Μία δύσκολη ημέρα...

Δύσκολη ημέρα η σημερινή... Να ψάχνεις μέσα στην κλήρωση πότε είναι τα ντέρμπι και να βουλιάζεις στην απογοήτευση της πραγματικότητας. Δεν παίζουμε πια με τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ. Και το πικρό ποτήρι πρέπει να το πιούμε μέχρι τον πάτο. Να κάνουμε υπομονή και να ευχαριστιόμαστε με αυτό που έχουμε. Τουλάχιστον κάτι όμορφο γεννιέται, κάτι που θα πάψει να είναι ευτελές και κακόμοιρο.

Είναι βέβαια διαφορετικό το να λες φωναχτά « θα κάνω υπομονή και θα στηρίξω την προσπάθεια» και άλλο να το τοποθετείς στο μυαλό σου και να το τηρείς κατά γράμμα. Και επειδή οι φίλοι της ΑΕΚ - οι οποίοι βιώνουν μαζί με την ομάδα την πρωτόγνωρη (στα 89 χρόνια ιστορίας της) εμπειρία της Γ' Εθνικής – χρόνια τώρα έχουν γίνει αποδέκτες ψεμάτων και φρούδων υποσχέσεων από διοικήσεις που δεν «έπαιξαν» με ανοιχτά χαρτιά και καπηλεύθηκαν την αγάπη τους για την Ενωση, είναι μάλλον λογικό το να ξεχνούν αυτό που υπόσχονται στον εαυτό τους και να παρουσιάζονται ιδιαίτερα ευάλωτοι σε οτιδήποτε αφορά τους Κιτρινόμαυρους.

Αρκούσαν λοιπόν μία-δύο κακές εμφανίσεις σε φιλικά για να συντελεστεί μια... μικρή επανάσταση. Πλέον είναι πολύ εύκολο να αφουγκραστείς τις μάζες των οπαδών και να διαπιστώσεις τη δυσπιστία και την αγανάκτησή τους, καθώς υπάρχει η έξαρση των μέσων κοινωνικής διαδικτύωσης (social media) στον κυβερνοχώρο.

Σε γκρουπ του Facebook με δεκάδες χιλιάδες οπαδούς να συναθροίζονται ή σε κιτρινόμαυρα forums τα οποία προσφέρουν βήμα για ανταλλαγή απόψεων, η απόδοση της ΑΕΚ στα φιλικά ματς του Πηλίου προκάλεσε τέτοια συζήτηση που θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μόνο αν επρόκειτο για αγώνα που έκρινε ένα πρωτάθλημα ή το Κύπελλο Ελλάδος.

Το αντίδοτο η απόκτηση έδρας

Το δεδομένο ότι η Ενωση έχει μπροστά της (στην καλύτερη για εκείνη περίπτωση) τουλάχιστον δύο δύσκολα χρόνια ώσπου να επιστρέψει στη φυσική θέση της παραμένει ως γεγονός εκνευριστικό για πολλούς φίλους της ομάδας οι οποίοι καταλαβαίνουν αλλά δεν διαθέτουν υπομονή. Και κυρίως δεν εμπιστεύονται κανέναν. Οπότε υπάρχουν δύο λύσεις: είτε η ΑΕΚ να αποδώσει μαγικό ποδόσφαιρο με υλικό που παίζεται αν θα μπορούσε να κάνει πρωταθλητισμό στη Β' Εθνική κατηγορία (αλλά λογικά δεν θα δυσκολευθεί στη Γ'), το οποίο είναι ανέφικτο, είτε να γίνουν άλλες ενέργειες που θα πείσουν τις πλατιές μάζες ότι όντως κάτι αλλάζει.

Το αντίδοτο λοιπόν στην καταστροφολογία και αυτό που θα χαμηλώσει αισθητά τα ντεσιμπέλ της κινδυνολογίας είναι η εξέλιξη στο θέμα του γηπέδου. Αυτός είναι ο μεγάλος καημός κάθε ΑΕΚτζή: η απόκτηση ποδοσφαιρικής έδρας σε συνδυασμό με την επιστροφή στην προσφυγική γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας.

Μόλις διαπιστώσει και πειστεί ότι τα εμπόδια ξεπεράστηκαν, τα έργα ξεκινούν και κάτι σπουδαίο γεννιέται, είναι βέβαιο ότι θα βρει ξανά τα αποθέματα υπομονής για να αντέξει το μέτριο θέαμα απέναντι σε αντιπάλους που δεν είχε φανταστεί ποτέ ότι θα έβλεπε την αγαπημένη του Ενωση να αγωνίζεται.

Γι' αυτό και ο Δημήτρης Μελισσανίδης φέρεται ότι ετοιμάζει σύντομα ανακοινώσεις για την κατασκευή του γηπέδου με το κωδικό όνομα «Αγια-Σοφιά». Στο περιβάλλον του μιλάει για ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο που όμοιό του σε αρχιτεκτονική και στυλ δεν θα υπάρχει, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά ούτε στην Ευρώπη ολόκληρη.

Ο ΑΕΚτζής βέβαια θα βολευόταν ακόμη και με ένα «Νίκος Γκούμας», αρκεί να οικοδομηθεί στον χώρο που λάτρεψε και, κυρίως, να κατασκευαστεί άμεσα. Να δει να μπαίνουν τα πρώτα μπετά και τότε θα αποβάλει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.