Ένα περίεργο πράγμα με ορισμένους ανθρώπους. Αδυνατούν να αποδεχθούν ότι με το να υφίστανται σε έναν χώρο ως ανεπιθύμητοι προκαλούν μόνο κακό, ή εθελοτυφλούν μπροστά στη μία και μοναδική επιλογή αξιοπρέπειας: Τη λένε παραίτηση. Είναι γλυκιά η καρέκλα όμως και η ψευδαίσθηση ότι έχεις τον έλεγχο, ότι είσαι ο ποδοσφαιρικός παντοκράτορας. Σε καθιστά χαρακτήρα χαλύβδινο, δεν βαστάς ομπρέλα στη βροχή κι ας πρόκειται για χλέπες απόπτυσης.

Έχει αποκτήσει τέτοια σημαντικότητα στην Ελλάδα το κορυφαίο άθλημα στον πλανήτη που έγινε κεντρικό πρόσωπο κάποιος Γκιρτζίκης. Όχι, δεν είναι ο Ρομπέρτο των μεγάλων αποκρούσεων, ο Βάργκας των γκολ στα ντέρμπι, ο εντυπωσιακός Φορτούνης, ή ο μελλοντικός πλέι-μέικερ της Εθνικής Χαρίσης. Την παράσταση κλέβει ακόμα ένας καρεκλοκένταυρος παράγοντας, επί των ημερών του οποίου επήλθε η διάλυση σε όλα τα επίπεδα.

Πρωτίστως δε, η εκτόξευση της καχυποψίας ότι ηγείται μιας κατάστασης που έχει διαφθαρεί, η οποία ελέγχεται και που εν τέλει απαιτεί το δικό της restart για να ξεφύγει από το βούρκο της υποτέλειας, εμπνευσμένο και καθοδηγούμενο από φρέσκα μυαλά, άφθαρτα και καθαρά πρόσωπα. Γιατί δηλαδή να μην είναι πρόεδρος της ΕΠΟ ο Κατσουράνης ή ο Χαριστέας (τυχαία τα ονόματα) και να είναι κάποιος Γκιρτζίκης;

Πέραν όμως της πανθομολογούμενης (πλην μίας μόνο παράταξης και των σφουγγοκωλάριων αυτής) άποψης ότι αυτός ο άνθρωπος δεν πρέπει να βρίσκεται στην κεφαλή του ελληνικού ποδοσφαίρου, είναι και κάποια πραγματάκια που παραμένουν αναπάντητα. Ρωτώ λοιπόν τα εξής:

1. Γιατί άραγε εκείνοι που ισχυρίζονται ότι δεν ασκούν την παραμικρή επιρροή στην ΕΠΟ, ότι είναι αυτοδύναμοι και κυριαρχικοί βασιζόμενοι αποκλειστικά στις δυνάμεις και επενδύσεις τους, αρνούνται να συναινέσουν στην καθαίρεση του; Τι έχουν να φοβηθούν;

2. Ποιος είναι αυτός ο φοβερός λόγος που δεν άπτεται ιδιοτελών συμφερόντων, για τον οποίο αρνούνται πεισματικά την απαίτηση των τριών (ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, ΠΑΟ) να αλλάξει το status της Ομοσπονδίας;

3. Και γιατί εν τέλει πρέπει μόνιμα να επιβάλλονται τα θέλω του ενός για τα πρόσωπα που διαφεντεύουν άθλημα το οποίο αφορά τους πολλούς; Και μην μου πείτε για δημοκρατικές εκλογικές διαδικασίες γιατί θα σας απαντήσω κολοκύθια τούμπανα.

Όποιος είναι πραγματικά καθαρός και αισθάνεται υπέρτερος, δεν έχει θέματα και αντιρρήσεις για τη διάλυση αυτής της καταστροφικής ΕΠΟ. Όποιος πατάει γερά στα πόδια του και δεν χρειάζεται δεκανίκια, πρωτοστατεί ή έστω συναινεί για την αλλαγή της και σίγουρα δεν σκούζει για τη διατήρησή της. Καθαρός ουρανός, αστραπές δεν φοβάται έλεγαν στο χωριό μου (φαντάζομαι και στα δικά σας). Εκτός αν έχεις μάθει να μην κοιτάζεις ουρανό...

