Mr. TACTICIAN
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου καταγράφει το προπονητικό προφίλ του Πογέτ, την υπεράνω προσώπων και ατομικών δεξιοτήτων φιλοσοφία του, καθώς και τη δικαίωσή του σε για τη διαφορετική προσέγγιση των ποδοσφαιριστών εν συγκρίσει με τον προκάτοχό του.
Εκείνη η ατάκα, «η δική μου ΑΕΚ», την οποία ο Γκουστάβο Πογέτ εκστόμισε αναλαμβάνοντας την ομάδα, ίσως αρχικά είχε ακουστεί κάπως υπερφίαλη. Περισσότερο δε όταν ο Ουρουγουανός έδωσε εκείνο το τετραήμερο ρεπό εν μέσω διακοπής του πρωταθλήματος, διάστημα δηλαδή στο οποίο κανονικά θα έπρεπε να δουλέψει τις δικές του ιδέες. Αποδείχθηκε ωστόσο ότι ήξερε τι έκανε. Οι παίκτες άδειασαν το μυαλό τους από όσα είχαν προηγηθεί, χώνεψαν τη νέα κατάσταση και επέστρεψαν για το restart. Απέναντι σε έναν απόλυτο και πιεστικό (στα όρια του επιτρεπτού) προπονητή, δεν θα μπορούσαν να πράξουν διαφορετικά.
Έχει δρόμο μπροστά της η Ένωση μέχρι να φτάσει στο σημείο που οι οπαδοί της επιθυμούν, δηλαδή στον επαναπροσδιορισμό της ως ομάδα που θα διεκδικεί το πρωτάθλημα ακόμα και όταν οι εξωγενείς παράγοντες θα το καθιστούν ακόμα δυσκολότερο. Και ο δρόμος αυτός περνάει πρωτίστως από την «οδό ΑΕΚ», αυτή που θα οδηγεί στο νέο γήπεδο. Διότι όπως πολλάκις έχω τονίσει, είναι αδύνατο να υφίσταται (αγωνιστικά) μεγάλη ομάδα δίχως το δικό της σπίτι.
Μέχρι τότε, ας μείνουμε στα καθημερινά και τρέχοντα. Σε αυτά που ο Πογέτ παρουσιάζει. Είναι σαφές ότι πρόκειται για προπονητή υπεράνω προσώπων και απόλυτου υπερασπιστή των ιδεών του, ακόμα κι αν αυτές τον οδηγούν σε «θυσίες». Ντόμπρα παραδέχθηκε ότι είχε σχηματίσει λάθος εικόνα για τον Πλατέλλα με το να τον διατηρήσει για τρίτο συνεχές ματς στο αρχικό σχήμα. Δεν δίστασε να αφήσει εκτός πλάνων του τον Μάνταλο, ποδοσφαιριστή από τον οποίο η ενδεκάδα ξεκινούσε πέρυσι. Δεν κάλυψε την απουσία του Μπαρμπόζα με τον επανακάμψαντα Βάργκας, τουναντίον «κόλλησε» τον Αραβίδη δίπλα στον Τζιμπούρ. Του βγήκαν όλα...
Προφίλ, ιδέες και απαιτήσεις
Ο Πογέτ είναι λάτρης της τακτικής, ένας φανατικός tactician, ο προπονητής που δεν θα μείνει ποτέ ερωτευμένος με ένα σύστημα. Αυτός που ακόμα και όταν στην πορεία διαπιστώσει ότι οι ποδοσφαιριστές του «κουμπώνουν» όπως το επιθυμεί με μία συγκεκριμένη διάταξη, θα προσπαθεί να την εξελίξει, να τη διαφοροποιήσει, να την εμπολουτίσει με νέες εκπλήξεις για τον αντίπαλο.
Η ΑΕΚ παίζει με 4-3-3 και σου δίνει την εντύπωση ότι αγωνίζεται με (ένα ερμαφρόδιτο έστω) 4-4-2. Ψάχνεται ο Ουρουγουανός πριν και κατά τη διάρκεια του αγώνα. Κι αν δει κάτι που δεν του αρέσει, θα τολμήσει και το εντελώς απρόβλεπτο, αυτό που δεν έχει δοκιμαστεί ούτε στην προπόνηση. Όπως το 3-5-2 που εφάρμοσε στην Κομοτηνή προκειμένου να «κλειδώσει» τη νίκη. Του βγήκε.
Δεν ξέρω ποια εικόνα εισπράττουν οι φίλοι της ομάδας, αλλά αυτό που δεν αμφισβητείται είναι η ύπαρξη ενός προπονητή ο οποίος παίζει με δικούς του κανόνες, προσεγγίζει τους ποδοσφαιριστές με απολυτότητα για τη δουλειά που πρέπει να γίνεται, δίχως να τους απαγορεύει την αγωνιστική ελευθεριότητα. Και ευτυχώς για την ίδια την ομάδα, δεν έχει πρόβλημα να εκφράσει δημόσια τα θέλω του προκειμένου να αποφεύγονται οι παρεξηγήσεις. Με τον Πογέτ ξέρεις ότι θέλει και ζητεί μεταγραφές ανώτερης ποιότητας, ο Δέλλας (κακώς για εκείνον) δεν το τολμούσε ποτέ.
Υ.Γ Η ελληνική διαιτησία είναι ότι πιο εξοργιστικό υπάρχει στο εγχώριο ποδόσφαιρο. Σε κάποια ματς καταλογίζονται πέναλτι με το φύσημα του αέρα, σε άλλα υπάρχουν ρέφερι που μοιάζουν να μην βλέπουν σκοπίμως πασιφανείς παραβάσεις. Ο Τζήλος έδινε διαρκώς την εντύπωση στο ΟΑΚΑ ότι ήθελε να εκνευρίσει τον κόσμο. Λες και σκοπός του ήταν να προκαλέσει αντιδράσεις, ως και ρίψεις αντικειμένων που προκαλούν διακοπές αγώνων. Η παρουσία του εκτός από ακατάλληλη για το άθλημα, ήταν και ύποπτη.