικες ερμηνείες του τι ακριβώς συνέβη μέσα στο γήπεδο μετά τα ματς και ανθρώπους γύρω του επίσης ακατάλληλους να τον βοηθήσουν ν' αντιληφθεί πού βρίσκεται, μήπως και συνειδητοποιήσει ότι τα κάνει όλα λάθος.

Δηλαδή, αν πράγματι ψάχνεις να βρεις τι κάνει σωστά, τελικά καταλήγεις στο απόλυτο τίποτα: Ανασταλτική συνοχή; Ανύπαρκτη. Αμυντικό τρανζίσιον; Για γέλια. Οργανωτικό σχέδιο; Αόρατο. Τακτικό σχέδιο; Αποτυχία. Βελτίωση παικτών; Ανέκδοτο. Έμπνευση συνόλου; Κατάθλιψη.

Δεν υπάρχει απολύτως τίποτα που να σου δίνει την ελάχιστη έστω ελπίδα ότι κάτι δε διακρίνεις καλά, ότι αδυνατείς να δεις τη μεγαλύτερη εικόνα, ότι κάτι σπουδαίο κρύβεται πίσω από αυτό το απεχθές καμουφλάζ και ξαφνικά θα εμφανιστεί στο προσκήνιο για να λάμψει.

Τι αλήθεια μπορεί να περιμένει κάποιος πια από αυτόν τον προπονητή στα επόμενα ματς, πέραν του να θέσει σε απόλυτο κίνδυνο ακόμα και την έξοδο της ΑΕΚ στην Ευρώπη; Από πού να πιαστείς και τι να κρατήσεις δικό του, ελκυστικό κι ελπιδοφόρο, το οποίο είναι έτοιμο να βγει από το κουκούλι για να μεταμορφωθεί από μία κάμπια του κλώτσου και του μπάτσου σε επιβλητική πεταλούδα;

Παρακολουθείς την ΑΕΚ κι αισθάνεσαι τόσο άδειος

Το παράδειγμα του Παναθηναϊκού είναι τόσο μα τόσο διδακτικό για την ΑΕΚ. Ναι μεν έχει υποστεί φέτος 10 ήττες στο πρωτάθλημα, αλλά ακόμα κι αυτό το τόσο απεχθές για τους φίλους της ομάδας στατιστικό, δεν είναι ικανό για να χαλάσει την εικόνα που έχουν για τον προπονητή.

Δεν είναι εμπόδιο για να συνεχίσουν τη δουλειά μαζί του αναγνωρίζοντας τις βελτιώσεις που φέρνει, το υπαρκτό σχέδιο που παρουσιάζει, την προσπάθεια για να παίξει ορθολογικά και μοντέρνα με συγκεκριμένες αρχές να χαρακτηρίζουν τη δομή των τακτικών σκέψεών του.

Παρακολουθείς τον Παναθηναϊκό και διαπιστώνεις ότι διαθέτει ποδοσφαιριστές που χαίρονται το παιχνίδι, είναι συσπειρωμένοι γύρω από τον προπονητή τους και υπηρετούν το πλάνο του, όχι μόνο επειδή έτσι είναι υποχρεωμένοι να κάνουν, αλλά γιατί καταλαβαίνουν ότι τους βοηθά να φανερώσουν τα καλά στοιχεία τους.

Παρακολουθείς την ΑΕΚ κι αισθάνεσαι τόσο άδειος για αυτή την ταλαίπωρη παρέα που έχει ως καλύτερο συντονισμό στην καθημερινότητά της, το πότε θα μπουν όλοι μαζί για ντους.

Την Τετάρτη έρχεται ο ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ. Ποιος ξέρει τι θα ζήσουμε πάλι... Το θέμα είναι αν πρέπει να το ζήσουμε ή μήπως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για μία -έστω μεσοβέζικη- αλλαγή με την έλευση ενός υπηρεσιακού τεχνικού, περισσότερο έμπειρου, που θα μπορούσε να σώσει την Ευρώπη πριν έρθουν τα χειρότερα.

Το έχουμε εμπεδώσει όλοι, το έχω γράψει και εγώ πολλές φορές ότι η επιθυμία του Μελισσανίδη είναι να πάει τη δουλειά με τον Γιαννίκη όσο πιο μακριά γίνεται. Σαν να μου φαίνεται όμως ότι πλέον δεν γίνεται...