Η σύγκριση θα είναι αναπόφευκτη την ημέρα της κρίσεως. Διότι τώρα που η ΑΕΚ διαθέτει έναν προπονητή με συγκεκριμένο σχέδιο, ξεκάθαρη μεθοδολογία και απαρέγκλιτη στρατηγική, αρχίζουν να ξεχωρίζουν (όπως η ήρα από το στάρι) και οι ποδοσφαιριστές που έως σήμερα έχουν επιλεγεί από την (πρώην πλέον) τεχνική διεύθυνση, όπως και όσοι αποτέλεσαν επιλογές άλλων. Ο Εμάνουελ Ινσούα είναι ένας εξ αυτών. Των άλλων…

Αυστηρή λένε κάποιοι ότι ήταν η αποβολή του. Πάντως σίγουρα όχι εκτός συζήτησης, ούτε στο βαθμό του να δικαιολογείται η δική του αντίδραση στα αποδυτήρια, όπου φώναζε «δεν έκανα τίποτα, δεν έκανα τίποτα». Μα πως δεν έκανες; Με τον τρόπο που πατάει τον αντίπαλο, με τις τάπες των παπουτσιών του να επιμένουν στο πόδι του Προβυδάκη, οποιαδήποτε άλλη συζήτηση για το αν το ήθελε ή όχι είναι περιττή. Πηγαίνει πολύ λάθος στη φάση και μετά ωρύεται που παραλίγο να τινάξει τον αγώνα για την ομάδα του στον αέρα.

Ακόμα και αν υπάρχει κουβέντα για το αν ο διαιτητής εξήντλησε την αυστηρότητά του, δεν παύει να έχει πάει τόσο μα τόσο λάθος πάνω στον αντίπαλο. Και πέρα από φωνές, δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι άλλο που να μας λέει η ΑΕΚ για τη διαμαρτυρία της. Μια εξήγηση για το λόγο που, από τη στιγμή που ενίσταται, θεωρεί τη φάση εντελώς λάθος. Ας είναι όμως… Από τέτοιες στιγμές, δημιουργούνται και ερωτήματα. Όπως το πώς θα κατάφερνε η ΑΕΚ να διαχειριστεί το παιχνίδι με τη Λαμία, παίζοντας με παίκτη λιγότερο για σχεδόν ένα ημίχρονο, μετά την απερισκεψία του Αργεντινού.

Την απάντηση έδωσε ο Μανόλο Χιμένεθ. Όχι ότι δεν το περιμέναμε βέβαια, ήταν η επιβεβαίωση του πόσο καλά γνωρίζει το πώς να διαχειρίζεται δύσκολες καταστάσεις με το σκορ υπέρ του. Ή για να το πούμε διαφορετικά, το πόσο καπάτσος είναι στο να παίρνει το 1-0, με 11, 10 ή και 9 παίκτες αν χρειαζόταν στο συγκεκριμένο παιχνίδι.

Ασφαλώς, μέσα από τον τρόπο που οι παίκτες της ομάδας ανταποκρίνονται στο πλάνο του. Γνωστό σε όλους, συντηρητικό αλλά και στη φάση που δυστυχώς η ΑΕΚ ξαναβρίσκεται, με όλες τις παθογένειες του 2019 να επιστρέφουν στον οργανισμό της, τόσο μα τόσο απαραίτητο.

Παρόλο που μπροστά σε μια προοδευτική σκέψη, η συγκεκριμένη επιλογή προπονητή συνιστά μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία ανακύκλωσης, ουδείς άλλος θα μπορούσε σε αυτή τη φάση που η ομάδα έχει περιέλθει ξανά, να παρουσιάσει καταστάσεις που θα πληγώνουν την ομάδα όσο το δυνατόν λιγότερο. Δεν είναι κάτι τρομερό, δεν αλλάζει την ημέρα της ΑΕΚ στο βαθμό που οι οπαδοί της θα ήθελαν να την απολαύσουν, όμως στο τέλος της ημέρας, φέρνει το αποτέλεσμα.

Κι όσο αυτά (τα θετικά) θα συνεχίζονται, τόσο θα μένει στο ράφι η επιθυμία για σαγηνευτικό ποδόσφαιρο, νέες ιδέες, κάτι διαφορετικό που στο φινάλε, ο ίδιος ο οργανισμός ούτε θέλει, αλλά ούτε καν γνωρίζει το πώς να υποστηρίξει. Κι όταν αρχίζει να του συμβαίνει, τόσο τρώγεται με τις σάρκες του για να το ξεσκίσει, όπως έκανε πρόσφατα με την ακατανόητη επιλογή αλλαγής στην τεχνική διεύθυνση. Πράγματα δηλαδή που δεδομένα θα ξαναβρεί μπροστά της όταν ο Χιμένεθ θα καταστεί εκ νέου αναλώσιμος, γιατί το έργο το έχουμε ξαναδεί.

Επόμενη πίστα για τον Μανόλο και την παρέα του, είναι αυτή της ερχόμενης Πέμπτης απέναντι στον Άρη. Θα έχουμε την πρώτη ευκαιρία να δούμε αν οι σκέψεις του βρίσκουν ανταπόκριση και σε πιο απαιτητικά παιχνίδια, καθώς εκείνο με τον Ολυμπιακό ήταν εκτός συναγωνισμού, με τον Ισπανό να βρίσκεται στην ομάδα μόλις 10 ημέρες πριν από το παιχνίδι, έχοντας παραλάβει αποδυτήρια σε μορφή δραματική. Τον έφερε πίσω για να της δώσεις ελπίδα ξανά κι εκείνος το δουλεύει. Με όσα ξέρει και όσα μπορεί.