Είναι πολλοί που (ξεφυσώντας) σκέφτονται τι θα είχε συμβεί αν το περασμένο καλοκαίρι δεν είχε αποφασιστεί η βλαπτική για την ομάδα επιλογή του Κετσπάγια και εκ του αντιθέτου είχε προτιμηθεί ο Μανόλο Χιμένεθ, ο οποίος μάλιστα είχε αυτοπροταθεί. Η συζήτηση όμως, μπαίνει έτσι σε λάθος βάση. Και εξηγούμαι...

Η κακοδουλεμένη ΑΕΚ είχε και δεύτερη ευκαιρία να διορθώσει το λάθος του Ιουνίου, αυτή κατεγράφη τον περασμένο Οκτώβριο. Τότε, ο Ισπανός είχε θέσει και πάλι την επαγγελματική ύπαρξη του στη διάθεση της Ένωσης, ωστόσο για κάποιον (αδιευκρίνιστο ακόμα) λόγο επελέγη ο Ζοζέ Μοράις. Το προσπάθησε ο άνθρωπος, έκανε δουλειά στις προπονήσεις, όμως δεν είχε όλα τα άλλα. Και πρωτίστως, την ικανότητα να διαχειριστεί χαρακτήρες και τις απαιτήσεις μιας μεγάλης ομάδας.

Στο διάστημα, λοιπόν, που ο Πορτογάλος βρισκόταν στον πάγκο της, η ΑΕΚ έδωσε 11 αγώνες πρωταθλήματος. Στην ιδανική (αλλά και ουτοπική λόγω των ελλειμμάτων σε δουλειά και τακτική από τον Κετσπάγια) για την ομάδα περίπτωση, αυτή θα μπορούσε να συλλέξει 33 βαθμούς. Σε μια μεσαία, αλλά λογική για το μέγεθος της Ενωσης κατάσταση, οι 20-22, θα ήταν ένας νορμάλ αριθμός, βάσει μάλιστα του βατού προγράμματος που είχε τότε η ΑΕΚ (πέταξε πόντους και πόντους στο ΟΑΚΑ κόντρα σε μικρομεσαίες ομάδες). Ο Μοράις έφερε μόλις 12...

Είμαι βέβαιος ότι τους 33 δεν θα μπορούσε να τους πιάσει ούτε ο Χιμένεθ. Το ίδιο πεπεισμένος είμαι όμως ότι θα τα έφερνε βόλτα για μια σούμα 20-22 πόντων. Κι αν έτσι, απλά και ίσως κάπως μπακαλίστικα (σκεπτόμενος πάντα την εικόνα της ΑΕΚ με τον Ισπανό στον πάγκο) προσθέσετε αυτούς τους 8-10 πόντους στη σημερινή συνολική συγκομιδή της ομάδας, η Ένωση θα ήταν απόλυτα ενεργή στη διεκδίκηση του τίτλου. Έγινε λοιπόν το πρώτο σημαντικό λάθος το καλοκαίρι και «μπαλώθηκε» με δεύτερο τον Οκτώβριο, παρά (το επαναλαμβάνω) την καλή δουλειά στις προπονήσεις από τον Μοράις. Ο άνθρωπος απλά δεν είναι πρώτος προπονητής.

ΒΗΜΑ ΒΗΜΑ Η ΠΡΟΟΔΟΣ

Υποθετικά όλα τα προαναφερθέντα θα πει κάποιος, όχι όμως και μακριά από την πραγματικότητα εφόσον άπαντες αναλογιστούμε τα όσα έχουν πετύχει οι Κιτρινόμαυροι επί των ημερών του Χιμένεθ και μάλιστα έχοντας δώσει πολύ πιο απαιτητικούς αγώνες σε συνθήκες σαφώς υψηλότερης πίεσης λόγω της τραγικής βαθμολογικής κατάστασης στην οποία είχαν περιέλθει όταν αφίχθη ο Ισπανός.

Υπερτονίζονται όλα αυτά από τη μεριά μου για έναν και μόνο λόγο. Διαπιστώνω σε πολλούς ότι η υπομονή δεν περισσεύει ακόμα και τώρα που η ΑΕΚ συμπλήρωσε 13 ματς χωρίς ήττα, με 9 νίκες και (επιτέλους) πήρε το πρώτο διπλό μετά από 5 μήνες. Θυμίζω σε όσους κάποια πράγματα φαίνονται απολύτως εύκολα και αυτονόητα (επικαλούμενοι πολύ αφαιρετικά ότι μιλάμε για μεγάλο ποδοσφαιρικό κλαμπ), ότι αυτή η ομάδα δεν είχε απολέσει μόνο τον αγωνιστικό προσανατολισμό της αλλά και το DNΑ της. Και έχει ακόμα αρκετό δρόμο μπροστά της για να φέρει την κατάσταση εκεί που πρέπει να είναι.

Βήμα, βήμα λοιπόν! Έγινε και αυτό που είχε στοιχειώσει την ομάδα, το επόμενο φέρνει απέναντί της τον Παναθηναϊκό με πολύ σημαντικό ζητούμενο να γίνει το εντός έδρας τρία στα τρία όπως και πέρυσι. Τίποτα δεν έχει τελειώσει, κάθε εβδομάδα θα πρέπει να σκεφτόμαστε ότι τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Αυτή είναι η πραγματικότητα της ΑΕΚ τούτη την περίοδο και μόνο με αυτό το σκεπτικό θα συνεχίζει να πορεύεται με ασφάλεια και επιτυχίες, όπως το κάνει δηλαδή από την ημέρα που ανέλαβε ο Χιμένεθ.

* Κάτι για τη διαιτησία. Κύριε Σπανέ, έχετε δίκιο να αισθάνεστε στεναχώρια, πικρία, θυμό. Ήταν το χρονικό σημείο του αγώνα τέτοιο που με το 1-1 ο Ατρόμητος και τη δυσκολία της ΑΕΚ να ανταποκρίνεται σε τέτοιες καταστάσεις, λογικά θα έπαιρνε την ισοπαλία. Όμως τα μεγάλα λάθη ήταν δύο και συνέβησαν εκατέρωθεν. Προφανώς όμως δεν σας ενόχλησε ότι ο Μάνταλος υποδείχθηκε σε θέση οφσάιντ ερχόμενος δύο μέτρα πίσω από τον τελευταίο αμυντικό. Ούτε το ότι από άουτ που κακώς υποδείχθηκε κόρνερ, λίγο έλειψε ο Ατρόμητος να ανοίξει το σκορ (απομάκρυνε τη μπάλα στη γραμμή ο Αϊντάρεβιτς). Η ευχή μου είναι απέναντι σε όλες τις μεγάλες ομάδες να έχει ο Ατρόμητος αυτό το ισόπαλο 1-1 στα μεγάλα λάθη (και όχι το 5-0 που είδαμε κατά της ομάδας σας σε άλλα παιχνίδια). Διότι και αυτό είναι 50-50. Τα υπόλοιπα είναι άναρθρες κραυγές...