Μανόλο, υπερεκτίμησες
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για όλα αυτά που στράβωσαν ώστε η ΑΕΚ να χάσει την ευκαιρία του +8 ή έστω του +6 από τον Ολυμπιακό εξηγώντας γιατί οι αποφάσεις του Χιμένεθ τον έριξαν σε παγίδα που ο ίδιος έστησε τον εαυτό του. Η λογική και η υπερεκτίμηση.
Είμαι βέβαιος ότι σήμερα, την επομένη της αποτυχημένης προσπάθειας στην Τρίπολη και της χαμένης ευκαιρίας για την απόκτηση σημαντικής διαφοράς από τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ (προσωπικά δεν ξεχνώ ούτε τον Πανιώνιο όσο θα βρίσκεται ψηλά και όσο αντέχει), ο ίδιος ο Χιμένεθ θα έχει μετανιώσει πρώτος για πολλές από τις επιλογές του. Ακόμα ίσως και την ατάκα του «σήμερα ντρέπομαι» που εν βρασμώ εκστόμισε δίχως να κατονομάσει. Ίσως να αναφέρεται και στον εαυτό του.
Ακόμα κι αυτό να ισχύει όμως, το ποδόσφαιρο δεν είναι ντροπή επειδή όλα σου πήγαν στραβά ή διότι σε πολλά πράγματα αστόχησες, λάθεψες. Όπως επίσης αρνούμαι να δεχθώ ότι υφίσταται προπονητής στον κόσμο που να θέλει το κακό το δικό του και της ομάδας του, ώστε να λαμβάνει αποφάσεις που ομολογουμένως εκπλήσσουν. Διότι ας μην κρυβόμαστε, άπαντες νιώσαμε ένα μούδιασμα και μαζί πολλές απορίες μας δημιουργήθηκαν, όταν ενημερωθήκαμε για την ενδεκάδα, το σχήμα και τα πρόσωπα που κλήθηκαν να υπηρετήσουν ένα σχέδιο με πολύ ρίσκο και δίχως την απαιτούμενη συνοχή για να πετύχει.
Ο Χιμένεθ πάντως ουδέποτε υπήρξε προπονητής που υποτιμά τον αντίπαλο. Δεν το κάνει ποτέ, ο σεβασμός είναι λέξη κυρίαρχη στο χαρακτήρα του. Αυτό όμως που συχνά του συμβαίνει, είναι να υπερεκτιμά καταστάσεις. Είτε προσδίδοντας περισσότερο μέγεθος στον αντίπαλο, όπως κατά πολλούς συνέβη κόντρα στην ΤΣΣΚΑ (αν και σηκώνει συζήτηση το τι παραπάνω μπορούσε η ΑΕΚ σε εποχή μονταρίσματος απέναντι σε ομάδα με ίδια πρόσωπα επί σειρά ετών), είτε πιστεύοντας ότι ποδοσφαιριστές που ο ίδιος αξιολογεί καθημερινά άρα γνωρίζει το ταβάνι τους, μπορούν να ξεπεράσουν τους εαυτούς τους. Εδώ εντοπίζεται το πρόβλημα και ένα ψήγμα αυτοκαταστροφής.
Η αντίφαση…
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον, συμπαθέστατο κατά τα μη ποδοσφαιρικά, Βινίσιους. Ο Μανόλο έχει κατασταλάξει από τον περασμένο Φεβρουάριο ότι δεν είναι παίκτης επιπέδου ΑΕΚ. Δεν κάνει ούτε για μπακ-απ. Κι όμως του δίνει ευκαιρία (λόγω και της επιμονής Μαϊστόροβιτς ότι θα δείξει πράγματα) στην προετοιμασία. Πάλι δεν πείθεται και τον αποκλείει από τη λίστα των ευρωπαϊκών αγώνων. Πως γίνεται λοιπόν ο «κομμένος» να παίρνει φανέλα βασικού στις δύο πιο δύσκολες έως σήμερα εκτός έδρας αναμετρήσεις, κόντρα σε ΠΑΣ Γιάννινα και Αστέρα Τρίπολης, στις οποίες «ω του θαύματος», η ΑΕΚ είχε μια μόνιμη τρύπα στην αριστερή πλευρά της, αφήνοντας συνολικά πέντε βαθμούς.
Θα μου πείτε δεν έπαιζε ο Λόπες και ήταν εκτός ο Γκάλο, όπως επίσης απουσίαζαν τρεις στόπερ (Λαμπρόπουλος, Τσιγκρίνσκι, Τσόσιτς). Σύμφωνοι! Ακόμα κι έτσι όμως, όταν δεν πιστεύεις καθόλου σε έναν ποδοσφαιριστή, βρίσκεις λύσεις. Ο Γιαννούτσος αριστερά και ο Τζανετόπουλος βασικός. Ακούγεται πολύ πιο ορθολογικό. Ή, τριάδα στην άμυνα με Γιόχανσον, Βράνιες και Τζανετόπουλο και ο Γιαννούτσος αριστερά. Στις θέσεις των χαφ Αϊντάρεβιτς (ελλείψει άλλου) Γαλανόπουλος και Μάνταλος και μπροστά τους Λιβάια και Αραούχο.
