Ο "Golden Boy" Γαλανόπουλος
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον Γαλανόπουλο που δεν αποτελεί μεταγραφή, αλλά δείχνει ικανός να επισκιάσει όλα τα σημαντικά αποκτήματα της ΑΕΚ με τη δουλειά, τις εμφανίσεις του μέσα στα γήπεδα αλλά κυρίως, αυτό που κρύβει μέσα του.
Δεν κομπάζω ότι είμαι από αυτούς που είχαν παρατηρήσει πρώτοι την εξέλιξη που θα είχε ο Γαλανόπουλος. Βασικά, για να λέμε και την αλήθεια, δεν είχα την εικόνα όσο άλλοι (που σωστά έβλεπαν και) οι οποίοι έλεγαν με σιγουριά ότι είναι έτοιμος για να γίνει βασικός στη φετινή ΑΕΚ. Όχι επειδή σώνει και ντε η Ένωση πρέπει να αναδείξει έναν πρωταγωνιστή από τα σπλάχνα της, αλλά διότι το αξίζει.
Θέλετε επειδή δεν είχα παρακολουθήσει δια ζώσης την περυσινή προετοιμασία της ομάδας στην Πολωνία; Θέλετε διότι τη σεζόν που μας πέρασε, προέκυπταν το ένα πίσω από το άλλο χίλια δύο άλλα θέματα, προβλήματα και αγωνιστικά παράλογα για να μου τραβήξουν την προσοχή; Ναι, έδειχνε όντως καλός και έτοιμος ο Γαλανόπουλος. Πλέον όμως, μιλώντας από την κοντινή εμπειρία που είχα στο Κίελτσε, σε συνδυασμό με όσα εμφανίζει στα γήπεδα, μπορώ να πω περισσότερα.
Βάζω στην άκρη τις ζηλευτά ώριμες και συνολικά εξαίρετες εμφανίσεις του στα δύο παιχνίδια με τη Μπριζ, αλλού θέλω να εστιάσω. Θυμάμαι εκείνο το απόγευμα στην Πολωνία, όταν ο γιατρός της ομάδας Άρης Καλιακμάνης μας έλεγε ότι «θα μπορούσε να είχε φύγει από το ματς με ένα γόνατο κομμένο στα δύο. Θα του τα διέλυε όλα μέσα. Θα του έκοβε το ποδόσφαιρο». Ήταν μετά από εκείνο το σκόπιμο, αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν «career ending», μαρκάρισμα του Γκαούτσο της Μπνέι Σαχίν στον Γαλανόπουλο.
Θυμάμαι ότι άπαντες στη μικρή εξέδρα του γηπέδου, παρακολουθώντας τη φάση σε ριπλέι, τρομάξαμε και μοιραστήκαμε την ακόλουθη σκέψη: «Ωχ, πάει, τον διέλυσε». Ευτυχώς το χτύπημα ήταν κάποια εκατοστά πιο χαμηλά. Όμως ο κρύος ιδρώτας μας έλουσε, αυτό είναι βέβαιο. Η στιγμή του να βλέπεις μπροστά σου την πιθανότητα να έχει καταστραφεί ένας ποδοσφαιριστής. Και μάλιστα στο ξεκίνημά του. Στιγμές αγωνίας…
ΡΟΜΠΟΤ
Το ίδιο βράδυ, η ΑΕΚ είχε στήσει μια μικρή γιορτή αποχαιρετισμού στο Κίελτσε, πριν την επιστροφή της επόμενης ημέρας στην Αθήνα. Ο Γαλανόπουλος, αφού την είχε γλιτώσει με ένα μικρό αιμάτωμα, εμφανίστηκε στο χώρο με τον αέρα ανθρώπου που είχε αφήσει πίσω του σαν να μην είχε συμβεί ποτέ, κάτι που είναι βέβαιο ότι για ελάχιστα εκατοστά, θα έθετε σε τρομερό κίνδυνο την καριέρα του. Κανένας φόβος, κανένα σοκ… Μόνο διάθεση για να χαρεί τις στιγμές χαλάρωσης με τους συμπαίκτες του.
Ρώτησα αργότερα διάφορους εντός της ομάδας για το πώς ήταν ο Γαλανόπουλος μετά το περιστατικό. Όλοι μου έδωσαν την ίδια απάντηση, σε μερικές λέξεις περικλείεται ως εξής: «Έχει το χαρακτήρα ποδοσφαιριστή που θα γίνει ηγέτης. Ότι συνέβη, έμεινε πίσω του στο δευτερόλεπτο».
Το φυλλοκάρδι του και η ψυχή του το ξέρουν βέβαια πως ένιωσε. Όμως η εικόνα που αντίκρισα εκείνο το βράδυ, ενός ανθρώπου ο οποίος φερόταν σαν να μην είχε βιώσει ποτέ τον κίνδυνο που θα μπορούσε να αλλάξει με τρόπο ακαριαίο προς το χειρότερο τη ζωή του, πιστοποίησε όσα λένε για την ψυχοσύνθεσή του.
Δεν στέκομαι στα ποδοσφαιρικά. Όλοι διαπιστώνουμε αγώνα με τον αγώνα ότι πρέπει να είναι ενδεκαδάτος με αυτά που προσφέρει. Ότι μπορεί να εξελιχθεί στο «χρυσό αγόρι» της ΑΕΚ, στο καμάρι που ξεπήδησε από τις Ακαδημίες και κατάφερε να γίνει βασικός, αρχηγός, διεθνής, παίκτης σε σπουδαίο ευρωπαϊκό σύλλογο. Όλα τα μπορεί ο Γαλανόπουλος. Διότι πάνω από όλα, έχει αυτό που άλλοι ταλαντούχοι παίκτες αναζητούν μέσα τους αλλά δε βρίσκουν ποτέ. Το χαρακτήρα για να γίνει ηγέτης.