Έτρεφα πολλούς ενδοιασμούς και αποκτούσα όλο και περισσότερα ερωτήματα βλέποντας τον Δημήτρη Ανάκογλου να ζορίζεται φορώντας την κιτρινόμαυρη φανέλα. Για κάποιους ποδοσφαιριστές, εκείνους τους τυχερούς που διακατέχονται από άγνοια κινδύνου και δεν επηρεάζονται από το βάρος ή τη σημαντικότητα της φανέλας, τα ρούχα της ΑΕΚ κάθονται επάνω τους λες και ήταν ραμμένα για εκείνους.

Ο Πεταυράκης για παράδειγμα... Άγνωστος μέχρι πρότινος και σταθερά εκ των κορυφαίων εδώ και μήνες. Αμφιβάλω ότι υπήρχε ΑΕΚτζής που να τον γνώριζε όταν πρωτοφόρεσε την κιτρινόμαυρη φανέλα, ούτε και απαιτήσεις επίσης είχαν δημιουργηθεί.

Για τον Ανάκογλου τα πράγματα ήταν εξ αρχής διαφορετικά. Έπρεπε να μπει στο γήπεδο και να μεγαλουργήσει. Γρήγορα μάλιστα! Διότι αφίχθη σε μία περίοδο που η ΑΕΚ είχε απαξιωθεί παντοιοτρόπως και η υπομονή όλων είχε στερέψει. Ίσως τελικά να του έκανε και καλό το ότι ο Λίνεν τον κράτησε στον πάγκο εκείνη την περίοδο. Διότι θα είχε χαρακτηριστεί και εκείνος ως ένας από τους υπαίτιους της καταστροφής και στις αρχές της αναγεννησιακής εποχής θα λογιζόταν ως περιττός. Τουλάχιστον έτσι άφησε τον κόσμο με την προσμονή ότι θα εξελιχθεί σε αυτό που όλοι περιμένουν από εκείνον: Ηγέτης!

Στο ξεκίνημα της σεζόν, αμφιβολίες άρχισαν να δημιουργούνται και πάλι. Ολοένα αυξανόμενες και πιο έντονες αγώνα με τον αγώνα. Ο Ανάκογλου δυσκολευόταν απέναντι στις κλειστές άμυνες, ένιωθε εγκλωβισμένος σε ρόλο επιτελικού μέσου, ήρθε και ο τραυματισμός στον ώμο και όλα μαζί τον έστειλαν πίσω. Και κυρίως εκτόξευσαν την αμφισβήτηση προς το πρόσωπό του. Κάνει ή δεν κάνει τελικά για την ΑΕΚ;

Η θέση και η στήριξη

Σίγουρα δεν είναι φρόνιμο να πει κανείς ότι με δύο συνεχόμενα καλά ματς στη Γ' Εθνική ο Ανάκογλου εξελίχθηκε σε αυτό που όλοι (και περισσότερο από όλους ο Δημήτρης Μελισσανίδης ο οποίος φρόντισε ώστε ο ποδοσφαιριστής των Σερρών να ντυθεί στα κιτρινόμαυρα αφήνοντας στα κρύα του λουτρού τον Παναθηναϊκό) ελπίζουν. Τουλάχιστον όμως αποδίδει κοντά στα πραγματικά στάνταρ του και μέσα από συνεχόμενα ματς θα αποκτήσει και αυτό που του έλειψε: Την αυτοπεποίθηση πάνω στην οποία κάθε ποδοσφαιριστής πατάει για να εκτοξευτεί.

Στο να μην χαθεί το στοίχημα του μέσου με το εξαιρετικό αριστερό πόδι συνέβαλε ασφαλώς και η παρότρυνση και κάλυψη του Δέλλα. Δεν τον γείωσε στα δύσκολα, τουναντίον συνέχιζε να τον εμπιστεύεται και να τον χρησιμοποιεί, ψάχνοντας παράλληλα τη θέση που του ταιριάζει καλύτερα. Ως δεύτερος αμυντικός μέσος, ο Ανάκογλου μπορεί και αναπτύσσεται όπως ξέρει, έχει περισσότερη ώρα τη μπάλα στα πόδια του και δένει άψογα με τον Κορδέρο. Με τον Μάνταλο μπροστά τους σε ρόλο ελεύθερου επιτελικού, θα αποτελέσουν μία εξαιρετική τριάδα την ερχόμενη σεζόν, ας μην λησμονούμε δε ότι θα υπάρχει και ο Φαγέ.

Κοντολογίς, η ΑΕΚ πρέπει να χαίρεται επειδή αγώνα με τον αγώνα κερδίζει έναν ποδοσφαιριστή για τον οποίο γράφτηκαν δεκάδες κολακευτικά άρθρα όταν αποκτήθηκε από τον Πανσερραϊκό που σύντομα και δικαιολογημένα μετατράπηκαν σε κείμενα απορίας, αμφιταλάντευσης ως και αμφισβήτησης. Έχει το ταλέντο και τον χαρακτήρα, δουλεύει σωστά και όλα λειτουργούν υπέρ του. Τέτοιες ευκαιρίες δεν έχουν όλοι οι ποδοσφαιριστές στην Ελλάδα...