Το προφανές είναι να λες ότι ο αντίπαλος σε μία και μόνο φάση πέτυχε ένα γκολ, όταν εσύ με 27 τελικές και δύο δοκάρια, ''κατάφερες'' να σκοράρεις επίσης (μόλις) μία φορά. Αρκεί το προφανές, αυτό δηλαδή που ένας προπονητής εξηγεί βάσει της αλήθειας των αριθμών, να μη συνιστά και τη συνολική πεποίθησή του για όσα συνολικά συνέβησαν σε έναν αγώνα.

Εν προκειμένω, ο Ματίας Αλμέιδα δεν είπε ψέμματα. Όμως αυτό που έβλεπε μπροστά του για περίπου 70 λεπτά αγώνα απέναντι στη Λαμία, δεν γίνεται να του άρεσε. Δεν άρεσε σε κανέναν. Ήταν προβληματικό, κουραστικό, μη αποδεκτό για την ποιότητα της ομάδας απέναντι σε αυτήν της Λαμίας. Ήταν κακοποιητικό για το ίδιο το ποδόσφαιρο, άσχημο, με λειτουργικό.

Σύμφωνοι, η ΑΕΚ θα μπορούσε κάλλιστα να είχε νικήσει στο τέλος τη Λαμία, είχε φάσεις, δύο δοκάρια, άσκησε πίεση, έκανε όλα όσα δεν μπορούσε στα πρώτα 70 λεπτά του αγώνα. Τα πέτυχε εν πολλοίς επειδή ο αντίπαλος υστερεί κατά έτη φωτός σε ποιότητα και λογικό ήταν, κάπου να κουράστηκε.

Αυτό όμως καταδεικνύει ένα γεγονός που δεν είναι ιδιαίτερα ελπιδοφόρο, διότι όταν έχεις τόσο μεγάλη διαφορά επιπέδου και δυνατοτήτων, δεν συνιστά πλάνο το να περιμένεις πότε θα κλατάρει ο αντίπαλος για να την επιβάλεις. Θα πρέπει να το κάνεις γρήγορα, από την αρχή, αποφεύγοντας να μπεις σε κακοτοπιές και περιπέτειες.

Η Ένωση έχει αγωνιστικό πρόβλημα και είναι εμφανές. Ούτε λόγος να γίνεται για διεκδίκηση τίτλου αν η εικόνα της δεν αλλάξει άρδην, ίσως είναι πολύ νωρίς για να το πει κάποιος αυτό, μα μεταξύ μας, ας μην κοροϊδευόμαστε. Με τέτοιες εμφανίσεις, δεν μπορείς να πας παρακάτω, δεν μπορείς να πας πουθενά.

Αργά ή γρήγορα, θα αποδεχθεί ότι πρέπει να αλλάξει ρότα

Απέναντι σε αντίπαλους όπως η Λαμία, η ΑΕΚ πρέπει να έχει την εικόνα που παρουσίασε μετά το 70', από το 1' έως το 45' και να ''καθαρίζει'' τα παιχνίδια. Αντί αυτού, την είδαμε να είναι ασύλληπτα νωχελική, βαρετή και μονίμως χαμένη σε επαναλαμβανόμενες πρακτικές που δεν την οδηγούσαν πουθενά. Είχε μια μονότονη επιθετική έκφραση, μέχρι το σημείο των αλλαγών και κυρίως την είσοδο των Λαμέλα και Ελίασον που, πράγματι, έδωσαν γλύκα, ουσία και διαφορετικότητα στο παιχνίδι της ομάδας.

Μολαταύτα, το σχέδιο παραμένει το ίδιο, προβλέψιμο και εύκολο πλέον να διαβαστεί από τον αντίπαλο. Ο αριθμός των τελικών ήταν μεγάλος, ωστόσο αυτός εντός εστίας πολύ μικρός συγκριτικά, χώρια τα πόσα σουτ επιχειρούσε ο Κοϊτά υπό καλές ή κακές προϋποθέσεις εκτός περιοχής. Σε μία από αυτές τις προσπάθειες, είχε και το δοκάρι.

Δεν υπάρχει κάτι στην ΑΕΚ που να μην είναι τούτη την περίοδο ανησυχητικό. Μια ομάδα που είναι ως επί το πλείστον μονότονη, ένας μεταγραφικός σχεδιασμός που όλο το καλοκαίρι έμοιαζε να βρίσκεται σε σύγχυση με διαδοχικά ήξεις αφήξεις, ένα σωρό διευθυντές και στελέχη κρυμμένοι πίσω από τον προπονητή που επίσης μοιάζει παγιδευμένος στις ίδιες τις ιδέες του και μια καινούργια διοίκηση που πάτησε πάνω στο μοντέλο της προηγούμενης επειδή ήταν ''καλοκουρδισμένο'', μα αυτό που σε πρώτη φάση φαίνεται, είναι να μην της ταιριάζει καθόλου.

Ίσως όλοι μαζί να αφήνουν το χρόνο να περάσει μήπως και δουλέψει υπέρ τους, μα στο τέλος ένα είναι το βέβαιο: η ΑΕΚ έχει ανάγκη από ξεκαθάρισμα, φρέσκες ιδέες και διαφορετικό συνολικό ποδοσφαιρικό-εταιρικό σχέδιο. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβει, το αποδεχθεί και προβεί σε δράσεις, τόσο το καλύτερο.