Μια σκληρή ισοπαλία, ένα γκολ που δεν έτρωγαν οι Βίντα - Μουκουντί και ένα τσακισμένο πόδι
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τη στιγμή του τραυματισμού του Ελίασον και τη φάση που στέρησε από την ΑΕΚ τη νίκη στην Τρίπολη.
Χάθηκε η ευκαιρία στην Τρίπολη για την ΑΕΚ, να μειώσει στο -4 από τον Παναθηναϊκό και να ξεφύγει στο +6 από τον Ολυμπιακό. Μέσα από τα χέρια της διότι και μπόλικες φάσεις για να σκοράρει είχε και δέχθηκε ένα τέρμα που θύμισε τα περυσινά χαΐρια της με το κέντρο της άμυνας να είναι σε απόσταση από τον παίκτη που εκτελούσε.
Όλοι έχουν κακές στιγμές, όμως όταν είναι καρμπόν με παλαιότερες, τότε ναι, σκέφτεσαι ότι ''με Βίντα και Μουκουντί εκεί, αυτό το γκολ δεν το έτρωγα''. Λογικό ακούγεται...
Περισσότερο πονάει όμως που χάθηκε ο Ελίασον, ποιος ξέρει για πόσο αν επιβεβαιωθούν οι φόβοι για κάταγμα. Σε ένα τάκλιν από τον Ζουκάνοβιτς που σε κάνει να απορείς πως είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος στο VAR και να το προσπερνά, επειδή σε πρώτο χρόνο βρίσκει τη μπάλα.
Υπάρχει κι ένα δεύτερο πόδι όμως που έρχεται να διπλώσει εκείνο του Σουηδού που θα μπορούσε να πάθει και ακόμα χειρότερα: κνήμη και περόνη. Το σκέφτεσαι και ανατριχιάζεις...
Δεν είναι για την αδικία, για την κόκκινη ή το αριθμητικό πλεονέκτημα. Είναι για τον αθλητή και το ποδόσφαιρο πάνω από όλα. Η ατιμωρησία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι το ίδιο άσχημη με τον τραυματισμό, σαν να εγκρίνεις αυτό που έγινε, σαν να αδιαφορείς μπροστά στο χειρότερο που μπορεί να συμβεί σε έναν ποδοσφαιριστή. Δικαίως απόρησε ο Αλμέιδα και φυσιολογικά επηρεάστηκε όλη η ομάδα από αυτή την κακιά στιγμή.
Από το σημείο που ο Ελίασον βγήκε από το ματς, ας ήταν νωρίς, η ΑΕΚ έχασε τον προσανατολισμό της, όχι απλά τον καλύτερο πασέρ της. Ο Άμραμπατ έδωσε τον καλύτερο εαυτό του, πέτυχε το πέναλτι, είχε μία σπουδαία ευκαιρία, κάποιες καλές ενέργειες και σέντρες, όμως αυτά που προσφέρει ο Σουηδός, δεν είναι στο ρεπερτόριό του. Το παιχνίδι ανάμεσα στις γραμμές, η κίνηση χωρίς τη μπάλα, οι συνεργασίες με τους υπόλοιπους, δεν ήταν στο ίδιο επίπεδο.
Ούτε ασφαλώς αποτελεί δικαιολογία για την ΑΕΚ το γεγονός ότι ο Αστέρας έστησε κατ΄εντολήν Μεταξά, το πούλμαν μπροστά από τον Παπαδόπουλο. Έτσι παίζει με όλους, έτσι τους έχει δυσκολέψει όλους, δεν το έκανε μόνο κόντρα στην Ένωση.
Ο Αλμέιδα το γνώριζε, είχε ετοιμάσει διάφορα plays, κάποια από αυτά βγήκαν στο γήπεδο και η ομάδα έκανε 20 τελικές, όμως με τον Ελίασον εκτός και τον Πινέδα σε κακό βράδυ, η εφαρμογή και η ποιότητάς τους, δεν ήταν οι ίδιες με προηγούμενα ματς.
Από εδώ και στο εξής, βέβαια, η ΑΕΚ πρέπει να μάθει να ζει χωρίς τον Ελίασον, για όσο χρειαστεί. Στα επόμενα δύο ματς με λύσεις εκ των έσω και από τον Γενάρη με τον Πάολο Φερνάντες, αν ο Σουηδός μείνει εκτός για μεγάλο διάστημα.
Τέτοιες αναποδιές μπορούν να σου κάνουν άνω-κάτω μια σεζόν, ακόμα και το να σκεφτείς για μεταγραφή που δεν ήταν στα σχέδια, αν το πρόβλημα που μπορεί να προκύψει αποδειχθεί μεγάλο.
Και επιτέλους, η Ένωση πρέπει να δει τον Τσούμπερ να παίζει ποδόσφαιρο. Κατανοώ ότι αγωνίστηκε χθες έχοντας χάσει εβδομάδες προπόνησης, όμως η εικόνα του ήταν το λιγότερο απογοητευτική.
Αλλού πατούσε και αλλού βρισκόταν, μπέρδεψε τα πόδια του δύο φορές, χάλασε μια καλή φάση από αριστερά και όταν του ήρθε η μπάλα να σουτάρει, σε έκανε να θέλεις να γυρίσεις κανάλι. Τώρα που η ομάδα τον έχει ανάγκη, πρέπει να θυμηθεί ποιος ήταν. Δεν υπάρχουν δικαιολογίες πλέον...
Δείτε τη Game Night: