Αυτό που η ΑΕΚ παρουσίασε στην Τούμπα, ήταν το πιο ευέλικτο τακτικό πλάνο που έχει καταθέσει επί των ημερών του στον πάγκο της ομάδας ο Αργύρης Γιαννίκης, όσο άδικα κι αν προσπάθησε να το μειώσει και να το μικρύνει ως προσπάθεια και δουλειά ο Ραζβάν Λουτσέσκου με τις δηλώσεις του.

Στην ουσία του πράγματος, ο τεχνικός της Ένωσης έφερε το παιχνίδι στα μέτρα της δικής του ομάδας και των δυνατοτήτων που οι συγκεκριμένοι παίκτες διαθέτουν. Ήταν και για εκείνον ένα διδακτικό παιχνίδι!

Τι έμαθε ο ίδιος ο προπονητής από τη διαδικασία του πρώτου προημιτελικού του Κυπέλλου Ελλάδας; Σαφέστατα ότι υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι για την ομάδα ώστε να είναι πιο συμπαγής και πιο συνετή μέσα στο ίδιο το παιχνίδι, εφαρμόζοντας ένα τακτικό πλάνο το οποίο ήταν εμφανώς πιο ταιριαστό με τα χαρακτηριστικά των παικτών της.

Έφερε το σύνολο αρκετά μέτρα πιο πίσω από αυτό που συνήθιζε να εφαρμόζει, έδωσε γήπεδο στον αντίπαλο και έπαιξε έξυπνα, σωστά και γρήγορα τις κόντρα επιθέσεις. Με τους χαφ που αυτή την περίοδο η ΑΕΚ διαθέτει, δεν είναι για πολύπλοκες δράσεις και μεγαλύτερα "ανοίγματα" πέραν της προσομοίωσης με την πραγματικότητα. Αν πάρει παίκτες και επιστρέψει καλά ο Γαλανόπουλος, να το συζητήσουμε.

Αυτή είναι η διαδικασία που θα βοηθήσει την Ένωση αλλά και τον προπονητή να σταθούν στα πόδια τους. Ασφαλώς πρέπει να συνοδεύεται και με αποτελέσματα, όμως στην παρούσα φάση, τούτη η προσέγγιση μοιάζει να είναι αρκετά πιο λειτουργική από εκείνη της τρελής έντασης και πίεσης που εξουθένωνε γρήγορα μέσα στα ματς ποδοσφαιριστές που δεν είναι σωματικά έτοιμοι να την υπηρετήσουν για περισσότερο από 15-20 λεπτά.

Στην Τούμπα υπήρξε σωστή κατανομή δυνάμεων γι' αυτό και από την αρχή έως το τέλος της αναμέτρησης, η Ένωση παρουσίασε συνέπεια στο παιχνίδι της. Ακριβώς επειδή μπορούσε να υπηρετήσει το πλάνο.

Το κάτι άλλο που έφερε ο Γέβτιτς εν συγκρίσει με τον Μάνταλο

Η φετινή σεζόν του Μάνταλου, δεν είναι κακή. Βάσει μάλιστα της αριθμητικής απεικόνισης των πεπραγμένων του στις τελικές πάσες που έγιναν γκολ, είναι η καλύτερη που είχε στο πρωτάθλημα της Α' Εθνικής με τη φανέλα της ΑΕΚ (και της Ξάνθης) σε σύνολο 16 αγώνων. Πιο πολλές (11) 'μοίρασε' μόνο τη σεζόν 2019-20, όμως σε περισσότερα ματς. Φέτος λογικά θα τις ξεπεράσει.

Ωστόσο αξίζει να σημειώσουμε και τι διαφορετικό είδαμε στο παιχνίδι της ομάδας, απόντος εκείνου και με τον Ντάρκο Γέβτιτς στο ρόλο του. Διαπιστώσαμε περισσότερη αμεσότητα στις πάσες, λιγότερο ανούσιο κουβάλημα της μπάλας, προσπάθεια να παίξει η ΑΕΚ γρήγορα στο χώρο με την εξαιρετική ικανότητά του Έλβετού στις κάθετες μεταβιβάσεις, οι οποίες από συμπτώσεις δεν έφεραν γκολ, ειδικά στη φάση που ο Τσούμπερ σκόραρε για ακόμα μία φορά στην 'τρίχα' του οφσάιντ. Σήκωνε το κεφάλι, έβλεπε γήπεδο, έβγαζε τις πάσες που σπανίως βλέπουμε από χαφ της ομάδας. Ως απόδειξη ότι δεν αρκούν η ένταση και η ταχυδύναμη για να κάνεις το διαφορετικό, αν δεν διαθέτεις ποιότητα.

Εξυπακούεται ότι για να πιστοποιηθούν η συνέχεια και συνέπεια στα προαναφερθέντα, θα πρέπει να περάσει ένας ικανός αριθμός αγώνων με τον Γέβτιτς παρόντα. Να μην συντελεστεί δηλαδή μια εκ νέου 'εξαφάνισή' του, όπως στο πρόσφατο παρελθόν, είναι αδιανόητο να δημιουργούνται απαιτήσεις από εκείνον εφόσον δεν πάρει συνεχόμενα ματς με την ομάδα, γεμάτες συμμετοχές με παρουσία στην αρχική ενδεκάδα.

Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει αποφασιστικότητα και διαχείριση

Όσα ο Γιαννίκης τόλμησε να αλλάξει στην Τούμπα, σε πρόσωπα και φιλοσοφία αγωνιστική -κι ας ήταν όλα δομημένα πάνω στην ίδια διάταξη- του έδειξαν το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Να μη φοβάται τις τομές όπου χρειάζονται, να μη σκέφτεται ποιοι είναι οι παλαιότεροι και κραταιοί στα αποδυτήρια ή τι μούτρα ενδέχεται να αντικρίσει στην προπόνηση. Αν είναι να αποτύχει, ας συμβεί αυτό έχοντας τολμήσει. Τούτος είναι άλλωστε ο μοναδικός δρόμος για να φτάσει στην επιτυχία.

Να κάνει όλα όσα οι προηγούμενοι δεν τόλμησαν, με την αξιοκρατία και τη δικαιοσύνη που φάνηκε ότι θέλει να δουλέψει από την πρώτη ημέρα, δίνοντας δηλαδή την προτεραιότητα στα συμπεράσματα που τον οδήγησαν στον ορθολογισμό. Αυτός είναι ο δρόμος και άλλος δεν υπάρχει.

Ούτε ασφαλώς είναι λύση να μην παίζει ποτέ ο Μάνταλος. Διαχείριση απαιτείται ώστε να πάρει το καλύτερο που έχει να δώσει, όποτε ο προπονητής το κρίνει. Η ισορροπία της κατάστασης θα εξαρτηθεί πλέον από εκείνον. Είδε αυτά που ήθελε και περίμενε, οπότε τώρα καλείται και να τα ζυγίζει από αγώνα σε αγώνα, με κριτήριο μόνον όσα εκείνος (και ουδείς άλλος) σκέφτεται ότι πρέπει να παρουσιάσει στο γήπεδο.