Ο Αλμέιδα έχει ένα σχέδιο για να κάνει πρωτίστως την ΑΕΚ σοβαρή ομάδα και πάλι
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για το άψογο ματς του Ματίας Αλμέιδα, τόσο στο στήσιμο της ΑΕΚ, όσο και στο κοουτσάρισμα από τον πάγκο της, το οποίο ήταν απόλυτα επιτυχημένο.
Επειδή δεν πρέπει να ξεχνάμε έτσι απλά, από τη μία σεζόν στην άλλη, όσα βιώσαμε τις τέσσερις προηγούμενες, καλό είναι να εκτιμούμε σωστά και ψύχραιμα αυτά που βλέπουμε. Με δεδομένη -κατ' εμέ- την προτεραιότητα να γίνει η ΑΕΚ ξανά μια σοβαρή ομάδα. Διότι υπήρχαν στιγμές σε αυτό το δύσκολο πέρασμα της προηγούμενης τετραετίας που έμοιαζε με τσίρκο. Και όχι, δεν είναι βαρύς ο χαρακτηρισμός.
Βήμα, βήμα λοιπόν. Να θυμηθεί ξανά η ομάδα πως είναι να νικά τις μικρομεσαίες ομάδες στην έδρα της, κάνοντάς το με συνέπεια. Στην πορεία να πάρει και μερικά ντέρμπι -δεν ξέρω αν είναι εφικτό αυτό κόντρα στον ιδιαίτερα ανεβασμένο Παναθηναϊκό, αλλά οφείλει να παίξει με τέτοια νοοτροπία- καθώς παραμένει η χαρά όλων των μεγάλων του εγχώριου ποδοσφαίρου. Και θα θεωρείται τέτοια μέχρι να δούμε κάτι άλλο και με τρόπο πειστικό και κατ΄εξακολούθηση, όχι στη χάση και στη φέξη.
Βήμα - βήμα, όπως προσπαθεί να το αλλάξει ο Ματίας Αλμέιδα. Με πολλή δουλειά εντός της εβδομάδας για να μείνει πίσω η κακή παρένθεση με το Βόλο και να ξεφύγει η ΑΕΚ από το περυσινό μονοπάτι της αυτοκαταστροφής σε τέτοιου είδους παιχνίδια. Με σωστό στήσιμο σε διαφορετική διάταξη για να πάρει η ομάδα κεφάλι στο σκορ αλλά και εξαιρετικό κοουτσάρισμα από τον Αργεντινό που διάβασε πολύ καλά τα δεδομένα του αγώνα ενώ αυτό εξελισσόταν.
Ήταν τόσο πετυχημένες οι κινήσεις από τον πάγκο στις αλλαγές κόντρα στον ΠΑΣ Γιάννινα, ώστε να την απογειώσει για να τελειώσει το ματς στο σημείο που ο ΠΑΣ έδειχνε να πιστεύει ότι θα μπορούσε να πάρει κάτι από το παιχνίδι. Μία που είδε την ισοπαλία να αχνοφαίνεται και μία που η Ένωση γύρισε το διακόπτη κάνοντας ένα πολύ όμορφο 20λεπτο για να πάρει και τη νίκη αλλά και το χειροκρότημα της εξέδρας.
Η νίκη βοηθά την ΑΕΚ να φτιάξει την - ομολογουμένως κλονισμένη μετά το στραπάτσο από το Βόλο - ψυχολογία της ενόψει ενός ντέρμπι και απέναντι σε έναν αντίπαλο που έχει καταφέρει να εκτοξεύσει τη δική του και την περιμένει την ερχόμενη Κυριακή στη Λεωφόρο, σε ένα παιχνίδι που θα μας δείξει πολλά για το αν Αλμέιδα, πέραν των δικών του αρχών που ξεκάθαρα διαπιστώνουμε γρήγορα στο παιχνίδι της ομάδας, θα πετύχει να παρουσιάσει την Ένωση έτοιμη και προσηλωμένη, αποφασιστική και όχι φοβική.
Η φοβερή σκηνή με τον Άμραμπατ και ο Ελίασον που αφήνει υποσχέσεις
Παρεμπιπτόντως, να σημειώσω και εδώ αυτό που είχα τονίσει και σε προηγούμενο άρθρο, ότι ο προπονητής αυτός δεν είναι δογματικός. Το είπε και ο ίδιος άλλωστε ότι δεν έχει εμμονή με διατάξεις και από τη στιγμή που είδε ότι έπρεπε να την αλλάξει, το έκανε. Όπως και ομολόγησε το λάθος του με τον Μάνταλο σε ρόλο κοντινό με τον φορ και δίνοντας τα μέτρα που ο Πινέδα θέλει (και πρέπει) να έχει κοντά στην αντίπαλη περιοχή, στον Μεξικανό.
Φοβερή και η σκηνή του δύσκολου γενικά Άμραμπατ να τρέχει στον πάγκο για να του αναγνωρίσει τη χρησιμοποίησή του σε ρόλο δεύτερου επιθετικού, μετά το γκολ που πέτυχε. Οι παίκτες παίζουν και για τον προπονητή κι αυτό είναι κάτι που χρόνια είχαμε να δούμε, συγκεκριμένα από την περίφημη σεζόν πρωταθλητισμού με τον Μανόλο Χιμένεθ στον πάγκο. Έκτοτε, μόνο κατήφεια, μουρμούρα και (ψυχική) απόσταση.
Είδαμε, επίσης (και επιτέλους) έναν παίκτη πτέρυγας που ήξερε να σεντράρει με στόχευση, πέραν του να πηγαίνει κατά μέτωπο στον αντίπαλο για να τον περάσει. Αυτές οι ξυραφένιες μεταβιβάσεις του Ελίασον δεδομένα θα φέρουν περισσότερα γκολ όταν η ΑΕΚ θα έχει βρει έναν επιπλέον σκόρερ, καλύτερον από τους υπάρχοντες, μέσα στο αντίπαλο κουτί. Διότι είναι αλήθεια ότι έχει ανάγκη και από αυτόν, πέραν από έναν δεξιό μπακ της κλάσης του Σιντιμπέ.