Και πάλι στο τιμόνι της ΑΕΚ. Αυτή τη φορά από άλλο πόστο, μη προπονητικό. Αλλά προφανώς πιο νευραλγικό και απαιτητικό. Ο Ντούσαν Μπάγεβιτς έχει ήδη πραγματοποιήσει το τρίτο comeback (τέταρτο επί της ουσίας αλλά τρίτο μετά το επίμαχο καλοκαίρι του 1996) του στην Ένωση ως ο εξ απορρήτων του Δημήτρη Μελισσανίδη. Εκείνος που θα λαμβάνει εν λευκώ τις αποφάσεις.

Αυτόν ξέρει ο άνθρωπος της επόμενης ημέρας, αυτόν εμπιστεύεται. Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς όλοι;

Άποψη όλοι μπορούμε να έχουμε, όπως και κάτι άλλο (μύτη για παράδειγμα). Αντιρρήσεις, επιφυλάξεις, ενθουσιασμό και οτιδήποτε αντίστοιχο, επίσης δικαιούμαστε να φυλάσσουμε μέσα μας. Μέχρι εκεί όμως… Οτιδήποτε άλλο θα εκλαμβάνεται πλέον εκ του πονηρού. Διότι μετά από τόσα και τόσα χρόνια εμφυλίων, εσωστρέφειας, εσωτερικών διχασμών και άλλων βλαπτικών για την ΑΕΚ διαδικασιών, δεν καταφέραμε και κάτι. Συγγνώμη για την έκφραση, αλλά ακόμα πιο σκατά τα κάναμε.

Υπεράνω προσώπων! Αυτό δεν λέμε όλοι; Αυτό δεν επικαλούμαστε; Η ΑΕΚ πάνω από όλους! Αυτό δεν ευαγγελιζόμαστε προτού κάποιοι αρπάξουν το φτυάρι και αρχίσουν το σκάψιμο του λάκκου; Θα το εφαρμόσουμε επιτέλους; Θα ενταφιάσουμε τους εγωισμούς, τα μίση και τα πάθη μας παρακολουθώντας την προσπάθεια που θα επιχειρηθεί καλοπροαίρετα και καλόπιστα; Διότι τα δύο χρόνια αναμονής και αντεπίθεσης δεν είναι λίγα και δίχως την απαιτούμενη ενότητα ενδέχεται να αυξηθούν.

Οι μεν και δε…

Εκείνοι που αγαπούν τον Μπάγεβιτς: Ας μην τον κανακεύουν, ας μην τον πατρονάρουν, ας μην φορούν μανδύα προσωπολατρίας. Δεν έχει ανάγκη από αυτά ο Μπάγεβιτς. Όπως δεν τα έχουν οι νεαρότεροι συνεργάτες του, ο Δέλλας, ο Ζήκος και ο Λυμπερόπουλος. Την έχουν ζήσει τη δόξα, ίσως να τους κουράζει κιόλας. Δουλειά θέλουν να κάνουν, με ηρεμία και δίχως τυμπανοκρουσίες.

Εκείνοι που αντιπαθούν τον Μπάγεβιτς: Ας σιωπήσουν. Ας κρατήσουν τις αποστάσεις τους. Ας προσπεράσουν το όνομά του επικεντρώνοντας στην ΑΕΚ και μόνο. Μπορούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι πρόκειται για οφθαλμαπάτη, ότι κάποιος άλλος κατέχει το πόστο. Δεν θα είναι νορμάλ όμως, μετά από τόσα και τόσα που έχει περάσει αυτή η ομάδα, να παριστάνουν ότι δεν διακρίνουν την κόκκινη γραμμή εξακολουθώντας να την πατάνε. Νισάφι πια…

Η πραγματικότητα είναι αυτή! Την αποδεχόμαστε ΟΛΟΙ και στεκόμαστε δίπλα στην ομάδα, εκτός αν δεν θέλουμε την ΑΕΚ ισχυρή, εκτός αν δεν μας ενδιαφέρει η γιγάντωση και η επιστροφή της στην κορυφή. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχουν εχθροί, τους αφήνει πίσω της εκεί, στη δύσοσμη Σούπερ Λίγκα του Τριτσώνη, του Γιάχου, του Σαρρή και της ομάδας που θα πάρει αυτό που γουστάρει με το έτσι θέλω.

Στη νέα προσπάθεια, πραγματικοί εχθροί μπορούμε να αποδειχθούμε μόνο εμείς. Συνεχίζοντας τη μουρμούρα, την απαξίωση και το καουμποϊλίκι μας ο καθένας ξεχωριστά. Ή σκύβουμε από πάνω της για να βοηθήσουμε, ή παραμένουν προσκολλημένοι στις μεταξύ μας διαμάχες. Και της κάνουμε κακό…