Είναι κάτι λογικό, αυτονόητο, αναμενόμενο. Οι οπαδοί ενός ισχυρού club μόνιμα θα θέλουν και θα απαιτούν το καλύτερο για την ομάδα τους, ή τουλάχιστον αυτό που ανά πάσα στιγμή θεωρούν ότι είναι το ιδανικό για εκείνη σύμφωνα με τη δική τους λογική και οπτική. Ακόμα περισσότερο δε, όταν τους μπολιάζουν το μυαλό με στόχους ανέφικτους.

Εν προκειμένω, στην προσπάθεια τριών μηνών της ΑΕΚ να βρει έναν φορ της προκοπής -ή και παραπάνω από ‘’της προκοπής’’-, από τότε δηλαδή που ολοκληρώθηκε η πώληση του Πόνσε (μέσα Ιούνη!) έως και το βράδυ της Κυριακής (8/9), δημιουργήθηκαν προσδοκίες υψηλότερες από αυτές που το συγκεκριμένο μεταγραφικό επιτελείο είναι ικανό να επαληθεύσει. Και τώρα υπάρχει κόσμος που βρίσκεται στα κάγκελα, ενώ έχει γίνει το νορμάλ, αυτό που απαιτούσε καιρό τώρα η περίσταση.

Κάπως έτσι, τόσο ξαφνικά που να μοιάζει ως μια επιλογή βιαστική ενώ δεν θα έπρεπε να λογίζεται ως τέτοια, μπήκε στη ζωή της ΑΕΚ ο νέος φορ της ομάδας, Φραντζί Πιερό και αφού η Ένωση είχε κινηθεί σε πολύ υψηλότερα ράφια, θεωρητικά τουλάχιστον πάντα.

Κυνηγούσε τον ελεύθερο Μαρσιάλ που στο πολύ πρόσφατο παρελθόν ήταν ένα σπουδαίο όνομα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, επιχείρησε να πάρει παίκτη από την Τσέλσι, τον οποίο οι Λονδρέζοι είχαν αγοράσει αντί 12 εκατομμυρίων ευρώ μόλις πριν από ενάμιση έτος, εν τέλει όμως οδηγήθηκε στην επιλογή ενός επιθετικού που έπαιζε στο Ισραήλ.

Άδικο για τον παίκτη το επικοινωνιακό ‘’κάψιμο’’

Αν και είναι ομολογουμένως κάπως απότομη η κάθοδος στη σκάλα των προτιμήσεων, εντούτοις ο επιθετικός από την Αϊτή συνιστά πιο ορθολογική επιλογή και με σημαντικά μικρότερο ρίσκο από τις προαναφερθείσες. Διότι η ΑΕΚ θα περίμενε για καιρό να βρει τον εαυτό του ο τραυματίας Μαρσιάλ, ο οποίος έχει να αγωνιστεί σε επίσημο παιχνίδι από τον περασμένο Δεκέμβριο.

Επιπροσθέτως, δεν είναι η ομάδα που μπορεί, χωρίς να παίζει στην Ευρώπη και δίχως ιδιαίτερη γνώση γύρω από πωλήσεις (αυτή του Πόνσε ήρθε ουρανοκατέβατα), να κλείνει τρύπες που δημιουργήθηκαν από τον κακό μεταγραφικό σχεδιασμό των ανθρώπων που ‘’έτρεξαν’’ το θέμα του φορ, πληρώνοντας ποσά μεγαλύτερα από 10 εκατομμύρια ευρώ!

Τόσα θα έπρεπε να δώσει στην Τσέλσι, όλα μετρητά, να της αφήσει επίσης σημαντικό ποσοστό μεταπώλησης και να της καταβάλλει επιπλέον ποσά κάθε χρόνο στην περίπτωση που ο Φοφανά θα έκανε κάτι σημαντικό μαζί της, είτε σε ατομικό είτε σε συλλογικό επίπεδο.

Θα ήταν ένας ασύμφορο deal με πολύ μεγάλο ρίσκο και με τον ποδοσφαιριστή να αμφιταλαντεύεται μέχρι και την τελευταία ώρα καθώς δεν φανταζόταν ακριβώς αυτό για την καριέρα του, δηλαδή ενάμιση χρόνο μετά την αγορά του από τους Μπλέ του Λονδίνου και με καλή εξάμηνη παρουσία ως δανεικός στην Μπέρνλι της Premier League, να ‘’αναγκαστεί’’ σε πολυετή δέσμευση με μια ελληνική ομάδα που δεν αγωνίζεται καν στην Ευρώπη.

Η ποδοσφαιρική λογική

Η ΑΕΚ δεν είχε κατασταλάξει στο τι ακριβώς ήθελε μέχρι να φτάσει στο (ποδοσφαιρικά) προφανές. Είδε λογιών λογιών τύπους επιθετικών, με προφίλ που έπαιζαν μπουνιές μεταξύ τους, έψαχνε για έναν παίκτη με τα χαρακτηριστικά του Γκαρσία, μετά είδε κάτι ενδιάμεσο και κατέληξε σε κάτι εντελώς διαφορετικό.

Αυτό όμως δεν είναι κακό. Από τη στιγμή που στο μυαλό του προπονητή ο Γκαρσία ήταν, είναι και θα είναι ο βασικός φορ, η επιλογή θα έπρεπε εξ αρχής να είναι κάτι κοντινό στο προφίλ του Πόνσε ο οποίος αποκτήθηκε ως ‘’μπακ-απ’’ ασχέτως αν στην πορεία οι συνεχείς τραυματισμοί του Λιβάι τον έφεραν στο προσκήνιο.

Εν κατακλείδι, ο Πιερό είναι ένας φορ με εξαιρετικές επιδόσεις στο πρωτάθλημα του Ισραήλ, από εκεί όπου παρεμπιπτόντως, η ΑΕΚ απέκτησε τον Γκαρσία. Αν ο παίκτης είχε αποκτηθεί στο σωστό timing και είχε αποφευχθεί αυτό το μεταγραφικό αλαλούμ, το γκελ που θα έκανε θα ήταν σίγουρα διαφορετικό.

Όχι εκκωφαντικό αλλά ομολογουμένως όχι και τόσο αδιάφορο όσο φαίνεται σήμερα σε πολλούς επειδή καιρό τώρα, άκουγαν και διαπίστωναν ανέφικτες προσπάθειες για στόχους μη υλοποιήσιμους.