Ο Ντέμης είχε τσίπα
Ο Βαγγέλης Αρναούτογλου γράφει για την προ δεκαετίας (και βάλε) παραδοχή του Νικολαΐδη ότι "έκλεψε" χρησιμοποιώντας το χέρι του στον τελικό απέναντι στον Ιωνικό και την ψευτομαγκιά μίας μερίδας παικτών που έχουν μάθει στην με κάθε τρόπο επιβολή.
Ο Ερνεστ Χεμινγγουέι έλεγε ότι «ο αθλητισμός διδάσκει έντιμα να νικάς και με αξιοπρέπεια να χάνεις». Όχι, δεν θα ισχυριστώ ότι ο Ντέμης Νικολαΐδης έφερε στο μυαλό του αυτά τα λόγια επακριβώς σε εκείνον τον τελικό Κυπέλλου απέναντι στον Ιωνικό πριν από 13 χρόνια.
Το σίγουρο είναι όμως ότι δεν ήθελε να κερδίσει άτιμα, δεν ήθελε να κλέψει. Γι αυτό και έτρεξε στον Δούρο με σκοπό να ομολογήσει ότι τον ξεγέλασε και να του ζητήσει να ακυρώσει το τέρμα. Όπως και έγινε...
Στον Ολυμπιακό (και) του 2013 είναι προφανές ότι το αίσθημα της ισονομίας δεν έχει και τόση σημασία μπροστά στην με κάθε τρόπο επιβολή έναντι του αντιπάλου. Εκφραστής εντός του γηπέδου της συγκεκριμένης νοοτροπίας απεδείχθη ο (διεθνής παρακαλώ) ποδοσφαιριστής Γιάννης Μανιάτης. Όχι απλώς χρησιμοποίησε το χέρι του, όχι απλώς ενήργησε (ποδοσφαιρικά) άνομα, αλλά υποδύθηκε και τον ανήξερο!
Συγγνώμη αλλά όταν θέλεις να λες ότι σε αντιπροσωπεύει το «ευ αγωνίζεσθαι» ή ότι τρέφεις σεβασμό προς το άθλημα, το λιγότερο που κάνεις στην περίπτωση αυτή είναι να σκύψεις το κεφάλι και να απομακρυνθείς από τη φάση. Δεν είναι απαραίτητο να πράξουν όλοι όπως ο Ντέμης, το λάθος είναι του διαιτητή και εκείνος πρέπει να το διορθώσει. Αν ο κάθε Μανιάτης παραδεχόταν στον κάθε ρέφερι ότι έπαιξε αντικανονικά, τότε τι να τους κάνουμε τους αφεντάδες και τους βοηθούς τους;
Κι όμως αντί αυτού...
... όταν πηγαίνεις στο άλλο άκρο, όταν ωρύεσαι και υποδύεσαι τον αθώο λέγοντας ότι δεν έκανες ποτέ αυτό που όλοι είδαν, όταν έχεις προκλητική συμπεριφορά σε όλο το υπόλοιπο του αγώνα, τότε ναι, αυτό που σε ενδιαφέρει είναι μόνο το να κερδίσεις. Με κάθε τρόπο. Ακόμα και άνομα. Ακόμα κι αν κάνεις ανθρώπους απέναντί σου να αναρωτιούνται που χάθηκε η αξιοπρέπεια στον αθλητισμό.
Δεν θα ασχοληθώ με το τετριμμένο «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ», διότι υπάρχουν φορές που και στα δικά μου αφτιά ακούγεται ιδιαίτερα λαϊκίστικο. Είναι και θέμα ανθρώπου, όχι μόνο ομάδας. Ο Νικολαΐδης εκείνο το βράδυ έδειξε ότι έχει τσίπα. Αν ήμουν ο Μανιάτης, όχι απλώς δεν θα πήγαινα στα μπουζούκια για να πανηγυρίσω κάτι που (ενδεχομένως) στέρησα από κάποιον συνάδελφο που το άξιζε περισσότερο από εμένα, αλλά δεν θα κοιμόμουν το βράδυ. Και την επόμενη, πιο ήρεμα και φιλοσοφημένα, θα έβγαινα δημόσια για να ζητήσω μία συγγνώμη.
Τη συγγνώμη που ο Μανιάτης δεν χρωστάει μόνο στο ποδόσφαιρο, στον εαυτό του και στους φιλάθλους της δικής του ομάδας που ευτυχώς αηδίασαν (και ήταν πολλοί) αλλά στον κάθε Ράγιος. Κοντοέ, Τσιώλη, Κουρμπέλη και Σανκαρέ που ίσως δεν θα έχουν ποτέ ξανά στην καριέρα τους την ευκαιρία να αγωνιστούν σε έναν τελικό ή να πανηγυρίσουν ένα τρόπαιο. Δεν την ακούσαμε ακόμα τη συγγνώμη σας αγαπητέ κύριε Μανιάτη...