Ένα ντέρμπι που ξεκίνησε για την ΑΕΚ ιδανικά, με τον Βίντα να ανοίγει το σκορ νωρίς, θα μπορούσε να γίνει ακόμα πιο δελεαστικό με ένα το 0-2 αν ο Τσούμπερ δεν αστοχούσε από τόσο κοντά. Κι εκεί που λες ότι έχω στριμώξει έναν αντίπαλο που -και με την ισοπαλία ακόμα ‘’πεθαίνει’’ βαθμολογικά- στα σχοινιά, έρχεται ο κορυφαίος ποδοσφαιριστής του αμέσως προηγούμενου μεγάλο ματς, να γίνει ο μοιραίος.

Σύμφωνοι, ο Αθανασιάδης ήταν ο πιο πολύτιμος της νίκης επί του Ολυμπιακού, όμως ο Μουκουντί έκανε το (σχεδόν) τέλειο ματς. Αντιθέτως, απέναντι στον Ιωαννίδη, υπερεκτίμησε τις δυνατότητές του με τη μπάλα στα πόδια ή αν θέλετε υποτίμησε εκείνες του αντίπαλού του κάνοντας δύο λάθη που απαγορεύονται σε αυτό το επίπεδο. Το χειρότερο δε, ήταν ότι δεν έβαλε μυαλό από το πρώτο και επανέλαβε το δεύτερο με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Ό,τι έγινε, έγινε… Η ΑΕΚ ισορρόπησε μετά την αναπάντεχη για εκείνη ανατροπή και βγήκε στο δεύτερο ημίχρονο γνωρίζοντας ότι διαθέτει πολλές και καλύτερες επιλογές στον πάγκο της εν συγκρίσει με τον αντίπαλό της. Δεν περίμενε όμως τη φάκα του Τερίμ, εκεί δηλαδή που άθελά του, την είχε σπρώξει ο Καμερουνέζος κεντρικός αμυντικός.

Ο Τούρκος κόουτς έδωσε τη μπάλα στην ΑΕΚ, της παραχώρησε και το χώρο έως και λίγο έξω από την περιοχή του ΠΑΟ, έχοντας στο μυαλό του ότι εκείνη δεν θα ήξερε τι να την κάνει. Αποδείχθηκε ότι είχε δίκιο. Το πιο περίεργο δε όλων, ήταν ότι η Ένωση λειτούργησε καλύτερα στο μικρό διάστημα του β’ μέρους που προηγήθηκε των αλλαγών.

Δεν της βγήκε τίποτα, δεν βοήθησαν οι αλλαγές

Εξαιρώντας τον Άμραμπατ, ο οποίος βγήκε νικητής σε όλες τις μονομαχίες που έδωσε με τους ακραίους της αριστερής πτέρυγας των γηπεδούχων, όλοι οι άλλοι ‘’πνίγηκαν’’ σε μια κουταλιά νερό. Ο Γκατσίνοβιτς ήταν άφαντος, ο Πόνσε ακίνδυνος ανάμεσα σε τρεις στόπερ, ο Πινέδα κουβαλούσε μπάλες αλλά κάθετες δεν πέρασε, ο Αραούχο αγνώριστος σε σχέση με τον περυσινό καλό εαυτό του, πέρα από μια-δυο στιγμές. Ένας άλλος παίκτης…

Ακόμα και ο Άμραμπατ, όμως, μέσα από τη φιλοτιμία και τη δυναμική προσπάθειά του, δεν κατάφερε τίποτα περισσότερο από το να είναι… μονότονος. Όχι επειδή το ήθελε ο ίδιος, αλλά επειδή έτσι τον κατέστησε το ίδιο το παιχνίδι με τους συμπαίκτες του να τον ψάχνουν για να ΄΄γεμίσει’’ στην περιοχή. Ένα ποδόσφαιρο πολύ ξένο, πολύ μακρινό από αυτό που η ΑΕΚ μπορεί και ξέρει να παίζει.

Είναι ένα ερώτημα το γιατί απέναντι σε μια κλειστή άμυνα δεν χρησιμοποιήθηκε ο Λιούμπισιτς, ποδοσφαιριστής με ικανότητα στην πάσα και στο συνδυαστικό παιχνίδι αλλά και με την οξυδέρκεια να πατάει τους σωστούς χώρους της αντίπαλης περιοχής και να γίνεται απειλητικός.

Προφανώς και συνιστά εκ των υστέρων ασφαλή σοφιστεία το να αναδειχθεί σε ζήτημα ένας παίκτη που δεν έπαιξε, αλλά σίγουρα μια απορία δημιουργείται επειδή η ποιότητά του είναι αρκετά πιο υψηλή από το μέσο όρο πολλών χαφ που παίζουν στους λεγόμενους ‘’μεγάλους’’.

Δεν ξέρω αν αυτή η ήττα μπορεί να γίνει με κάποιο τρόπο διδακτική για την ΑΕΚ, σίγουρα όμως είναι τέτοια για τους αντίπαλούς της οι οποίοι είδαν πόσο μπορεί να δυσκολευτεί αν βρεθεί να κυνηγά στο σκορ, με τη μπάλα στα πόδια και ένα πολύ οργανωμένο ανασταλτικό πλάνο απέναντί της.

Και ειδικά απέναντι στον ΠΑΟΚ, στο ματς με τη μεγαλύτερη απαίτηση που έχει δώσει η Ένωση έως τώρα στο πρωτάθλημα, το να επαναλάβει λάθη σαν τα χθεσινά που θα δώσουν αβαντάζ στον αντίπαλο, μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικό για το υπόλοιπο της σεζόν της.

Δείτε τη Game Night