Ο δύσκολος δρόμος της ΑΕΚ

Είμαι από αυτούς που περίμεναν από την Ένωση να τηρήσει σκληρή στάση απέναντι στην απόφαση Κοντονή να ματαιώσει το Κύπελλο και μόνο αυτό. Η ΑΕΚ που τόσο ανάγκη έχει από τίτλους (γιατί δεν της περισσεύουν ή γιατί τις έχουν απαγορευτεί με ποικίλους τρόπους) στερείται της ευκαιρίας να διεκδικήσει έναν.Εδώ προκύπτουν διαφυγόντα κέρδη για την ομάδα και τους οπαδούς της, όχι μόνο οικονομικά αλλά και ηθικά. Οι παίκτες της; Ο προπονητής της; Επαγγελματίες των οποίων ο κόπος πήγε χαμένος και οι προσπάθειές τους ως τώρα σε έναν θεσμό που μετρούσαν μόνο νίκες, εκτοξεύτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων ως μη γενόμενες.

Ακολούθησε το δύσκολο δρόμο η ΑΕΚ, αυτόν της αποδοχής μικρής σημασίας ενός τροπαίου που θα μπορούσε να διεκδικήσει μπροστά στο μεγάλο στόχο να καθαρίσει το τοπίο στο ποδόσφαιρο και να επικρατήσει ισονομία. Κάποτε βέβαια, ο Ντέμης Νικολαΐδης είχε αποκαλέσει τους τίτλους «εφήμερες χαρές» και έπεσαν να τον κατασπαράξουν αρκετοί από αυτούς που σήμερα υπερθεματίζουν για την ερμηνεία που η ΠΑΕ έδωσε στο ημίμετρο που αποφάσισε ο Υπουργός. Ψιλά γράμματα...

Μετά από την τήρηση της συγκεκριμένης στάσης βέβαια, ο μέσος οπαδός της Ένωσης απαιτεί από την ομάδα να φτάσει ως το τέλος. Ακόμα και στην απόφαση αποχώρησής της από το συγκεκριμένο πρωτάθλημα, μαζί με όσους θεωρούν και πιστεύουν ότι αυτή η κατάσταση στην ΕΠΟ δεν πρέπει να συνεχιστεί ούτε για μία ημέρα παραπάνω. Οποιοσδήποτε άλλος συμβιβασμός, θα συνιστά απόφαση λιγόψυχη και αποδοχή ήττας απέναντι σε αυτό που πολεμάς επειδή το θεωρείς διεφθαρμένο, βρώμικο, ληστρικό.

Όσο για εκείνους που βιαστικά ερμηνεύουν τις κινήσεις αυτές ως επιθυμία ελέγχου της όποιας επόμενης κατάστασης στην Ομοσπονδία, ας σκεφτούν το εξής: Την εύνοια δεν μπορούν να την μοιράζονται τρεις γιατί στο τέλος πρέπει να επικρατήσει ο ένας! Ένας θα είναι ο πρωταθλητής. Αυτό που μαζί ζητούν είναι ένα πρωτάθλημα καθαρό, διαιτητές μη ελεγχόμενους και δίκαιες αποφάσεις για ΟΛΟΥΣ. Ύποπτοι λοιπόν δεν είναι αυτοί οι τρεις αλλά όσοι δεν επιθυμούν να συμβούν τα προαναφερθέντα αυτονόητα και πηγαίνουν απέναντι επειδή η υπάρχουσα κατάσταση, αυτή η εδώ και 22 χρόνια παγιωμένη, είναι και η πλέον βολική.

PHOTO CREDITS: ACTION IMAGES