Αυτή τη φορά, στην αφετηρία της πέμπτης θητείας του στην ΑΕΚ, ο Ντούσαν Μπάγεβιτς δεν πρέπει ανησυχεί για συγκεκριμένα πράγματα:

1. Ότι νταραβερίζεται με έναν πρόεδρο που του λέει ψέματα και ψάχνει (παρασκηνιακά) την ευκαιρία να τον ανατρέψει ενώ στο προσκήνιο του παριστάνει τον φίλο και συνεργάτη.

2. Ότι θα φοβάται μην χυμήξουν στον αγωνιστικό χώρο οι… νταήδες για να τον δείρουν ή γενικότερα θα τον φθείρουν με συνθήματα και διχαστικές για όλον τον κόσμο της ομάδας συμπεριφορές.

3. Ότι θα δέχεται χτυπήματα μερίδας του Τύπου κάτω από τη ζώνη, πλέον ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί του έχουν πλέον γυρίσει τούμπα το παιχνίδι (και έτσι έπρεπε να ισχύσει για τον οποιονδήποτε, όχι μόνο για τον Μπάγεβιτς αν θέλουμε να μιλάμε για πραγματική ενότητα).

4. Ότι θα απασχολεί με το μυαλό του με οτιδήποτε άλλο πλην του αντικειμένου και των απαιτήσεων που προκύπτουν από τον καινούργιο ρόλο του φοβούμενος (και λόγω του ανασφαλούς χαρακτήρα του όταν δεν έχει δίπλα του ανθρώπους που εμπιστεύεται) πως στήνονται δολοπλοκίες και εξυφαίνονται ίντριγκες.

Αυτά είναι τα αρνητικά της υπόθεσης τα οποία σφραγίστηκαν σε ένα ντουλάπι το οποίο αλυσοδέθηκε και καταδικάστηκε σε παραμονή στον πάτο της θάλασσας. Όποιος θέλει, έχει το ελεύθερο να επιχειρήσει την «απελευθέρωσή» του. Αρκεί να έχει στο μυαλό του ότι δεν αρκούν δύο βατραχοπέδιλα, μία στολή δύτη και δύο μπουκάλες οξυγόνου. Τουλάχιστον δεν φτάνουν επί εποχής Μελισσανίδη..

Από εκεί και πέρα…

Στα πιο σημαντικά και ενδιαφέροντα τώρα. Ο Μπάγεβιτς επέστρεψε στην ΑΕΚ για να αποτελέσει τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στο επιτελείο που οδηγεί την ομάδα στην επόμενη ημέρα της και στον χρηματοδότη του πλάνου. Δεν θα είναι όμως ένας απλώς τοποτηρητής όπως πολλοί νομίζουν… Θα λαμβάνει καίριες αποφάσεις, θα ελέγχει, θα ενισχύει πράξεις και δράσεις ή θα απορρίπτει περιπτώσεις, θα κρίνει ανθρώπους και ρόλους. Εν ολίγοις, θα είναι το αφεντικό του ποδοσφαιρικού τμήματος.

Το καλό με την καινούργια, πρωτόγνωρη θεωηρικώς αλλά γνωστή σε εκείνον (από τις εποχές που ήταν κλειδοκράτορες σε ομάδες) αποστολή του, είναι ότι διακρίνεται από φλόγα και διάθεση να πετύχει, κάτι που του είχε λείψει τα τελευταία χρόνια ως προπονητής τόσο λόγω των καταστάσεων όσο ενδεχομένως και της μείωσης των αντοχών του. Όσοι τον έζησαν σε διάφορες φάσεις της προπονητικής καριέρας του, εντόπισαν ότι « χρόνο με τον χρόνο ο Ντούσκο άρχισε να μαλακώνει και να υποχωρεί». Δεν ήταν ο χαρακτήρας του τέτοιος…

Πλέον, έχοντας στο πλευρό του ανθρώπους που σέβεται και εκτιμά (γνωρίζοντας ότι το ίδιο ισχύει και από την απέναντι πλευρά καθώς το εισπράττει καθημερινά), είναι ικανός να δημιουργήσει έναν σταθερό κύκλο με κρίκους αλυσίδας που θα είναι αδύνατον να μετακινηθούν. Το έχει ξανακάνει στο παρελθόν, έχει το know-how και πρωτίστως συνεργάτες που βάζουν σε προτεραιότητα το καλό της ΑΕΚ, όχι την εύκολη «κονόμα».

Σκεφτείτε το… Μπάγεβιτς, Λυμπερόπουλος, Δέλλας, Ζήκος. Υπό τη σκέπη του Μελισσανίδη. Με καθαρή εταιρεία, εξ αρχής χτίσιμο και οσονούπω καινούργιο γήπεδο. Αυτό δεν περιμέναμε πάντα; Σε κάτι τέτοιο δεν προσδοκούσαμε; Το πλήρωμα του χρόνου έρχεται λοιπόν. Θα το ζήσουμε!

Υ.Γ. Κατανοώ τους ενδοιασμούς όλων, αλλά αυτή τη φορά υπάρχουν τόσοι λόγοι για να πάψουμε να μεμψιμοιρούμε. Τουλάχιστον ας κάνουμε αυτό (σε πρώτη φάση) …