Ο Αλμέιδα έδωσε τροφή για σκέψη σε Ηλιόπουλο και Ριμπάλτα ενόψει της συνέχειας

Η ανάγνωση μιας δημόσιας τοποθέτησης είναι εύκολο να επιφέρει κατά το δοκούν επεξηγήσεις όταν μοιάζει να είναι διφορούμενη. Είναι όμως τέτοια αυτή στην οποία ο Ματίας Αλμέιδα οδηγήθηκε μετά την εκτός έδρας ήττα της ΑΕΚ από τον Πανσερραϊκό;

"Πρώτα από όλα πάντα υπάρχει ένας υπεύθυνος. Και ο υπεύθυνος είμαι εγώ. Οπότε θα πρέπει να σκεφτούμε αν έχω την ικανότητα για να μπορέσω να το αλλάξω αυτό". Αυτό ήταν το επίμαχο κομμάτι της τοποθέτησής του κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει στην ερμηνεία αν θα μπορούσε ο ίδιος να αλλάξει γενικότερες καταστάσεις που πληγώνουν το ποδόσφαιρο, εφόσον στο ξεκίνημα της πρότασης δεν είχε παραδεχθεί και αποδεχθεί ότι είναι (ο) υπεύθυνος.

Οπότε ας εστιάσουμε στο αμιγώς αγωνιστικό. Ποιοι είναι αυτοί που θα πρέπει να το σκεφτούν αυτό και να κρίνουν σωστά την επάρκεια ικανότητας του προπονητή να αλλάξει αυτό που η ΑΕΚ παρουσίασε στα τελευταία τρία ματς; Είναι ο κόσμος; Όχι! Είναι οι δημοσιογράφοι; Όχι! Είναι η διοίκηση; Ναι!

Με τον τρόπο που εκφράστηκε, ο Αλμέιδα έδωσε τροφή για σκέψη στον Μάριο Ηλιόπουλο και στον Χαβιέρ Ριμπάλτα. Ο ιδιοκτήτης ούτως ή άλλως μίλησε με προσέγγιση που κατέδειξε ανησυχία (αν όχι απογοήτευση) γι’ αυτό που η ομάδα παρουσίασε στις Σέρρες, ενώ ο διευθυντής ποδοσφαίρου καλείται να κρίνει και να εισηγηθεί αναλόγως.

Άνοιξε μια πόρτα με τη δήλωσή του αυτή ο Αλμέιδα; Ναι την άνοιξε, είναι πλέον ξεκάθαρο. Μια πόρτα αναστοχασμού για το λειτουργικό κομμάτι αυτής της συνεργασίας. Εκτός αν απλώς αναρωτήθηκε φωναχτά, αν και δεν έδωσε την εντύπωση ότι ο σκοπός του ήταν ο συγκεκριμένος.

Δείχνει ότι δεν είναι καλά

Δικαιούται ο Αλμέιδα να αισθάνεται ανασφάλεια ή άδικη αντιμετώπιση από την πλευρά της διοίκησης; Προφανώς και όχι. Ουδέποτε υπήρξε μομφή κατά του τρόπου που δουλεύει, ακόμα και η ‘’επεμβατικότητα’’ του ιδιοκτήτη στο θέμα των τραυματισμών ήταν κάτι απολύτως ξεκάθαρο, εκτός από αναγκαίο. Τη λύση στο πρόβλημα έψαχνε να βρει και όχι να βγάλει κόσμο στον τάκο.

Ο προπονητής μοιάζει καιρό τώρα να μην είναι τόσο χαρούμενος όσο παλαιότερα. Το πρόσωπό του είναι καθρέφτης του προβληματισμού αλλά και της ανησυχίας για την απότομη αλλαγή ενός πρότζεκτ που δεν έχει την παραμικρή σχέση με το προηγούμενο. Μοιάζει εγκλωβισμένος σε μια κατάσταση που δυσκολεύεται να διαχειριστεί. Το αν του αρέσει ή όχι, το ξέρει ο ίδιος.

Από τη στιγμή, ωστόσο, που τοποθέτησε το ζήτημα σε τέτοια βάση, εξυπακούεται ότι αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να περάσει έτσι. Διότι όσο διαιωνίζεται, η μόνη χαμένη από αυτή την ιστορία θα είναι η ΑΕΚ. Ορθολογισμός απαιτείται, συζήτηση σε βάθος και αποφάσεις που θα αφορούν στο παρόν, όχι στο μέλλον.

Πολλές φορές κατά το παρελθόν, η Ένωση πληγώθηκε από τέτοιες ιστορίες, ανεπανόρθωτα μάλιστα. Όταν αιωρούνται αμφιβολίες, ή θα πρέπει να κόβονται μαχαίρι μέσα από αμοιβαία εμβάθυνση για να λυθεί το πρόβλημα ή να γυρίζει η σελίδα. Χρόνος δεν υπάρχει, ούτε μια κατάσταση στο ‘’φλου’’ θα οδηγήσει οπουδήποτε. Η αναβλητικότητα είναι εχθρός, όχι σύμμαχος.

Άρα, δύο είναι τα τινά: είτε μπορούν ιδιοκτησία, διοίκηση και προπονητής να βρουν κοινή γραμμή και να επικοινωνήσουν ένα πρότζεκτ που θα εξασφαλίζει αρμονική συνέχεια χωρίς αστερίσκους και ερωτηματικά, είτε η σελίδα θα πρέπει να γυρίσει. Μέση οδός, δεν μπορεί να υπάρξει.