Ήταν αρκετοί εκείνοι που υποστήριξαν ότι η ΑΕΚ (διοικητικά, οπαδικά και επικοινωνιακά -ρεπορταζιακά) διατήρησε την εστίασή της περισσότερο από όσο θα έπρεπε στα όσα (εις βάρος της) συνέβησαν στο ματς της περασμένης Κυριακής. Εν μέρει θα συμφωνήσω. Ασφαλώς και δεν πρέπει να λες «ευχαριστώ» όταν βιάζεται η ποδοσφαιρική ουσία και κατ’ επέκταση η ανθρώπινη λογική (μετά και το αριστείο στον Σιδηρόπουλο!), από εκεί και πέρα όμως η εσωτερική πραγματικότητα επιτάσσει την επιστροφή του μυαλού στα… του οίκου!

Η αλήθεια παραμένει σκληρή! Ο Έβαλντ Λίνεν είχε δύσκολο έργο στο ξεκίνημα της καριέρας του στον κιτρινόμαυρο πάγκο. Εκτός από το να ανεβάσει το καταρρακωμένο ηθικό των ποδοσφαιριστών που βρήκε στα Σπάτα και να βρει απλές ποδοσφαιρικές απαντήσεις σε τεράστια τακτικά προβλήματα, έπρεπε και να παρουσιάσει μία ΑΕΚ υποφερτή και αξιοπρεπή απέναντι σε αντιπάλους με (κλιμακωτά) ανώτερη ποιότητα όπως ο Παναθηναïκός, ο ΠΑΟΚ και ο ΟΣΦΠ.

Σε σημαντικό βαθμό τα κατάφερε. Και ταυτόχρονα, στο πιο βατό ματς από όλα, αυτό απέναντι στον Πλατανιά, οδήγησε την ΑΕΚ στην πρώτη εφετινή νίκη της. Ωστόσο η βαθμολογική κατάσταση της ομάδας χειροτέρεψε. Πλέον η ουραγός Ένωση απέχει τέσσερις βαθμούς από τους πιο κοντινούς ανταγωνιστές της για την παραμονή στην κατηγορία και έχει μπροστά της μία τετράδα αγώνων η οποία την φέρνει αντιμέτωπη με τους περισσότερους εξ αυτών. Εν ολίγοις η κατάσταση έφτασε στο «Do or Die».

Ή το κάνεις ή πεθαίνεις λοιπόν ΑΕΚ…

… Ή κατακτάς το λιγότερο 8-9 βαθμούς στα επόμενα τέσσερα ματς (απέναντι σε Βέροια, Λεβαδειακό, ΠΑΣ Γιάννενα και Πανθρακικό) ή πλέον ψάχνεις το μαγικό ραβδάκι που θα σε αγγίζει για να μεταμορφωθείς σε κάτι πολύ διαφορετικό και να διαγράψεις πορεία πρωταθλητισμού στον δεύτερο γύρο. Αυτά δεν γίνονται…

Από την πρώτη αγωνιστική έγραφα και επεσήμανα το ίδιο πράγμα: Η ΑΕΚ θα κινδυνεύσει εφέτος, θα παλέψει για τη σωτηρία της ως τις τελευταίες αγωνιστικές. Το πιστεύω ακόμα. Άλλοι καλούσαν εμάς τους αδαείς και υπερφίαλους (και τέλος πάντων όσους βλέπαμε καθαρά την κατάσταση και αντιλαμβανόμασταν το οριακό της υπόθεσης) να πάμε να… (ξέρετε τι) επειδή μιλούσαμε ή γράφαμε για Β’ Εθνική. Σήμερα άπαντες επισημαίνουν τον τεράστιο κίνδυνο.

Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτή η ομάδα, ακόμα και η σαφώς βελτιωμένη τακτικά όπως παρουσιάζεται μετά την έλευση του Γερμανού, παραμένει ένα άκρως προβληματικό σύνολο όταν καλείται να πλησιάσει την αντίπαλη εστία και να βάλει γκολ. Στον τομέα αυτό, η καλυτέρευση (και επί των ημερών Λίνεν) παραμένει λέξη άγνωστη. Διότι μερικές φορές κάποια πράγματα είναι πάνω από τις δυνάμεις ενός προπονητή, όσο καλός ή εργατικός κι αν είναι.

Τα κουκιά είναι μετρημένα…

… Ποδοσφαιριστές με δυνατότητες να φέρουν το κάτι διαφορετικό στον αγώνα δεν υφίστανται. Ίσως προκύψουν τέτοιοι στο μέλλον, επί παραδείγματι ο Κατίδης και ο Φούντας ή οι (εξαφανισμένοι εσχάτως) Γροντής και Κουρέλλας κάποια στιγμή αναμένεται να αποτελέσουν σημεία αναφοράς για την ΑΕΚ. Όχι όμως εν ευθέτω χρόνω, όχι άμεσα…

Μοιραία ο Λίνεν πιέζεται για να βρει λύσεις σε σπαζοκεφαλιές που μάλλον δεν είχε αντιμετωπίσει ποτέ ξανά στην καριέρα τους ως προπονητής. Δεν νομίζω ότι έχει νιώσει άλλη φορά τέτοια απόγνωση διαπιστώνοντας μέσα από τις προπονήσεις την τεράστια αδυναμία της ΑΕΚ να δημιουργήσει και να φτάσει στο γκολ.

Γι αυτό λοιπόν οι παίκτες της ομάδας καλούνται να μαζευτούν από τα πολλά γύρω-γύρω (είτε αυτά λέγονται social media, είτε παραπέμπουν σε υπερφίαλες κουβέντες ή διαρροές), να καταθέσουν ψυχή, να διαβάσουν τις δικές τους αδυναμίες και παίζοντας χωρίς ίχνος εγωισμού να εκμεταλλευτούν τα προτερήματα των συμπαικτών τους, να φτύσουν αίμα αν το θέλετε.

Αν δεν είναι μαζί σε αυτή την προσπάθεια, αν δεν καταλάβουν ότι δεν υπάρχει πλέον γυρισμός και ότι σε τέσσερις αγωνιστικές από σήμερα θα μιλάμε ή για την ΑΕΚ που σώνεται ή για την ΑΕΚ που χάνει το τρένο της παραμονής, θα γράψουν την πιο μαύρη σελίδα στην ιστορία της ομάδας. Και αυτό θα τους κατατρέχει πάντα…