Ο Δέλλας και η αλήθεια του

Ως σήμερα ο προπονητής της ΑΕΚ παραμένει φειδωλός και μετρημένος στα λόγια του. Θα μπορούσε να εφεύρει αρκετούς τρόπους για να αιτιολογήσει ή να δικαιολογηθεί, ωστόσο όταν το επιχείρησε, οι εξηγήσεις του λογοκρίθηκαν, παρεξηγήθηκαν ως και χλευάστηκαν ή έγιναν το πάτημα για ειρωνείες.

Το πρώτο εύσημο στον Δέλλα είναι ότι διατηρήθηκε ψύχραιμος και δεν εισχώρησε σε αντιπαραθέσεις, προφανέστατα επειδή ο ίδιος ήξερε τη δουλειά που γίνεται στα Σπάτα περισσότερο από τον καθένα και δεν (κατ)έκρινε με το να ψυχανεμίζεται καταστάσεις. Το δεύτερο του απονέμεται σήμερα επειδή παραμένει νηφάλιος, ώριμος και καθόλου μα καθόλου εκδικητικός.

Θα μπορούσε να πει πολλά, να πατήσει πάνω στις συγκυρίες, να υπερθεματίσει για όσα βγαίνουν πλέον στο γήπεδο και μπορεί ο καθένας να διαπιστώσει. Επιλέγει όμως τη σιωπή και συνεχίζει να χτίζει τη δική του ΑΕΚ. Αντιλαμβάνεται και αποδέχεται ότι και ο ίδιος πρέπει να πετύχει πολλά ακόμα για να εξελιχθεί σε αυτό που περιμένουν από εκείνον οι άνθρωποι που τον επέλεξαν: Στον κορυφαίο έλληνα προπονητή σε δύο χρόνια από σήμερα! Αυτός ήταν άλλωστε εξαρχής ο στόχος (σπουδαίος, δύσκολος και τολμηρός).

Και πως αλλιώς εδώ που τα λέμε;

Θα συνιστούσε ποδοσφαιρικό έγκλημα αν αποφασιζόταν η αποπομπή του για μία ήττα ή επειδή δεν ξεδιψούν τα ψυχαναγκαστικά θέλω του καθενός για τη Μπαρτσελόνα της Γ' Εθνικής που θα βάζει 6 και 7 γκολ σε κάθε αντίπαλο. Όσοι (και με χαρά αντιλαμβλανομαι ότι ήταν αρκετοί) μπορούσαν να δουν ψύχραιμα να ερμηνεύσουν με σωστή ποδοσφαιρική προσέγγιση όσα έβλεπαν σε κάμποσα (ασφαλώς όχι σε όλα!) ματς στο χορτάρι, διαπίστωσαν έναν βασικό και θεμελιώδη σκοπό. Την αδιαπραγμάτευτη από τον προπονητή προσπάθεια να παίζει η ομάδα σωστή μπάλα:

Έχοντας ποικιλία στην ανάπτυξή της, χωρίς βιασύνη και αντιποδοσφαιρικές ενέργειες, ψάχνοντας πάντα τον σωστό τρόπο, κόντρα στην πίεση της εξέδρας, απέναντι σε όλους και όλα κάποιες φορές, όπως συνέβη στο Αιγάλεω. Έτσι χτίζονται και αποκτούν νοοτροπία οι μετέπειτα μεγάλες ομάδες. Διότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η ΑΕΚ παραμένει τεράστια μόνο κατ' όνομα, επί της ουσίας ανοικοδομείται σε όλα τα επίπεδα.

Κοιτάξτε γύρω σας και αναλογιστείτε: Πόσοι έλληνες προπονητές πια υπάρχουν εκεί έξω; Και αναφέρομαι σε τεχνικούς με αποδεδειγμένη αξία και παράσημα στον χειρισμό μεγάλων ομάδων. Χρησιμοποιώ το ακόλουθο παράδειγμα (υπάρχουν και άλλα, ας μείνουμε σε ένα για να μην πλατιάσουμε): Έγινε τόσος ντόρος για τον Τσιώλη και δεν τα κατάφερε στα Γιάννενα (όπως είχε αποτύχει και στον Άρη). Για ποιο λόγο λοιπόν σώνει και καλά πρέπει να κάνει για την ΑΕΚ; Για να επιτευχθούν οι μανατζερικές επιδιώξεις του καθενός μήπως; Και τέλος πάντων, ποια θα ήταν η λογική που θα είχε ακολουθηθεί σε μία τέτοια εξέλιξη;

Επένδυση στον δικό της προπονητή

Αυτό που η ΑΕΚ έπραξε είναι το φυσιολογικό και αυτό που θα την δικαιώσει στην πορεία. Το γεγονός ότι ξεπέρασε ένα κακό διάστημα και δεν παρασύρθηκε από γκρίνιες, έριδες και υπονομεύσεις, πιστοποιεί την αληθινή αλλαγή σελίδας στη λειτουργία της. Πράγματι, αρχίζει να δραστηριποιείται ξανά όπως ένας μεγάλος σύλλογος. Και τέτοιοι δεν απολύουν τους προπονητές τους αν δεν έχουν σαφή εικόνα για τη δουλειά τους, μετά το πέρας τουλάχιστον δύο ετών. Ειδικά όταν έχουν προαποφασίσει ότι θα επενδύσουν σε εκείνους για να τους εξελίξουν σε κορυφαίους.

Στην παραπαίουσα εφέτος Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, η διοίκηση δεν αποφάσισε να ξαποστείλει τον Νέιβιντ Μόιες και πήρε αποφάσεις που θα τον βοηθήσουν ώστε να καταστήσει την ομάδα και πάλι πρωταγωνίστρια και κραταιά στην Αγγλία. Διάλεξε τον δύσκολο δρόμο της στήριξης και την ενίσχυση του ρόστερ με 4-5 θέσεις παγκόσμιας κλάσης, κάνοντας αρχή με τον Χουάν Μάτα. Διότι εκεί υπάρχει υπομονή και δεν βρίσκει πλέον χώρο ο «κανιβαλισμός». Ένα απλό παράδειγμα που δίνει τροφή για σκέψη...