Δεν είμαι προπονητής, ούτε το παίζω έξυπνος. Και δεν μου αρέσει να κάνω υποδείξεις. Ανέφερα το συγκεκριμένο παράδειγμα για να καταδείξω ότι υπάρχουν φορές που ο Χιμένεθ, κόντρα στην ίδια τη δική του λογική, λαμβάνει αποφάσεις που είμαι βέβαιος ότι δεν πιστεύει και εκείνος. Λες και θέλει να δουν όλοι όντως πίσω από τον Λόπες δεν υπάρχει λύση ποιότητας. Μα το έχουν δει όλοι και τον έχουν επισημάνει. Σημασία έχει να βγει το ματς με τον καλύτερο τρόπο, όχι να χαθεί επειδή δεν μπορεί ο (κάθε) Βινίσιους.
Η λογική της ξεκούρασης
Επίσης, όταν δημιουργείται μια τέτοια ευκαιρία, όταν αρκετές ώρες πριν το παιχνίδι ξέρεις ότι σου παρουσιάζεται η δυνατότητα για το +8, κατακαίς οποιαδήποτε άλλη σκέψη και κοιτάς να πάρεις το ματς χρησιμοποιώντας όλα τα βαριά όπλα. Σε όλο το ματς, η ΑΕΚ ήταν παντελώς ακίνδυνη επιθετικά δίχως τους απόλυτα φορμαρισμένους Χριστοδουλόπουλο και Λιβάγια στην ενδεκάδα της, με τον Αραούχο να κινείται στο ύψος της μεσαίας γραμμής μπας και τσουλήσει λίγο η μπάλα και τον Μπακασέτα να ψάχνει κώδικες επικοινωνίας με τον Αργεντινό ξεκινώντας από τα άκρα. Κάτι δοκιμασμένο και σπανίως επιτυχημένο.
Ίσως θα ήταν πιο αποδοτικό για την Ένωση να ξεκινούσε με τη φόρα που τελείωσε τα προηγούμενα δύο παιχνίδια. Με τους ξεχωριστούς παίκτες της βασικούς, να δίνουν ότι έχουν για να φτάσει η ομάδα σε γκολ και στην πορεία να φέρει στο γήπεδο τους πιο φρέσκους για να διαχειριστούν ξεκούραστοι μια άλλη κατάσταση. Και προσωπικά, δεν με προβληματίζει το γεγονός της συνεχόμενης ανασταλτικής αιμορραγίας και των γκολ που δέχεται η ομάδα. Διότι απλούστατα, σπανίως παίζει με την κανονική αμυντική γραμμή της σε πλήρη απαρτία. Το να απουσιάζουν τρεις στόπερ και δύο μπακ δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμο για οποιονδήποτε προπονητή.
Η επιλογή του Τσιντώτα επίσης, δεν έχει λογική. Ασχέτως με το πόσο μερίδιο ευθύνης φέρει στα γκολ (στο πρώτο έχει κάμποσο λόγω λανθασμένης απόκρουσης καθώς θα έπρεπε να καπακώσει τη μπάλα στη μικρή περιοχή του, το δεύτερο είναι πλάγιο τετ-α-τετ, όμως κάθεται και περιμένει την εκτέλεση ακίνητος την ώρα που ο Μανιάς διανύει κάμποσα μέτρα με τη μπάλα στα πόδια και έρχεται κατά πάνω του), δεν αλλάζεις τον βασικό σου σε τέτοιο ματς. Για να δώσει ευκαιρία σε κάποιον που έχει να παίξει σε ματς Σούπερ Λίγκας περίπου 20 μήνες. Δώστου την ευκαιρία, στο ΟΑΚΑ, με αντίπαλο που δεν θα σε απειλήσει.
Τα λάθη είναι για όλους. Και είναι για να μαθαίνουν ακόμα και οι σοφότεροι. Η ευκαιρία χάθηκε, όμως υπάρχει μπροστά πλήθος αγώνων με την ΑΕΚ να διατηρεί προβάδισμα και πολλούς παίκτες να μπαίνουν εκ νέου στην εξίσωση μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος. Μακριά από βιασύνες και αναθέματα περί άσχετων, «άμπαλων» και ανίκανων. Οι ίδιοι που τα επικαλούνται, τρέχουν μετά να σβήσουν τα posts.