Δεν το έχω ψάξει εις βάθος, αλλά ακόμα κι αν μία τέτοια έρευνα γίνει, πολύ δύσκολα θα βρεθεί άλλη ομάδα στην Ευρώπη πού να έχει τόσους μυϊκούς τραυματισμούς. Σπάνιο επίσης το φαινόμενο πριν από κάθε παιχνίδι, ο προπονητής να χάνει διαφορετικούς παίχτες, πραγματικά ανήκουστο το να έχουν αντιμετωπίσει προβλήματα σχεδόν όλοι!

Αυτό είναι το μεγαλύτερο ζήτημα της ΑΕΚ και σε ένα βαθμό η εξήγηση για τη γκέλα στο Αγρίνιο παρά το γεγονός ότι προηγήθηκε με 2-0 στο 14'. Από εκείνο το σημείο και μετά η ομάδα άρχισε να χαμηλώνει τον ρυθμό της, να σβήνει όπως σωστά ανέφερε ο Αλμέιδα. Με ένα αναγκαστικό σχήμα στον αγωνιστικό χώρο, με πολύ κομβικούς παίκτες να είναι εκτός αποστολής και τους υπάρχοντες να αδυνατούν να ανταποκριθούν στην περίσταση. Είτε γιατί πολύ από αυτούς είναι απίστευτα κουρασμένοι, είτε γιατί άλλοι δεν μπορούν να αντικαταστήσουν επάξια αυτούς που απουσιάζουν.

Το πιο τρανό παράδειγμα της κατάστασης φέτος, είναι περίπτωση του Πέτρου Μάνταλου, δίχως ασφαλώς να υπάρχει ευθύνη του ίδιου. Πέρυσι ήταν ένας παίκτης του βασικού κορμού ο οποίος ερχόταν κυρίως από τον πάγκο και έπαιζε βασικός σε κάποια συγκεκριμένα παιχνίδια. Φέτος, ο ποδοσφαιριστής ο οποίος είχε έναν πολύ διαφορετικό ρόλο κατά τη διάρκεια της σεζόν που η ΑΕΚ κατέκτησε το νταμπλ, είναι σχεδόν μόνιμα βασικός γιατί απλά δεν υπάρχουν άλλοι διαθέσιμοι που να εξυπηρετούν τα σχέδια του Αλμέιδα. Όταν έχεις ανελλιπώς 7-8 παίκτες εκτός πλάνων, όταν οι πιο καλοί ποδοσφαιριστές σου τραυματίζονται διαρκώς και δυσκολεύονται να βρουν ρυθμό, τότε θα απευθυνθείς σε αυτούς που έχουν απομείνει.

Τι να κάνουμε όμως, δεν είναι ο Πινέδα και ο Αραούχο παίκτες οι οποίοι έχουν ισάξιους αντικαταστάτες σε αυτό το ρόστερ. Το ξέρει καλά και ο Αλμειδα ότι όσο κι αν επιμένει στη δύναμη του γκρουπ, όσο κι αν αντιμετωπίζει όλους ως ίσους, το ψάρι δεν βαφτίζεται κρέας, ούτε ασφαλώς το αντίστροφο. Και αν κάτι πρέπει να τον προβληματίζει περισσότερο είναι γιατί συμβαίνουν όλα αυτά στην ομάδα φέτος, πώς ερμηνεύεται αυτή η διαρκής απώλεια παιχτών και πότε θα βρει η ΑΕΚ την κανονικότητα ενός μόνιμου κορμού ώστε να μπορέσει να αντεπεξέλθει στις υποχρεώσεις της. Έχει καταντήσει εξόχως εκνευριστικό...

Μέσα στη θολούρα των απωλειών κάνει και εκείνος τα δικά του λάθη. Πίστεψε στη συμμετοχή του Ζίνι, όμως η ομάδα δεν πήρε τίποτα από το πιτσιρικά, παρά μόνο λάθος πάσες. Το ερώτημα είναι γιατί δεν τον έβγαλε στο ημίχρονο, γιατί πρέπει να είναι τέτοιο ξεκάθαρο ταμπού το να γίνεται κάποια αλλαγή στην ανάπαυλα όταν κι εσύ ο ίδιος διαπιστώνεις ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά, όταν από μόνος σου λες ότι έβλεπες την ομάδα να σβήνει.

Κι αυτό με τον Φαν Βερτ πάλι; Αμέσως μετά την ισοφάριση του Παναιτωλικού, η ΑΕΚ άρχισε να καταφεύγει όλο και περισσότερο σε παιχνίδι γεμισμάτων της αντίπαλης περιοχής. Ο Ολλανδός στράικερ, που αν μη τι άλλο αν έχει μία χρησιμότητα αυτή είναι, μπήκε ως αλλαγή στο 86'. Μα αλήθεια τώρα, να προλάβει να κάνει τι; Πόσο τυχερός θα μπορούσε να είναι να βρει σε τόσο μικρό διάστημα τη φάση για να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα; Πόσο ακόμα Μοχαμάντι πια, πόσες ακόμα τζούφιες σέντρες και αλήθεια πόσο χειρότερος μπορεί να είναι ο Πήλιος;

Επί της ουσίας, η ΑΕΚ τιμωρήθηκε με ισοπαλία σε ένα παιχνίδι που ο αντίπαλος δεν είχε την παραμικρή κλασική ευκαιρία, παρά κέρδισε ένα πέναλτι από ανοησία του Μουκουντί και βρήκε το δεύτερο γκολ μέσα από μία αδράνεια πολλών στο κέντρο της άμυνας της. Αυτά ήταν όλα όσα έκανε ο γηπεδούχος στο ματς, μολαταύτα πήρε το βαθμό της ισοπαλίας δίκαια, επειδή η ίδια η Ένωση του έδωσε το δικαίωμα να πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει.

Αφενός αυτό και αφετέρου ότι κάποιοι από τους παίκτες που έπαιζαν δεν είχαν τον τρόπο για να το αποτρέψουν. Και το χειρότερο όλων είναι ότι τώρα πηγαίνει ακόμα πιο λαβωμένη καθώς έχασε και τους Σιντιμπέ, Μουκουντί μέσα στο ματς, αποκλειστικά για το διπλό στις Σέρρες διότι αν υπάρξουν κι άλλες τέτοιες γκέλες, θα αρχίσει να απομακρύνεται από την κορυφή. Προφανώς και τίποτα δεν χάθηκε όμως διαφορές όπως η περυσινή δεν ανατρέπονται κάθε φορά εφόσον δημιουργηθούν.