Με παππούδες και εγγόνια

Ένας καλός φίλος, μου είπε για τον πατέρα του: "Είναι στα 88 τώρα και θέλει να το δει και να πατήσει εκεί μέσα πριν φύγει, αυτό είναι ο καημός του. Ζει για να το ζήσει".

Δεν ξέρω αν οι αντοχές του παππού θα τον στηρίξουν για να δώσει το παρών στο συλλαλητήριο της Κυριακής, εγώ πάντως θα ήθελα να είναι εκεί, δίπλα μας. Μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια του. Μαζί τα με τα παιδιά και τα εγγόνια όλων μας! Για το γήπεδο της ΑΕΚ.

Θα ξεπεράσω το συναίσθημα της οργής που οι λίγοι (και ελάχιστοι μπροστά στην ιστορία) προκαλούν στους πολλούς. Μια χούφτα αντιφρονούντες μπροστά στο όνειρο ενός λαού που ξεπερνάει το εκατομμύριο. Με το νόμο υπέρ εκείνων που έχουν το δίκαιο και ένα φαντασιόπληκτο δημοτικό επιτελείο να επικαλείται λιντσαρίσματα και ξυλοδαρμούς (αλήθεια που είναι οι ιατροδικαστές σε αυτή τη χώρα;) αλλά δεν έχει τα κότσια να υποστηρίξει τις συκοφαντίες καταθέτοντας μηνύσεις.

Την Κυριακή μαζευόμαστε για εμάς και για την ΑΕΚ. Για το δίκαιο και για το όραμα. Τα σαθρά επιχειρήματα καταπέφτουν το ένα μετά το άλλο, η νέα μόδα επιτάσσει ερωτήματα για την οικονομική επάρκεια να στηριχθεί το έργο. Αν όντως πάμε στην επόμενη ημέρα, εκδοθεί η οικοδομική άδεια και ο Μελισσανίδης (μαζί του επίσης όσοι έχουν υποσχεθεί κεφάλαια) αποδειχθεί αφερέγγυος, τότε να τον (τους) στήσουμε στη γωνία. Προκαταβολικά μαχαιρώματα όμως για να κερδίζουν εντυπώσεις όσοι ορκισμένα πολεμούν το δίκαιο και τους νόμους, δεν θα δεχθούμε κύριοι.

ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ!

Σκεφτείτε πόσες χαμένες ευκαιρίες, πόσες κλεμμένες χαρές για το κυνήγι ενός καταδικασμένου ονείρου, ενός ανεμόμυλου χαμένου σε υποσχέσεις πολιτικής σκοπιμότητας, προπαγάνδας και ψεύδους.

Αναλογιστείτε την οικονομική χασούρα, πόσες όμορφες Κυριακές θα είχαμε ζήσει και πόσο γεμάτοι θα νιώθαμε από την ατμόσφαιρα την οποία αναγκαζόμαστε να καταψύχουμε στην παγωνιά του ΟΑΚΑ. Αυτού του αταίριαστου για την Ένωση χώρου που προσπαθείτε να μοιάζει σαν το σπιτικό σας, αυτό το κρύο ρημάδι κατασκεύασμα που χρυσοπληρώνετε (κι) εσείς όλοι τόσα χρόνια, αναγκασμένοι να πορεύεστε μακριά το κλεμμένο οχυρό σας.

Γήπεδο στη Νέα Φιλαδέλφεια… Τέσσερις λέξεις μίας πρότασης που έμοιαζε ουτοπική, ένα σύνθημα που θαρρείς ότι ξεθώριασε μέσα από τόσους χειμώνες βροχής και εγκατάλειψης στο άλλοτε μαγικό οικόπεδο. Κι όμως η ελπίδα δεν πεθαίνει ποτέ, διότι δεν την αφήσαμε εμείς οι ίδιοι να μείνει ούτε τελευταία αλλά ούτε και μόνη.

Πάντοτε την διατηρούσαμε στην πρώτη γραμμή και με αυτή μάθαμε να ζούμε (πολεμώντας τα αντίθετα συναισθήματα και τις μαύρες σκέψεις), διαπιστώνοντας παράλληλα την καταδικαστική κατρακύλα των προηγούμενων ετών. Μόνιμα τα όνειρά μας έβλεπαν πέρα από τα μπάζα… Και αυτή είναι η νίκη μας!

Αυτή ακριβώς η κρυφή (αλλά και επί μονίμου βάσεως αλύγιστη) επιμονή όλων μας για την επιστροφή στον χώρο που μάθαμε να αγαπάμε το ποδόσφαιρο και να λατρεύουμε την ΑΕΚ, και που τώρα θέριεψε. Για κάποιους, ίσως πιο ρομαντικούς (κατ’ άλλους νοητικά "σκουριασμένους" ή οπισθοδρομικούς) η συζήτηση για οποιονδήποτε άλλον χώρο να ήταν (ή να παραμένει ακόμα) πράξη ιερόσυλη.

Περίεργο, αλλά με έναν τρόπο κι εγώ με εκείνους συντασσόμουν. Δεν νοείται Νέα Φιλαδέλφεια χωρίς ΑΕΚ, ούτε και το αντίστροφο. Γι αυτό την Κυριακή, πάρτε φίλους, παιδιά, εγγόνια και όλοι μαζί ας ανταμώσουμε εκεί, για έναν καλό και τίμιο σκοπό. Ειρηνική διαμαρτυρία και ατόφια πίστη. Για το όνειρο που δεν θα ξεθωριάσει ποτέ!

Ραντεβού στις 16.00, εκεί στο γνωστό σημείο... Τα μάτια μας θα βλέπουν ολόρθη τη σκεπαστή!

Photo credits: Eurokinissi