Κάθε τι που ο Μανόλο Χιμένεθ αποφασίσει και πράττει, θα είναι στο επίκεντρο όσο για κανέναν άλλο προπονητή στους πρώτους μήνες θητείας του στην ΑΕΚ. Είναι το αναπόφευκτο επακόλουθο της τριβής και φθοράς των ετών και των προηγούμενων συνεργασιών με την ομάδα, ώστε να τον ξέρουμε και να μας ξέρει όπως την κάλπικη δεκάρα.

Έτσι,ο λιγοστός χρόνος δουλειάς του για να διορθώσει ό,τι οι προηγούμενοι άφησαν πίσω τους, οι δικαιολογίες που επικαλείται, τα υπαρκτά άλλοθι που αναζητεί για τον εαυτό του και την ομάδα, δύσκολα πλέον επαρκούν. Κι ας έχει δίκιο στα περισσότερα που λέει.

Σύμφωνοι, τα έκανε… λύσσα στο παιχνίδι με τον Βόλο. Λάθεψε στις επιλογές του, λειτούργησε με τρόπο που δικαιολογημένα προκάλεσε ξεσηκωμό. Όχι όμως και να του χρεώσουμε δόλο, όχι και να υπονοηθεί έστω, ότι το έκανε επίτηδες. Όχι για έναν άνθρωπο, που είτε μας αρέσει είτε όχι ως προπονητής, έχει δηλώσει ότι όσο ζει, θα είναι ΑΕΚτζής, διότι έτσι νιώθει και όχι επειδή είναι λαοπλάνος ή σφετεριστής αγάπης.

ΤΟ "ΝΤΟΥ" ΜΕΛΙΣΣΑΝΙΔΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ, ΚΑΛΟ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ

Στο τέλος της ημέρας, αυτά τα "Μανολικά παράλογα" του Βόλου, όπως συνηθίζω να τα αποκαλώ όταν ο Χιμένεθ έχει τις θολωμένες βραδιές που ίσως ούτε ο ίδιος μπορεί να εξηγήσει μετά στον εαυτό του, του έκαναν καλό. Προκάλεσαν το ραντεβού με τον Μελισσανίδη ο οποίος έφτασε μέχρι την πόρτα του σπιτιού του για να διαπιστώσει τι τρέχει κι αυτό ήταν εν τέλει ότι έπρεπε και για τις δύο πλευρές, γιατί παρόλο που ο Μανόλο μίλησε για καθιερωμένη επαφή εβδομάδας, αυτό το αντρίκειο ‘’έρχομαι σπίτι σου να τα βάλουμε κάτω και να δούμε που πάει’’ ήταν βάλσαμο.

Ειδικά για τον προπονητή, ήταν το φάρμακο για τις όποιες ανασφάλειές του αλλά και τις ανησυχίες που έπρεπε εκείνος να εκφράσει προκειμένου να φύγουν από πάνω του πράγματα για τα οποία δεν φέρει ευθύνη.

Τον είδαμε στη νίκη επί του Απόλλωνα να χαμογελάει, να γίνεται ένα με τους παίκτες σε κάθε καλή ενέργεια, να χειροκροτεί, να ενθαρρύνει, να είναι ο "Δόκτορ Τζέκιλ’" Χιμένεθ που όταν ζει με αυτή την πτυχή του και καθοδηγείται από αυτήν την προσωπικότητα (και κλειδώνει τις εξάρσεις της άλλης), είναι πράγματι ένας προπονητής που έχει δυνατότητες να κάνει καλά πράγματα με τη συγκεκριμένη ομάδα, ακόμα και όταν του λείπουν εννέα παίκτες του βασικού κορμού και rotation, όπως ίσχυε πριν από το συγκεκριμένο ματς.

Και για να είμαστε δίκαιοι, αυτή είναι η πολλοστή φορά που ο Ισπανός καλείται να βγάλει λαγούς από το καπέλο του και να ανταποκριθεί σε απαιτήσεις που ίσως και να υπερβαίνουν την κατάσταση της ομάδας. Κοινώς, μάγος δεν είναι, όμως μάγο τον θέλουμε!

ΟΣΑ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΠΟΔΙΕΣ ΠΟΥ ΔΥΣΧΑΙΡΕΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ

Να θυμίσω ότι, η ΑΕΚ έψαξε να πάρει τερματοφύλακα, μίλησε με (τουλάχιστον) 5, αλλά δεν έφερε κανέναν. Προσπάθησε να συμφωνήσει με τον Παπασταθόπουλο, όμως αυτός πήγε στον Ολυμπιακό. Επιχείρησε να φέρει τον Λαλά, όμως επίσης πήγε εκεί. Του έφεραν για δεξί μπακ τον Νταντσένκο, με τον οποίο πρέπει να δουλεύει εξτρά για να θυμηθεί τη θέση, ενώ περίμενε έτοιμο παίκτη.

Η ΑΕΚ έχασε τον Λιβάγια, όμως δεν μερίμνησε να τον αντικαταστήσει. Η ΑΕΚ έκοψε τον Ινσούα και τον έδωσε δανεικό, όμως δεν έφερε άλλο μπακ στη θέση του. Στην πορεία,έχασε τον φορμαρισμένο Γαλανόπουλο με σοβαρό τραυματισμό. Το ίδιο συνέβη και με τον επίσης εξαιρετικό Σάκχοφ, δύο φορές τον Τσιγκρίνσκι με μυϊκό πρόβλημα, τον Σιμόες για τουλάχιστον δύο μήνες και... βλέπουμε!

Επίσης με μυϊκά θέματα τον Σβάρνα, τον Νεντελτσιάρου, τον Λάτσι, τον Ολιβέιρα, τον Μπακάκη και τελευταία τον Τάνκοβιτς. Ίσως να ξεχνάω και κάτι... Α ναι, σήμερα λίγο έλειψε να χάσει και τον Μάνταλο.

Ας έχουμε λοιπόν μια λογική και μια επιείκεια απέναντι στον Χιμένεθ. Ασφαλώς και θα κριθεί όπως όλοι, αλλά μη λησμονούμε ότι στη μία και μοναδική φορά που δούλεψε υπό κανονικές συνθήκες και με καλές μεταγραφές το καλοκαίρι, παρουσίασε μια ομάδα που ήξερε να νικά, έπαιρνε τα ντέρμπι, με αήττητη πορεία στην Ευρώπη και διεκδίκηση εγχώριων τίτλων μέχρι και την τελευταία ημέρα των διοργανώσεων. Αν τα έχει ξανά όλα αυτά το καλοκαίρι, σκάρτη δουλειά δεν θα παρουσιάσει. Αν μείνει για να τα έχει…