Ο Αραμπατζής μεγάλωσε (καιρό τώρα)!
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου αρθρογραφεί για τον προ εννέα ετών Γιαννάκη που πλέον είναι... Γιάννης έχοντας συμπληρώσει 10 θερινές προετοιμασίες με την ΑΕΚ και μία ευρωπαϊκή πρόκριση που σε μεγάλο ποσοστό του ανήκει.
« Κάποιος να με πιστέψει και να με εμπιστευθεί». Αυτό ήταν το παράπονο του Γιάννη το οποίο θέριεψε μέσα του σεζόν με τη σεζόν, βλέποντας τα χρόνια να περνούν κι εκείνος να μένει σχεδόν πάντοτε στο περιθώριο. Του πήρε μία οκταετία να προαχθεί από τρίτος σε δεύτερος κι έκτοτε το πολεμάει ώστε να γίνει πρώτος. Σε καλό δρόμο είναι αν και μεγάλη η ανηφοριά...
Ναι, τόσα είναι τα χρόνια κι ας φαίνονται πολλά επειδή στο μυαλό όλων μας ο Αραμπατζής είναι ακόμα μικρός. Κι όμως, η εφετινή ήταν η 10η καλοκαιρινή προετοιμασία του με την ΑΕΚ (« και συνεχίζουμε απτόητοι» όπως συνηθίζει να λέει ο ίδιος), πάλιωσε πια, πάτησε τα 27! Αυτός κι αν έχει να διηγηθεί ιστορίες καθημερινής τρέλας από τα κιτρινόμαυρα αποδυτήρια στο συγκεκριμένο διάστημα! Ποτέ του όμως δεν μιλάει γι αυτά, « ότι είναι για την ομάδα, μένει μέσα στην ομάδα».
Δέκα χρόνια στο περίμενε, στην αναμονή, για πολλές διαδοχικές σεζόν εγκλωβισμένος στη βαρεμάρα της εξέδρας και ακολούθως στην άχαρη προσμονή του πάγκου, περιμένοντας αναγκαστικά το πότε αυτός που ήταν μπροστά του θα εισέπραττε μία κόκκινη κάρτα, θα ήταν οικτρά ντεφορμέ ώστε να χάσει τη θέση του ή που θα τραυματιζόταν. Μερικές φορές για να χαμογελάσεις, πρέπει κάποιος άλλος να στεναχωρηθεί ή και να πονέσει...
Αυτό που συμβαίνει...δύο φορές στα δέκα χρόνια!
Περνούν όμως τόσο γρήγορα οι αγώνες από μπροστά σου και στο τέλος ξεχνάς το ενδεχόμενο ότι μπορεί να προκύψει κάτι για να σε χρειαστούν την ώρα ενός αγώνα. Είσαι (μονίμως) ο ένας από τους επτά του πάγκου, αλλά (μονίμως) και ο ένας που δεν θα παίξει! Απλά υπάρχεις και περιμένεις αυτό που λογικά δεν θα συμβεί. Ή μάλλον αυτό που θα συμβεί μία φορά στα δέκα χρόνια. Άντε δύο...
Η πρώτη ήταν στο ΟΑΚΑ, η ΑΕΚ αντιμετώπιζε τον Άρη για τα πλέι οφ (σεζόν 2009-10) και ο Αραμπατζής είχε αντικαταστήσει τον Σάχα ο οποίος αποβλήθηκε στο 53'. Δεν πήγε και τόσο καλά η πρώτη φορά που κλήθηκε να βοηθήσει από τον πάγκο. Ασχέτως αν η Ένωση επικράτησε τελικά με 4-2, ο Γιάννης δέχθηκε γρήγορα δύο γκολ και ο Άρης πέρασε μπροστά με 2-1 πριν συντελεστεί η επική ανατροπή.
