Μετά από τέτοια ματς οι αδυναμίες και οι ατέλειες περνούν σε δεύτερη μοίρα. Δεν έχουν και τόση σημασία (όχι ασφαλώς ότι δεν πρέπει να επισημαίνονται) ύστερα από τέτοια κατάθεση ψυχής.

Επιτρέψτε μου να μην προβώ σε τακτικές αναλύσεις, άλλωστε ο αγώνας μεταδόθηκε από ελεύθερο τηλεοπτικό σταθμό και για να το πάμε και λίγο πιο κάτω, υπάρχουν άλλα πράγματα τα οποία πρέπει να τονιστούν.

Και τα οποία αφορούν κυρίως σε πρόσωπα. Ας με συγχωρέσουν κάποιοι που θα τους προσπεράσω σε μια βραδιά που όλοι αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο για το κατόρθωμά τους στο Σπλιτ, το οποίο φέρνει την ΑΕΚ μια ανάσα από τη φάση των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ. Θα επικεντρωθώ στα εξής:

1. Στη «διαβολεμένη» εμφάνιση του Νέιθαν Μπερνς. Δεν ξέρω αν τον εξιτάρουν τα βρεγμένα τερέν (θυμίζω ότι ανάλογες εμφανίσεις πραγματοποιούσε υπό βροχή στο τουρνουά του Σίδνεϊ όπου και εξασφάλισε την επιστροφή του στην ομάδα), αλλά στο ματς αυτό η ΑΕΚ έπαιζε με δύο… Σκόκο! Σου έδινε την εντύπωση ότι επρόκειτο για ποδοσφαιριστή προερχόμενο από προηγμένο πρωτάθλημα και με παραστάσεις από σημαντική ομάδα. Κι όμως, ήταν απλώς ο Μπερνς…

2. Στο μεστό, σίγουρο, ώριμο δημιουργικά και ανασταλτικά παιχνίδι του Σάββα Γκέντσογλου, ο οποίος όμως έχει αυτήν την κακή συνήθεια να χάνει γκολ που μοιάζουν τόσο μα τόσο απλά. Είχε επαναληφθεί κάτι ανάλογο στον αγώνα της 5ης Νοεμβρίου με την Άντερλεχτ στο ΟΑΚΑ, πάλι απέναντι σε εξουδετερωμένο τερματοφύλακα. Ας είναι… Η εμφάνισή του στο Σπλιτ κατέδειξε τους λόγους που θεωρείται ένα σπάνιο ταλέντο της μεσαίας γραμμής (και προς Θεού ποτέ ξανά του κέντρου της άμυνας), αλλά σκεφτείτε πόσο πιο σίγουρος θα ένιωθε με αυτά τα γκολ που γλίστρησαν μέσα από τα πόδια του.

3. Στην καθοριστική συμμετοχή του Νάτσο Σκόκο, από τα πόδια του οποίου προήλθαν τα δύο πρώτα γκολ της ΑΕΚ. Το επαναλαμβάνω κι ας υπήρξαν φορές που παρεξηγήθηκα (ενδεχομένως σε κάποιες περιπτώσεις επειδή υπήρξα πολύ καυστικός μαζί του): από τον συγκεκριμένο ποδοσφαιριστή έχω (και πρέπει όλοι να έχουμε) τεράστιες απαιτήσεις. Όχι επειδή είναι και θα είναι ο πιο ακριβοπληρωμένος, αλλά γιατί πραγματικά διαθέτει δυνατότητες με τις οποίες μπορεί να μεταμορφώσει την ΑΕΚ. Αυτές οφείλει να τις δείχνει σε ΚΑΘΕ ματς.

4. Στην επιβλητική παρουσία του Πάπα Μπούμπα Ντιοπ. Υγιής, δυνατός, με συνεχόμενα ματς στα πόδια του και σε καλή φυσική κατάσταση είναι βέβαιο ότι θα αποδειχθεί στυλοβάτης της μεσαίας γραμμής τόσο ανασταλτικά (ως κυματοθραύστης) όσο και δημιουργικά (με την ικανότητά του να μοιράζει σωστά τη μπάλα στον χώρο).

5. Στο πόσο μου θυμίζει τον Στέλιο ο ανιψιός του! Στο τρέξιμο, στο στυλ, στην κοψιά, στην άνεση μα πάνω από όλα στην ψυχή, στη μαχητικότητα, στην αποφασιστικότητα, στη σιγουριά ότι είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει οποιονδήποτε φορ έχει απέναντί του. Το ξέρω, μεγάλη κουβέντα είπα, αλλά ο Κώστας μοιάζει τόσο στον Στέλιο που κάποτε κολλούσα τα μάτια μου πάνω στο γήπεδο, ακόμα κι όταν δεν είχε την μπάλα στα πόδια του. Και είναι στο χέρι του μικρού Μανωλά να ξεπεράσει τον μεγάλο.

6. Last but noτ least… Ήταν το έβδομο γκολ του Ίσμαελ Μπλάνκο από τότε που τις τύχες της ομάδας ανέλαβε ο Μανόλο Χιμένεθ. Και μάλιστα ένα γκολ στην πρώτη επαφή του με τη μπάλα, στην πρώτη απόπειρά του να σκοράρει. Ένα γκολ με το ένστικτο του killer που μας είχε συνηθίσει στα πρώτα δύο χρόνια της εν Ελλάδι καριέρας του ο «Ζορό».

- Μεγαλύτερη νίκη από όλες πάντως είναι αυτή η ομοψυχία που διακρίνει τους ποδοσφαιριστές. Πόσο καιρό περιμέναμε να το δούμε ξανά αυτό, πόσο είχε λείψει σε όλους μας αυτή η ενότητα… Η ΑΕΚ πολεμά εδώ και χρόνια να ξεπεράσει τα πρόσωπα και να επικεντρωθεί στο σύνολο και σαν κάτι να μου λέει ότι πάει να το καταφέρει ξανά…