Απέναντι στη δυσοσμία που αποπνέει το ελληνικό ποδόσφαιρο ο αριθμός των Πόντιων Πιλάτων έχει αυξηθεί επικίνδυνα. Είναι εύκολο για τον καθένα να καταδικάζει στον αέρα των ραδιοφωνικών σταθμών ή να εκφράζει την απέχθειά του για την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου με δηλώσεις στον γραπτό και στον ηλεκτρονικό Τύπο.

Και στην πορεία όπως διαπιστώνεται από τα πεπραγμένα του (καθενός από αυτούς), την ώρα της ευθύνης να νίπτει τας χείρας του, να ψηφίζει λευκό ή να αναδιπλώνεται και να συντάσσεται με τον (εκάστοτε) δυνατό.

Ο φόβος της επιβίωσης, η ανάγκη της προάσπισης μιας επένδυσης ακόμα και με αθέμιτα μέσα και η ματαιοδοξία της (ναρκισσιστικής) δημοσιότητας συνθέτουν το κοκτέιλ που καθοδηγεί τη σκέψη και δράση όλων αυτών. Επιθυμούν να βρίσκονται πλησίον του ισχυρού διότι θεωρούν ότι μόνον έτσι μπορούν να «κλειδώσουν» και την εξασφάλιση της ύπαρξης τους.

Μοιραία η ανακύκλωση συνεχίζεται. Ίδιοι παράγοντες σε διαφορετικές ποδοσφαιρικές ομάδες και θεσμικές θέσεις με τα ίδια μυαλά και παρόμοια δράση (σε προσκήνιο και παρασκήνιο) απέναντι σε αυτό που δήθεν αγαπούν. Όσο για τους νέους (π.χ. Πιλάβιος), μοιάζουν με έναν κόκκο φακής σε ένα τεράστιο μπολ με φασόλια γίγαντες.

Η ΑΕΚ έχει φωνή και αντιστέκεται

Απέναντι σε όλα αυτά κάποιοι ισχυρίζονται ότι η ΑΕΚ βαδίζει με το σταυρό στο χέρι λες κι αυτό είναι το επαίσχυντο και καταδικαστέο! Βέβαια αν ανατρέξει κανείς στα πεπραγμένα των τελευταίων 12 μηνών θα διαπιστώσει ότι είναι η μοναδική ΠΑΕ που με διαβήματα, ενστάσεις, προτάσεις και πολλές φορές πύρινο λόγο υψώνει ανάστημα και αντιτίθεται.

Κι όμως για όλα όσα κατά καιρούς ο Σταύρος Αδαμίδης (σε συνεργασία με τα μέλη της Δ.Σ. της ΠΑΕ) τολμά να μιλήσει, για όλα εκείνα που στηλιτευτεί δίχως να φοβάται, για την τόλμη του να τα βάλει με τον εκάστοτε μεγαλοπαράγοντα που αντιμετωπίζει το συνεταιρισμό της Σούπερ Λίγκα λες και είναι τσιφλίκι του, γίνεται αποδέκτης ειρωνικών σχολίων: μπροστινός, χθεσινός ως και άφραγκος άρα γραφικός...

Είδαμε και τους πισινούς (sic), τους παλαιούς άρα και σοφούς ή ακόμα και εκείνους που δεν μπορούν να χρεωθούν την ταμπέλα του «γραφικού» επειδή είναι «λεφτάδες» ή έχουν γνωριμίες που σε κάνουν να φοβάσαι να μιλήσεις ή να αντιταχθείς στο σαθρό ποδοσφαιρικό οικοδόμημα που στηρίζεται παρασκηνιακά από... γνωστούς-άγνωστους.

Το ότι ο Αδαμίδης δεν είναι ο ζάπλουτος πρόεδρος που όλοι θα επιθυμούσαμε να διοικεί την ΑΕΚ ή το αν διαχειρίζεται σωστά ή όχι τα ελάχιστα χρήματα που διατίθενται από τους δύο μεγαλομετόχους για να κρατάει ζωντανή την ΠΑΕ, είναι δύο παράμετροι που τουλάχιστον δεν πλήττουν την καθαρότητα και τιμιότητά του και κατ’ επέκταση της ομάδας που εκπροσωπεί.

Κι αν οι ΑΕΚτζήδες δεν μπορούν να αισθάνονται υπερήφανοι για τα πεπραγμένα της ομάδας τους στους αγωνιστικούς χώρους ή να συμφωνούν με τις εκάστοτε διοικητικές αποφάσεις, τουλάχιστον ΠΡΕΠΕΙ να νιώθουν καλά που στις επάλξεις υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος δεν παίζει με τα ιδανικά τους αλλά τουναντίον αντιστέκεται και πολεμά με τα μικρά μέσα που διαθέτει τη νοθεία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Και ποιος ξέρει, ίσως έρθει η μέρα που τα νεροπίστολα θα εκτοξεύσουν τέτοιες ποσότητες νερού ικανές να αχρηστεύσουν τα μπαζούκα...