Το να χάσεις είναι στο πρόγραμμα. Το να φεύγεις από το γήπεδο προβληματισμένος για όσα δεν έκανες, είναι η φυσιολογική εξέλιξη της ιστορίας. Ήταν ένα ηχηρό καμπανάκι αυτό που χτύπησε στο Περιστέρι και ακούστηκε μέχρι το ΟΑΚΑ και τα Σπάτα. Δεν ήρθε όμως και η συντέλεια του κόσμου.

Η ΑΕΚ παραμένει μια ομάδα με αδυναμίες σε θέσεις που δεν καλύφθηκαν, κάποια στιγμή θα είχε και τις συγκυρίες εις βάρος της. Δεν θα σου σώζει μόνιμα τη μέρα ο τερματοφύλακας με διαδοχικές αποκρούσεις πέναλτι, ούτε θα είσαι εσύ αυτός που σκοράρει πάντα κόντρα στη ροή αγώνων. Αυτό το σερί των εννέα νικών χτίστηκε μέσα από αρκετές καλές αλλά και κάποιες κάτω του μετρίου εμφανίσεις. Έρχεται και η στιγμή που η τύχη χαμογελά στον αντίπαλο. Όταν μάλιστα αυτός είναι καλύτερος, όπως εν προκειμένω υπήρξε ο Ατρόμητος στην αναμέτρηση του Περιστερίου, τότε δικαίως συμβαίνει.

Πάντοτε πίστευα ότι συνιστά εξόχως απλή ερμηνεία το να ισχυριστεί κανείς ότι μία ήττα μπορεί να είναι ωφέλιμη. Καταρχάς από μόνη της η λέξη είναι ενοχλητική. Επιπροσθέτως συνεπάγεται απώλεια βαθμών. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να σε ταρακουνήσει όταν είσαι εφησυχασμένος, όταν υποτιμάς τον αντίπαλο ή δεν δουλεύεις στο μάξιμουμ. Ωστόσο δεν πιστεύω ότι κάτι από όλα αυτά συνέβη στο Περιστέρι. Όσοι έπαιξαν έτρεξαν και προσπάθησαν. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι επειδή έχασαν, ξαφνικά θα μεταμορφωθούν σε κάτι που δεν μπορούν να είναι ή ότι θα ισοπεδώσουν τους επόμενους δύσκολους αντιπάλους.

Η πολλαπλή επικινδυνότητα

Ασφαλώς η κατάσταση δεν είναι για πανικό, ωστόσο ένας συναγερμός πρέπει να ακουστεί. Ακολουθεί μία σειρά από αγώνες (Ολυμπιακός εντός το Σάββατο και ακολούθως Ηρακλής εκτός, ΠΑΟ στο ΟΑΚΑ ίσως κεκλεισμένων των θυρών και Αστέρας στην Τρίπολη) με υψηλό βαθμό δυσκολίας. Ο Πογέτ που μέχρι σήμερα όχι απλώς κράτησε το τρένο στις ράγες αλλά και το βοήθησε να αποκτήσει αποστάσεις, καλείται να διαβάσει πολύ πιο προσεχτικά τις καταστάσεις που έρχονται από όσο μελέτησε το ματς με τον Ατρόμητο στο οποίο η Ένωση τακτικά υστέρησε. Όλοι δικαιούνται μια άσχημη βραδιά, το ίδιο και εκείνος, όπως άλλωστε και οι ποδοσφαιριστές της ομάδας. Ουδείς ανταποκρίθηκε επαρκώς στο Περιστέρι.

Η ΑΕΚ περιμένει στο +4 από τον και στο +8 από τον ΠΑΟΚ αλλά το θέμα της κατάκτησης της δεύτερης θέσης, όπως και να έχει στα πλέι οφ θα κριθεί. Αφήστε που, ασχέτως αν δεν θα το ακούσετε ποτέ επισήμως ή φωναχτά, υπάρχουν φωνές εντός ομάδας που υποστηρίζουν ότι η τρίτη θέση είναι πιο βολική γιατί αποφεύγεις τις κακοτοπιές του να κυνηγάς χίμαιρες από τον Ιούνιο μήνα για μια φρούδα προοπτική να φτάσεις μέχρι τους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Ας μην γελιόμαστε η τωρινή ΑΕΚ δεν είναι έτοιμη γι αυτό. Και προσωπικά δεν περιμένω διαφορετική μεταγραφική τακτική τον ερχόμενο Ιούνιο ώστε να υποστηριχθεί ένα τέτοιο project.

Δεν είναι, λοιπόν, τόσο η βαθμοθηρία το ζητούμενο, όσο το να διατηρηθεί η ομάδα συμπαγής, να μην χάσει τον προσανατολισμό της μέσα από ανεπιτυχή για εκείνη αποτελέσματα, να μην απολέσει την εμπιστοσύνη που έχει στον ίδιο τον εαυτό της. Το Κύπελλο είναι στόχος περισσότερο σημαντικός όταν έχεις φτάσει στα ημιτελικά και προέρχεσαι από δύο σεζόν σε μικρότερες κατηγορίες. Το να πάρεις το καλό εισιτήριο του Europa League είναι επίσης εξίσου επιθυμητό.

Και φτάνουμε στον εσωτερικό κίνδυνο. Τα απαράδεκτα συμβάντα του Περιστερίου είναι ακόμα μία μελανή απόδειξη ότι κάποιες φορές τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Το να παίξει η ΑΕΚ χωρίς τον κόσμο της απέναντι στον Παναθηναϊκό είναι ένα αυτογκόλ που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαιτέρως ζημιογόνο. Και ασφαλώς μια κατάσταση που σκοτώνει τον κάθε υγιή φίλαθλο που έχει πληρώσει ακριβά για να έχει κάρτα διαρκείας και περιμένει κάποια ματς όπως αυτό. Όχι τίποτα άλλο, έρχεται και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και ουδείς δικαιούται να ξεχνάει τα περυσινά.