Μέσα από αγώνες όπως αυτός στο Καυτανζόγλειο, βρίσκεις την ευκαιρία να αντιληφθείς πολλά περισσότερα πράγματα για μία ομάδα από αυτά που αφορούν στην αμιγώς αγωνιστική εικόνα και κατάστασή της. Άλλωστε ο χώρος διεξαγωγής δεν προσφερόταν για κάτι περισσότερο από όσα είδαμε, θεωρώ δε ότι όσοι αγωνίστηκαν (ένθεν κι ένθεν) είναι άξιοι συγχαρητηρίων γιατί προσπάθησαν κι εν πολλοίς κατάφεραν να παίξουν ποδόσφαιρο. Στο βαθμό που αυτό ήταν επιτρεπτό…

Εστιάζοντας λοιπόν σε στοιχεία του παιχνιδιού τα οποία δεν άπτονται της ποιότητας ή του πόσο ελκυστική μπορεί κάποια ομάδα να είναι, ήταν διακριτές η ομοψυχία και η αλληλεγγύη. Αυτή η ΑΕΚ είναι αλήθεια ότι υπολείπεται ακόμα σημαντικά από σπουδαία ρόστερ του πρόσφατου (2008 το πιο κοντινό) ή του μακρινού παρελθόντος, ωστόσο διαθέτει χαρακτήρα που δύσκολα λυγίζει. Το διαπιστώσαμε στον αγώνα με τον Ολυμπιακό, το είδαμε και χθες στο διάστημα που ο Ηρακλής πήρε τα ηνία της αναμέτρησης. Αν δεν προέκυπτε το φθηνό λάθος του Μπαρόχα, νομίζω ότι Γηραιός δεν θα έβρισκε γκολ και το 11 νίκες σε 12 αγώνες εντός 2016 θα ήταν γεγονός.

Ένα από τα μεγάλα κεκτημένα της ΑΕΚ που οικοδομείται από το 2013, είναι η συνέπεια του νοικοκυρέματος. Μετά από χρόνια ακατανόητων και προσβλητικών για την ιστορία της ομάδας πεπραγμένων και συνθηκών, τα όσα συμβαίνουν εντός των Σπάτων, δεν επηρεάζονται από την εκτός αυτών πίεση, ανυπομονησία, βιασύνη ή και (δικαιολογημένη σε πολλές περιπτώσεις) γκρίνια. Ασφαλώς βοηθούν και τα αποτελέσματα, ωστόσο εύσημα πρέπει να απονεμηθούν και σε όσους διαμορφώνουν το κλίμα. Τα προβλήματα λυμένα και η δουλειά να γίνεται απρόσκοπτα. Όταν εργάζεσαι με το κεφάλι ήσυχο και την ενότητα να δεσπόζει, θα είσαι ισχυρός ακόμα κι αν σου λείπουν πολλά.

Είναι μια γροθιά η ομάδα. Το ποιος παίζει και ποιος όχι σαφώς και είναι ένα ζήτημα για τον κάθε έναν ξεχωριστά, ωστόσο άπαντες το διαχειρίζονται άψογα. Από τον Μπουονανότε ο οποίος από τη μεταγραφή του καλοκαιριού έχει εξελιχθεί σε μία αλλαγή σκοπιμότητας όποτε το αποφασίζει ο Πογέτ, ως τον Τζιμπούρ που συμβιβάζεται πλέον στην ιδέα του τρίτου επιθετικού, όπως σας είχα προϊδεάσει σε παλαιότερο άρθρο. Βλέπεις τον Τζανετόπουλο που έφτασε μέχρι την εθνική ομάδα και πλέον παρακολουθεί από μακριά, να φεύγει σφαίρα από τον πάγκο για να αγκαλιάσει τον Πέκχαρτ και λες «ναι, αυτό είναι ομάδα».

Περί τερματοφύλακα τώρα...

Θα είναι λάθος εις διπλούν αν τώρα ο Πογέτ επαναφέρει στον πάγκο τον Μπαρόχα για να επιστρατεύσει εκ νέου τον Ανέστη. Θα είναι σαν να τον τιμωρεί για το ένα λάθος που κάθε τερματοφύλακας δικαιούται να κάνει. Και θα συντελείται εις διπλούν διότι ήδη μία φορά ο Ουρουγουανός έχει λειτουργήσει εν αδίκω αφήνοντας έξω από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό τον γκολκίπερ που σε κάποια ματς χάρισε διαδοχικούς βαθμούς στην ομάδα (αποκρούσεις πέναλτι) και σε άλλα συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση της νίκης και στη δημιουργία του σερί των 9 νικών.

Πέρα από τι ο καθένας θεωρεί δίκαιο ή άδικο (επί προσωπικού για παράδειγμα, πιστεύω ότι θα έπρεπε να παίζει ο Ανέστης), η απόφαση του Πογέτ για το νο. 1 δεν είναι εύκολη. Για να χρησιμοποιήσω ένα κιτρινόμαυρο παράδειγμα, ο προπονητής δεν έχει να σκεφτεί ποιος θα έπρεπε να παίξει μεταξύ των Σορεντίνο ή Χιώτη όπου η διαφορά ήταν ξεκάθαρη, αντιθέτως καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε δύο γκολκίπερ με συγκεκριμένα σπουδαία προσόντα αλλά και αντίστοιχες χτυπητές αδυναμίες.

Η διαφορά στις δύο περιπτώσεις είναι η εξής: Ο Ανέστης έχει το μπόι και τις προδιαγραφές γενικότερα, οι οποίες σε ψήνουν ότι μπορεί να εξελιχθεί στο μελλοντικό γκολκίπερ της εθνικής Ελλάδας. Είναι δύο χρόνια νεότερος, είναι περισσότερο τερματοφύλακας και λιγότερο ποδοσφαιριστής εν συγκρίσει με τον Βενεζουελάνο. Το σοφό για την ΑΕΚ θα ήταν να ανανεώσει με τον Μπαρόχα αλλά μπροστά και από τους δύο να φέρει έναν τερματοφύλακα ανωτέρου επιπέδου. Ας έχει τρεις! Ο ένας εκ των δύο υπαρχόντων ας δοθεί δανεικός για να παίζει. Για να χτυπήσεις πρωτάθλημα δεν μπορείς να ποντάρεις σε Μπαρόχα όταν ο αντίπαλος έχει Ρομπέρτο.