Στην ως σήμερα παρουσία του στον προεδρικό θώκο της ΑΕΚ, ο Σταύρος Αδαμίδης έχει αποδείξει ότι παραμύθια δεν πουλάει, ούτε φρούδες ελπίδες σκορπά όπως προκάτοχοί του.

Ωστόσο η τιμιότητα και οι αληθινές κουβέντες του αρκούν μόνο για την έξωθεν καλή μαρτυρία της νυν διοικητικής ομάδας και όχι και για εκείνη των δύο βασικών μετόχων οι οποίοι βλέπουν την ΑΕΚ να φυτοζωεί κοιτώντας ατάραχοι.

Είμαι από αυτούς που αποδέχομαι ότι ο Πέτρος Παππάς και ο Νίκος Νοτιάς έχουν χάσει από μια μικρή περιουσία τα τελευταία έξι χρόνια επενδύοντας στην ΑΕΚ. Αναγνωρίζω επίσης ότι δίχως τους συγκεκριμένους δύο, η ομάδα εκτός από τον Τζιμπούρ _ ο οποίος κατά τη γνώμη μου αυτοαπαξιώθηκε και αυτοεξαιρέθηκε με τα καμώματά του _ θα είχε ήδη χάσει τον Σκόκο (και τι έγινε θα μου πείτε βέβαια αφού από την ημέρα που υπέγραψε νέο συμβόλαιο δεν έχει κάνει το παραμικρό...).

Κι ασφαλώς δεν θα υπήρχε περίπτωση να γίνεται αυτή τη στιγμή συζήτηση για το αν θα κρατήσει τον Μπλάνκο ή όποιους άλλους από τους ελάχιστους ποιοτικούς ποδοσφαιριστές που διαθέτει.

Ξέρω ότι είναι οι δύο που απέμειναν και όσες πληρωμές γίνονται _ ακόμα και αυτές οι καθυστερημένες και ελλιπείς ή έναντι _ από τις δικούς τους λογαριασμούς προκύπτουν. Όλα αυτά όμως δεν είναι δυνατόν να με αφήνουν ικανοποιημένο όταν σκέφτομαι ότι κρατούν στα χέρια τους τις τύχες της ΑΕΚ, όχι εκείνες του Ολυμπιακού Βόλου και της Καβάλας. Που μεταξύ μας, όπως πάει η δουλειά σε λίγο θα είναι ομάδες που θα τις ζηλεύουμε...

Η αλήθεια που πρέπει να ειπωθεί

Το τροπάριο «ο Παππάς και ο Νοτιάς δεν έχουν διάθεση να βάλουν άλλα χρήματα παρά μόνο να συντηρούν μια κατάσταση» το έχουμε καταλάβει, διαπιστώσει και εμπεδώσει. Το κακό είναι ότι δεν το έχουμε ακούσει ποτέ από τους ίδιους.

Δεν τους έχουμε δει ποτέ να κάθονται στο ίδιο πάνελ και να ενημερώνουν τον κόσμο της ΑΕΚ ότι... «δεν γουστάρουμε άλλο βρε αδερφέ. Δεν θέλουμε, δεν έχουμε χρόνο ούτε άλλα λεφτά για χάσιμο. Δεν σκοπεύαμε να φτάσουμε στο σημείο αυτό, δεν ήταν στις προθέσεις να είμαστε εμείς οι μεγαλομέτοχοι. Δεν, δεν, δεν...».

Θα ήταν μια ειλικρινής εξήγηση για τις προθέσεις τους η οποία ενδεχομένως θα βοηθούσε τον κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι η ΠΑΕ πρέπει να προχωρήσει και πάλι σε ένα πασίγνωστο σε αυτήν... Plan B. Ότι δυστυχώς δεν υπάρχει για άλλη μια φορά άλλος δρόμος από αυτόν της οικονομικής εξυγίανσης.

Με Έλληνες και ξένους ποδοσφαιριστές νεαρούς και εξελίξιμους, δίχως μισθοφόρους β΄ διαλογής, ούτε καν υπερτιμημένους Αργεντινούς του 1,1 εκατ. ευρώ το χρόνο που σώνει και καλά οι ατζέντηδες τους και ορισμένα Μ.Μ.Ε. προσπαθούν να τους χρίσουν ηγέτες με 4-5 καλά ματς το χρόνο. Ηγέτης γεννιέσαι, δεν γίνεσαι...

Ο κίνδυνος αποδόμησης του προπονητή και της διοικητικής ομάδας

Μέσα σε όλα αυτά, αυτή η παρέα ανθρώπων που ανέλαβε το δύσκολο έργο της διαχείρισης και νοικοκυρέματος μιας διαλυμένης και ζημιογόνας ΠΑΕ, κινδυνεύει να απαξιωθεί στο βωμό της αγωνιστικής ανικανότητας των περισσοτέρων εκ των ποδοσφαιριστών που φορούν τη φανέλα της ΑΕΚ. Όμως θυμίζω ότι ο Αδαμίδης, ο Καψής, ο Κοσμάτος, ο Καπετανάκης (κλπ.) αυτήν την κατάσταση τη βρήκαν, δεν τη δημιούργησαν.

Εκ του αντιθέτου και το θέμα του Μπάγεβιτς χειρίστηκαν σωστά, και με καταξιωμένο προπονητή τον αντικατέστησαν και τους ανεπιθύμητους έχουν εντοπίσει και επιχειρούν να απομακρύνουν από το ρόστερ. Δεν το έπαιξαν ποτέ λεφτάδες και δεν έκρυψαν την αλήθεια. Δεν υπάρχει μία... Αυτή είναι η αλήθεια.

Δεν έχω αμφιβολίες ότι οι άσχημες εμφανίσεις και τα αρνητικά αποτελέσματα θα είναι αρκετά ακόμα ως το τέλος της σεζόν. Γι αυτό και φοβάμαι ότι δεν είναι μακριά η στιγμή που στο στόχαστρο των άλλοτε «τσιφλικάδων» του ρεπορτάζ θα μπει και ο Χιμένεθ. Ηδη οι αυτόκλητοι υπερασπιστές του Τζιμπούρ άρχισαν να στάζουν χολή κατά του προπονητή. Φαντάζομαι ότι έπεται και συνέχεια...

Ευτυχώς τώρα στα δύσκολα, ο Αδαμίδης έχει τον Χιμένεθ και ο Χιμένεθ τον Αδαμίδη. Ο Ισπανός βλέπει πόσο δουλεύει και προσπαθεί καθημερινά ο πρόεδρος της ΑΕΚ κι έχει το θάρρος να το αναγνωρίζει δημόσια σε πείσμα όσων προσπαθούν να διαβάλουν αμφότερους.

Με τη σειρά του ο Αδαμίδης αναγνωρίζει ότι άλλος προπονητής με όνομα και φιλοδοξίες, ενδεχομένως και να τα είχε μουντζώσει όλα αποφασίζοντας το φευγιό του. Όμως ο Χιμένεθ είναι μαχητής. Οι δυο τους έχουν μεγάλη θέληση να πετύχουν. Κι αυτή είναι η μοναδική πρόσθεση που με κάνει (έστω και λίγο) να αισιοδοξώ...