Η πραγματική « μία φορά στα δέκα χρόνια» (που επί της ουσίας ήταν η δεύτερη) ήρθε εχθές! Η ατυχία του Δημήτρη Κωνσταντόπουλου έφερε τον Αραμπατζή στον αγώνα σε μία χρονική στιγμή που η άμυνα της ΑΕΚ πεγαλοδρομούσε, το δεύτερο γκολ των Γεωργιανών έμοιαζε βέβαιο. Ο Γιάννης το αποσόβησε με μία φανταστική επέμβαση στο τέλος του ημιχρόνου και φρόντισε να «χτίσει» πάνω σε αυτή πραγματοποιώντας διαδοχικές σταθερές εξόδους οι οποίες ηρέμησαν την ομάδα.
Η παρουσία του ήταν το εφαλτήριο για την αντεπίθεση και αυτό του το αναγνώρισαν άπαντες στο τέλος του αγώνα. Εκείνο το 2-0 που τελικά δεν ήλθε ποτέ μπορεί να «τελείωνε» την ΑΕΚ. Μπορεί και όχι, αλλά άραγε ποιος θα ήθελε να το μάθει;
Η σεζόν της καθιέρωσης;
Στα χρόνια που πέρασαν, ειδικά από τότε που άρχισε να ανεβαίνει στην ιεραρχία των κιτρινόμαυρων γκολκίπερ, ο Γιάννης είχε μονίμως μπροστά του ακριβοπληρωμένους αλλοδαπούς ανταγωνιστές που (αδίκως πολλές φορές) δεν έχαναν τη θέση τους στην ενδεκάδα αν και υπήρχαν προφανείς λόγοι για να συμβεί αυτό. Το τόλμησε πρώτος ο Μπάγεβιτς, όμως κι εκείνος με τον Σάχα ολοκλήρωσε τη σεζόν 2009-10, με τον Αργεντινό στην ενδεκάδα άρχισε και την περυσινή.
Εφέτος ο ανταγωνιστής είναι ένας 33χρονος έλληνας τερματοφύλακας, ικανός και σοβαρός ασφαλώς και με το βραβείο του κορυφαίου της (περυσινής) χρονιάς στη Σούπερ Λίγκα ανά χείρας, όχι όμως και δοκιμασμένος σε επίπεδο ΑΕΚ. Οι δυο τους στήθηκαν στην αφετηρία με τις ίδιες πιθανότητες και αυτές εξακολουθούν να έχουν και σήμερα. Πλέον όμως ο Αραμπατζής δεν φοβάται την αδικία του να παίζει σώνει και καλά εκείνος που λαμβάνει τα περισσότερα. Και αυτό μετράει πολύ στην ψυχολογία του.
Ο Χιμένεθ του απένειμε τα εύσημα, ο Γιάννης τα εισέπραξε και πλέον όλα εξαρτώνται από εκείνον. Αυτή είναι στην πραγματικότητα η πρώτη χρονιά που το παιχνίδι θα παιχτεί στα ίσια. Ίσως η ΑΕΚ κερδίσει (επιτέλους) έναν τερματοφύλακα... ασφαλείας, έναν φύλακα-άγγελο που θα εξελιχθεί και θα φτάσει στο επίπεδο που μπορεί. Δεν μου αρέσει να μπλέκω ιστορίες, αλλά ας μην ξεχνάμε εκείνη του Νικοπολίδη. Απλώς το αναφέρω. Και περιμένω ότι ο Αραμπατζής θα αποτελέσει για την Ένωση λύση δεκαετίας...
Υ.Γ. Δεν αποφεύγω σκοπίμως να ανοίξω την κουβέντα για τα όσα είδαν χθες τα μάτια μας από την ΑΕΚ του Χιμένεθ. Επέλεξα να στήσω την ιστορία μου γύρω από τον Αραμπατζή, διότι ήταν κατά τη γνώμη μου ο άνθρωπος που κράτησε την ομάδα ζωντανή στο κόλπο της πρόκρισης. Αυτό δηλαδή που πρέπει να κάνει ο τερματοφύλακας ο οποίος υπερασπίζεται την εστία μίας μεγάλης ομάδας. Να εξουδετερώνει τη μοναδική φάση που θα κάνει ο αντίπαλος. Από εκεί και πέρα είμαι πάντοτε ανοιχτός σε κάθε συζήτηση!