Δυόμιση χρόνια δίχως παράπονο είναι πολλά. Έτσι ορθώς ο Νάτσο Σκόκο, με το χαμόγελο στα χείλη και την ικανοποίηση ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του και δοθείσης ασφαλώς της ευκαιρίας, είπε αυτό που κρατούσε μέσα του αυτούς τους τελευταίους 27 μήνες.

Και το γεγονός ότι το έπραξε δίχως ειρωνείες και σπόντες επιλέγοντας μια ημέρα χαράς για τον ίδιο και την ομάδα του (κι ενώ ουδέποτε επιδόθηκε σε εκδηλώσεις γκρίνιας ή απόδοσης ευθυνών σε τρίτους) αδιαμφισβήτητα τον τιμά και δείχνει τον απαιτούμενο σεβασμό στην ΑΕΚ. Αυτό που επί παραδείγματι δεν είχε προς εκείνη Τζιμπούρ.

"Έπαιξα ξανά στη φυσική μου θέση μετά από δυόμισι χρόνια" είπε χαρακτηριστικά. "Όμως δεν έχω πρόβλημα να παίξω όπου μου πει ο προπονητής" συνέχισε. Πλέον, πρόβλημα με αυτή την ιστορία πρέπει να έχουμε όλοι εμείς που περιμένουμε από τον Σκόκο να είναι σε κάθε ματς αυτός που απολαύσαμε την Κυριακή. Ο Σκόκο που κάνει τη διαφορά...

Να τον διατηρήσουν χαρούμενο

Κι αν αυτό δεν είναι εφικτό όταν χρησιμοποιείται στις πτέρυγες, τότε η μία από τις δύο θέσεις στην επίθεση πρέπει να γίνει μόνιμα δική του. Δεν έχει και τόση σημασία αν ο δεύτερος θα είναι ο Μπλάνκο, ο Λυμπερόπουλος ή ενδεχομένως ο Μπαχά, αν ο Σκόκο μπορεί επιτέλους να λυθεί και να είναι αυτός που πρέπει σε κάθε αγώνα παίζοντας εκεί που ξέρει καλύτερα.

Κάποια στιγμή άλλωστε πρέπει να σταματήσουν και τα... αυτογκόλ. Σαν και αυτό που βάζει ο (εκάστοτε) προπονητής της ΑΕΚ όταν χρησιμοποιεί τον Μπλάνκο ως δεξί εξτρέμ και όχι στην κορυφή της επίθεσης.

Και δεν έχω κανέναν απολύτως λόγο να μην πιστέψω ότι κινούμενος στο φυσικό χώρο του, ο Σκόκο θα αποκτήσει την απαιτούμενη συνέπεια και διάρκεια στο παιχνίδι του και ταυτόχρονα θα κάνει καλύτερους όλους όσοι κινούνται γύρω του. Αυτό ακριβώς δηλαδή που συνέβη στο ματς με τον ΠΑΟΚ.

Ο άλλος ΠΑΟΚ

Δεν θα υποστηρίξω ότι η ΑΕΚ βρήκε λάθος ματς για να κάνει αυτά που έκανε την Κυριακή και με έναν τρόπο να στείλει τον ΠΑΟΚ πίσω στη βάση του ελαφρώς ταπεινωμένο. Η άποψη ότι όταν βλέπεις τον αντίπαλό σου "μισοπεθαμένο", δεν τον σκοτώνεις έχει η λογική της, από την άλλη κατανοώ και τους παίκτες της Ένωσης που είχαν ανάγκη από ένα αγωνιστικό ξέσπασμα, Τους βγήκε σε αυτό το ματς και το υποστήριξαν ως το τέλος.

Ωστόσο η ομάδα που θα βρουν απέναντί τους στις 16 Μαρτίου δεν θα είναι η ίδια της περασμένης Κυριακής. Με τους Ίβιτς, Γκαρσία, Λίνο και Βιεϊρίνια στην ενδεκάδα, με τη διάθεση να απαντήσουν στη βαριά ήττα και την Τούμπα στο πόδι για το ματς της χρονιάς, ο βαθμός δυσκολίας εκτοξεύεται αυτομάτως σε ύψη που μόνο ποδοσφαιριστές με ψυχή, υπομονή και καθαρό μυαλό θα μπορέσουν να σταθούν όρθιοι χωρίς να πάθουν... ίλιγγο.

Υ.Γ. Σημασία δεν έχει ούτε ποιος τον έφερε, ούτε ποιος τον κράτησε στην ΑΕΚ. Μετράει το ότι παραμένει μέλος της ομάδας κι επειδή το βιογραφικό του μόνο ασθενές δεν είναι, έπρεπε επιτέλους και ο ίδιος να πάψει να αδικεί τον εαυτό του. Στον Γκερέιρο αναφέρομαι, στον ποδοσφαιριστή που αν καταφέρει να παίξει αυτό που ξέρει και μπορεί έχοντας διάρκεια αλλά και στήριξη, θα αποτελέσει μια σπουδαία εσωτερική μεταγραφή.

Αν δεν απατώμαι στα περίπου δύο χρόνια που βρίσκεται στην ΑΕΚ, δεν πρέπει να έχει κάνει ποτέ δεύτερο συνεχόμενο καλό ματς. Ήταν εξαιρετικός απέναντι στον Εργοτέλη και ακόμα καλύτερος εχθές. Αξίζει μερικά συνεχόμενα ματς ώστε να πιστέψει στον εαυτό του και να γίνει ξανά ο Γκερέιρο που είχε προτρέψει μεγάλες ομάδες της Ευρώπης να ασχοληθούν με την αφεντιά του στο Euro 2008.