Με προσπάθεια, η ΑΕΚ κατάφερε ό,τι δεν ήθελε

Για μάθημα μιλούν οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ μετά τον τρόπο εξελίχθηκε το παιχνίδι στη Ριζούπολη. Δίκιο έχουν. Η πραγματικότητα είναι ότι είχαν ένα παιχνίδι στα μέτρα τους, το έφεραν πολύ γρήγορα εκεί που ήθελαν και μάλιστα με τρόπο κυριαρχικό, όμως αντί να το κλειδώσουν και να συνεχίσουν το νικηφόρο σερί τους, σπατάλησαν τις στιγμές που τους δόθηκαν για να το πράξουν, είτε από υπερβολική σιγουριά είτε από ατομισμό.

Υπήρχαν στιγμές που η τελική πάσα ήταν μία απλή ιδέα όμως εκείνοι προτίμησαν το δύσκολο και θα μείνω περισσότερο στη φάση του Τσούπερ ο οποίος είχε τρεις συμπαίκτες στην περιοχή και πήγε να κάνει το δύσκολο.

Θέλει ομολογουμένως προσπάθεια για να πετύχεις ως ομάδα αυτό που η ΑΕΚ κατάφερε στη Ριζούπολη. Το γεγονός και μόνο ότι δέχτηκε δύο τέρματα από ένα σύνολο που είχε πετύχει όλα κι όλα τέσσερα στα προηγούμενα οκτώ παιχνίδια του, είναι η πρώτη λυπηρή διαπίστωση. Η δεύτερη έχει να κάνει με τη νοοτροπία που και πάλι εμφανίστηκε στο δεύτερο ημίχρονο. Παρά το γεγονός ότι η ισοφάριση πρέπει να την έχει θορυβήσει, εκείνη ήταν αγνώριστη σε σύγκριση με τον τρόπου που είχε μπει στο γήπεδο όταν άρχισε το παιχνίδι, δηλαδή έτοιμη να καταπιεί τον αντίπαλο.

Αυτές οι μεταπτώσεις ωστόσο είναι φυσιολογικές. Μέσα στα ίδια τα παιχνίδια που έως σήμερα έχουμε δει την ΑΕΚ με τον Αργύρη Γιαννίκη στον πάγκο της, είναι εμφανείς οι ανά διαστήματα μεταλλάξεις. Εκεί που νομίζεις ότι έχει φέρει το παιχνίδι στα μέτρα της και θα το τελειώσει, έρχονται κάποια χρονικά διαστήματα αποπροσανατολισμού από το αρχικό σχέδιο και επιστροφής στην ανασφάλεια.

Πάνω που νομίζεις ότι η ομάδα έχει φέρει την κατάσταση στα μέτρα της, μπορεί να συμβεί το οτιδήποτε που θα την επηρεάσει και αλλάξει την εικόνα της. Σίγουρα αυτή η κυκλοθυμική συμπεριφορά της, έχει να κάνει και με το γεγονός ότι δεν είναι απόλυτα προσαρμοσμένη σε αυτό που θέλει να παρουσιάσει ο καινούργιος προπονητής της. Το καταφέρνει κατά διαστήματα όμως δεν έχει ακόμα απορροφήσει στον απόλυτο βαθμό τη φιλοσοφία του κι αυτό εξυπακούεται ότι θα ήταν παράδοξο να ισχύει μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα.

Δε συνιστά καταστροφή αυτό που έπαθε στη Ριζούπολη. Ούτε ισχύει ότι η ισοπαλία είναι σαν ήττα γιατί ακόμα και ο ένας βαθμός σε μία διαδικασία μαραθωνίου μπορεί να αποδειχθεί πολύ σημαντικός. Αν η ΑΕΚ έχει κάτι να σκεφτεί πάνω από όλα στη φάση που βρίσκεται, δηλαδή διαδικασία μετάβασης εκεί όπου η φιλοσοφία του Αργύρη Γιαννίκη απαιτεί, είναι το πώς θα απεγκλωβίσει τον εαυτό της από τον καταναγκασμό να κάνει πρωταθλητισμό από φέτος. Ασφαλώς και έχει σημασία να βρίσκεται κοντά στην κορυφή, όμως έχοντας ήδη αλλάξει προπονητή και με πορεία προς τη χρονιά ορόσημο της εισόδου της το νέο γήπεδο, δεν θα χαθεί ο κόσμος αν φέτος δεν κατακτήσει τον τίτλο. Αλλωστε δεν είναι και κάτι που της συμβαίνει κάθε σεζόν.

Το ζητούμενο είναι να οικοδομήσει ένα σύνολο πού θα αποκτήσει αυτή τη νοοτροπία, θα το παλέψει με όλες τις δυνάμεις του έως το τέλος και δεν θα παρατήσει τη μάχη μετά από ένα αποτέλεσμα όπως το αποψινό. Κοντολογίς, ο διακόπτης γυρίζει μονομιάς, το ματς με τον Απόλλωνα είναι παρελθόν και όλα για την ΑΕΚ πρέπει να σχετίζονται με την επόμενη μέρα και το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό.

Σε αυτό το παιχνίδι θα κληθεί να αποδείξει ότι αποκτά και πάλι τη νοοτροπία της ομάδας που μπαίνει στο γήπεδο για να παίξει ένα ντέρμπι χωρίς να έχει προαποφασίσει ότι θα το χάσει όπως συνέβαινε τα προηγούμενα τρία χρόνια. Αυτό θα πρέπει από σήμερα κιόλας, να απαιτήσει από τον εαυτό της.