Ο Δέλλας ένιωθε ότι έχασε!
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον άνθρωπο που (βιαστικά, εμπαθώς και αναίτια) χαρακτηρίστηκε ως ο αδύναμος κρίκος της κιτρινόμαυρης αλυσίδας και ο οποίος, ανεξάρτητα από την προπονητική εξέλιξή του, γνωρίζει απόλυτα το βάρος της ευθύνης που αναλογεί σε εκείνον και στους ποδοσφαιριστές του.
Όχι, δεν εμφανίστηκε σαν την παραφωνία μέσα στο ασύλληπτο ηχητικό ντελίριο των εξεδρών του ΟΑΚΑ για να το παίξει έξυπνος ή διαφορετικός. Ενώ ο κόσμος, _ αυτός ο ασύλληπτος κόσμος που βιώνει στη Γ' Εθνική όλα όσα άλλες οπαδικές κάστες απλά ονειρεύονται _, αποχωρούσε από το Ολυμπιακό Στάδιο εκστασιασμένος, χαρούμενος και γεμάτος, ο Τραϊανός Δέλλας αισθανόταν άσχημα απέναντί του! Και φρόντισε να το εκφράσει, ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να το αποκρύψει πίσω από τον άκρατο ενθουσιασμό των μαζών.
«Δεν είμαι ικανοποιημένος από το πως σκέφτονται κάποιοι παίκτες μου, από τον ατομισμό τους, από το ότι δεν βάζουν πάνω από όλους την ομάδα, από το πως αντιμετώπισαν το ματς μετά το 3-0». Κεραυνοί προς πάσα κατεύθυνση σε μια στιγμή που άπαντες παραμιλούσαν με την τρομερή παρουσία 22.000 και πλέον Ενωσιτών σε αγώνα της Γ' Εθνικής. Και που να γίνει η παρουσίαση της «Αγιάς Σοφιάς» την Τετάρτη, σε λίγο την ΑΕΚ του ερασιτεχνικού πρωταθλήματος δεν θα τη χωράει ούτε το το ΟΑΚΑ.
Ο Δέλλας λοιπόν, αν και κακολογήθηκε εντελώς βιαστικά, εμπαθώς και αναίτια (με αποκορύφωμα, και θα το θυμίζω συνέχεια αυτό για να επισημαίνω το μέγεθος της στενομυαλιάς ορισμένων, το γραφικό «ζήτα συγγνώμη» για το 0-0 με τον Περιστέρι που γράφτηκε σε έντυπο), είναι ο πρώτος που αναλογίζεται το βάρος της ευθύνης στους ώμους του. Οπως επίσης και της ευκαιρίας που έχει πάρει από τον Μελισανίδη (και έχοντας από πάνω του πάντοτε το αυστηρό βλέμμα του Ντούσαν Μπάγεβιτς) και την οποία δεν πρέπει να χάσει.
Η ΑΕΚ βιώνει αναγεννησιακή περίοδο, κερδίζει νέους οπαδούς, φέρνει τα παιδιά στο γήπεδο και τους μαθαίνει ότι δεν χρειάζονται μόνο (κάλπικοι και μη) τίτλοι για να υποστηρίζεις μία ομάδα αλλά πρωτίστως η ανιδιοτελής αγάπη για το σύλλογο, όσα αυτός πρεσβεύει και το άθλημα το ίδιο, προσπαθεί αν εμφανίσει νέους (εντός των γηπέδων και μόνο εκεί) ήρωες, ετοιμάζει το νέο γήπεδό της και μέσα σε όλα, χτίζει και προπονητή! Αυτό είναι το πλάνο...
Σε βάθος χρόνου
Προσωπικά θεωρώ ότι είναι τυχερή που, αφού το αποφάσισε, βρήκε τον Δέλλα για να το εφαρμόσει. Ο ίδιος λέει ότι «είμαι ακόμα πολύ μακριά από το να γίνω ο προπονητής που θέλω και πρέπει», ο ίδιος είναι όμως που έχει όλα τα στοιχεία για να εξελιχθεί σε έναν από τους καλύτερους. Με υπομονή και στήριξη. Με σωστή αντιμετώπιση, κατανόηση των λαθών που μπορεί να κάνει λόγω απειρίας και κριτική που βοηθάει και τον ίδιο να διαπιστώνει τις αδυναμίες του και όχι με παρατηρήσεις εμπάθειας και... κολοκύθια τούμπανα!
Ήταν ο πρώτος που κατάλαβε χθες ότι αυτός ο κόσμος θα έπρεπε να έχει φύγει από το γήπεδο έχοντας δει περισσότερα. Δεν έχει σημασία αν το σκορ θα καθόταν στο 3-0 ή αν θα διπλασιαζόταν, μετράει η προσπάθεια επί 90 λεπτά. Και αυτό δεν το είδε. Και ασφαλώς υπεύθυνος είναι και εκείνος γιατί δεν έχει καταφέρει να το περάσει ακόμα σε όλους τους παίκτες. Το καταλαβαίνει όμως και θα το διορθώσει. Δεν είναι υπερφίαλος, δεν τάζει, δεν υπόσχεται. Απλά δουλεύει...
Εν κατακλείδι (και για να προλάβω εκείνους που δεν θα μπουν καν στον κόπο να διαβάσουν όλο το κείμενο παρά θα σπεύσουν για κατηγορίες περί δήθεν αγιογραφίας εκ μέρους μου) έχω να καταθέσω το εξής: Όποια κι αν αδυναμία μπορεί να έχω εγώ στον Δέλλα (όπως και σε κάθε ΤΟΤΕΜ της ΑΕΚ και σε ποδοσφαιριστές που έχουν προσφέρει με ανιδιοτέλεια και σεβασμό), το καρπούζι και το μαχαίρι τα κρατάει ο ίδιος. Δεν ξέρω αν θα γίνει ο καλύτερος έλληνας προπονητής, αλλά το ελπίζω. Και θα περιμένω να το δω κρίνοντάς τον σε βάθος χρόνου. Αυτό είναι το μήνυμά μου...