Ο Μιλόγεβιτς έζησε μέσα από την ΑΕΚ τι σημαίνει τελευταία επιλογή
Ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς αποτελεί παρελθόν για την ΑΕΚ και ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για τον προπονητή που ήταν επιλαχούσα επιλογή το περασμένο καλοκαίρι, γεγονός που λέει πολλά για το διαζύγιο.
Προσπάθησε πολύ η ΑΕΚ και ακόμα περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο ο ίδιος ο Δημήτρης Μελισσανίδης προκειμένου το περασμένο καλοκαίρι να αναλάβει τις προπονητικές τύχες της ομάδας ένας κόουτς υψηλού επιπέδου. Χτύπησε πολλές πόρτες καταξιωμένων τεχνικών, έψαξε να βρει ακόμα και χαραμάδα συζήτησης με τον Ερνέστο Βαλβέρδε, όμως ήταν πρακτικά αδύνατο. Μετά από τουλάχιστον δέκα περιπτώσεις Γάλλων, Ισπανών και Πορτογάλων που απλά δεν "έβλεπαν" την Ελλάδα ως προοπτική, πέρασε στο παρασύνθημα με πιο βατές περιπτώσεις.
Ακόμα και εκείνες ωστόσο, αποδείχθηκαν βουνό για την Ένωση. Ο Ραζβάν Λουτσέσκου προτίμησε τον ΠΑΟΚ, αφού πρώτα ευγενικά αρνήθηκε να μπει σε βάθος συζητήσεων με την Ένωση, ενώ η μεγάλη προσπάθεια που έγινε για τον Σεργκέι Ρεμπρόβ με την πρόταση 1,3 εκατ. ευρώ ετησίως, δυστυχώς δεν ευδοκίμησε. Ο χρόνος πίεζε πλέον ασφυκτικά, η ημέρα έναρξης της προετοιμασίας πλησίαζε και τα πρώτα ευρωπαϊκά ματς ήταν νωρίς, οπότε ο Μελισσανίδης θεώρησε ότι ο Βλάνταν Μιλόγεβιτς ήταν μια safe επιλογή. Δεν ήταν ψέμα άλλωστε ότι είχαν συζητήσει και παλαιότερα το ενδεχόμενο συνεργασίας τους.
Στην πορεία αποδείχτηκε ότι τα λόγια, όσο όμορφα ή αγαπησιάρικα κι αν είναι, δύσκολα καλύπτουν την αλήθεια. Ο Μιλόγεβιτς ήλθε στην ΑΕΚ επειδή ήταν μια επιλαχούσα επιλογή, ούτε καν μέσα στην πρώτη 10αδα των προπονητών που η ομάδα θα ήθελε να έχει πριν οδηγηθεί σε εκείνον. Κι όταν ο αποκλεισμός από τη Βελέζ συντελέστηκε, η εμπιστοσύνη προς το πρόσωπό του είχε ήδη κλονιστεί. Μπορούσε να το αφουγκραστεί και ο ίδιος, παρόλο που του αναγνωρίστηκαν όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου εκείνη την περίοδο.
Οι απέξω του το συγχώρησαν, οι εντός των τειχών ωστόσο πάντοτε το έφεραν βαρέως. Μα έλα που δεν ήταν καιρός για αλλαγές, μια τέτοια απόφαση θα συνιστούσε ξεκάθαρη παραδοχή ότι το ίδιο το club είχε επιλέξει έναν προπονητή που δεν εμπιστευόταν, έναν κόουτς τον οποίο παρουσίασε με μακροπρόθεσμη προοπτική και κλειστό διετές συμβόλαιο χωρίς να είναι βέβαιη ότι το ήθελε. Η αμφισβήτηση ωστόσο ήταν εκεί και θέριευε εβδομάδα με την εβδομάδα, αγώνα με τον αγώνα.
Η Κρήτη, η Τούμπα και η χαριστική βολή στο Αγρίνιο
Ο τρόπος με τον οποίο το υπέρ της ΑΕΚ 3-0 στην Κρήτη επί του ΟΦΗ έγινε 3-3 έριξε περισσότερο νερό στο μύλο της αμφιβολίας για το αν ο Μιλόγεβιτς είναι ο ''chosen one''. Ασφαλώς και δεν ήταν. Η ίδια η ΠΑΕ ''σκέπασε'' ως προστατευτική μητέρα όλες τις τακτικές πομπές του Σέρβου στη διαχείριση των τελευταίων 30 λεπτών του ματς και αφοσιώθηκε αποκλειστικά στην ομολογουμένως εχθρική απέναντί της διαιτησία. Όμως εντός της ομάδας, ήταν ακόμα ένα γεγονός που ενίσχυσε την άποψη εκείνων που πίστευαν ότι δεν είχε γίνει η σωστή επιλογή για τον πάγκο.
Μετά το παιχνίδι της Τούμπας, ο Μελισσανίδης μίλησε απευθείας μαζί του. Παρά τα κωμικά που διαδόθηκαν, σύμφωνα με τα οποία τον κάλεσε για να τον στηρίξει, η αλήθεια ήταν άλλη. Θυμωμένος ήταν ο πρόεδρος με την εικόνα της ομάδας και εξηγήσεις ζήτησε, δεν τον πήρε τηλέφωνο για να τον κανακέψει. Ασφαλώς και δεν είχε αποφασίσει να τον απομακρύνει, όμως ζητούσε να μάθει πως με τέτοιο ρόστερ έγινε η συγκεκριμένη διαχείριση στον αγώνα. Είχε απογοητευτεί.
Το παιχνίδι με το Αγρίνιο ήταν πλέον η αρχή του τέλους. Η ομάδα μπήκε καλά στο ματς, ήταν αυτή που έπρεπε για 25 λεπτά και μετά ντύθηκε Παναιτωλικός, παρουσιάζοντας μια εικόνα που ενόχλησε περισσότερο και από εκείνη στην Τούμπα. Η νίκη ήλθε τελικά και ο Μιλόγεβιτς λειτούργησε καλύτερα από τον πάγκο σε σχέση με τα προηγούμενα ματς όταν το παιχνίδι φαινόταν ότι θα είχε -αλά ΟΦΗ- εξέλιξη. Το αποτέλεσμα κράτησε τον προπονητή στη θέση του κι εκείνος προφανώς αντιλαμβανόταν ότι σε περίπτωση ισοπαλίας ή ήττας, θα είχε αποχωρήσει.
Το να αισθάνεται κάποιος ότι τον περιμένουν στη γωνία, δεν τον καθιστά λειτουργικό. Η ΑΕΚ δεν πίστευε στον Μιλόγεβιτς και αυτό φάνηκε μόλις ο ίδιος εμφάνισε την πρόταση από τη Σαουδική Αραβία. Αν ο Μελισσανίδης τον ήθελε, δεν θα συναινούσε τόσα απλά και γρήγορα. Και ο ίδιος ο Σέρβος όμως δεν πίστευε στη δουλειά και στον εαυτό του, ίσως επειδή και το περιβάλλον δεν του έδειχνε την εμπιστοσύνη που προσδοκούσε. Έτσι, με την πρώτη ευκαιρία έφερε το θέμα στην επιφάνεια και επί της ουσίας επιδίωξε τη φυγή του για να έχει το κεφάλι του ήσυχο και κυρίως δίχως να έχει «τσαλακωθεί» προπονητικά.