Ο Τάσος Μπακασέτας έχει βιώσει την αμφισβήτηση. Όπως και ο Πέτρος Μάνταλος, τον οποίο φίλοι (;) της ομάδας λοιδορούσαν, έβριζαν και κατακρεουργούσαν στα Social Media, δίχως υπομονή. Με όπλα, αυτά τα άσφαιρα πυρά όπως στην πορεία αποδείχθηκαν, κατά της ευσυνειδησίας και της κατανόησης. Τα νεροπίστολα της εύκολης αμφισβήτησης, της ισοπέδωσης και του αναθέματος. Ο Πετράν απαντούσε στα γήπεδα. Μετά τον (δεύτερο) τραυματισμό του, οι ανεγκέφαλοι πολέμιοί του, άρχισαν να τον επικαλούνται. Η γνωστή ανώμαλη ελληνική ποδοσφαιρική λογική.

Δεν έκανε τότε για την ΑΕΚ ο Μάνταλος. Δεν έκανε και ο Μπακασέτας... Δεν έκανε για αντικαταστάτης του Μάνταλου ο οποίος (τάχα μου) δεν ήταν ηγέτης. Δεν έκανε σε εκείνους που σήμερα τον δικαιώνουν, παραδεχόμενοι τη βελτίωσή του και το γεγονός ότι μετά από μια δύσκολη πρώτη σεζόν, προερχόμενος από μια μικρομεσαία ομάδα κι έχοντας θητεύσει δίπλα σε τρεις διαφορετικούς προπονητές, γίνεται κομβικός και απαραίτητος για την Ένωση. Ο Μπακασέτας των 32 αγώνων, των 6 γκολ και των 8 ασίστ...

Τι έπραξε ο Τάσος; Το αυτονόητο... Έστειλε ένα μήνυμα σε όλους εκείνους που, καιρό πριν, έπρατταν το ίδιο μαζί του. Το βίωσε στο πετσί του και ξέρει πόσο δύσκολη διαδικασία είναι το να μεταβαίνεις από το... "λίγος για την ΑΕΚ" στο... "βελτιωμένος και απαραίτητος". Τα λόγια του: "Δεν μου αρέσει από μία μερίδα φιλάθλων η αποδοκιμασία στον Κλωναρίδη γιατί μπορεί όντως σε κάποια παιχνίδια να μην έχει κάνει τόσο καλά ματς, αλλά για μένα πρέπει να τον αγκαλιάσει ο κόσμος για να νιώσει πιο άνετα. Είναι πολύ δύσκολο να παίζεις όταν ξέρεις ότι απ' την πρώτη επαφή θα σε αποδοκιμάζουν ή θα δυσανασχετούν".

Η ΜΑΓΚΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑΣ

Στις στιγμές που ο άλλος, αυτός που εμφανίστηκε το καλοκαίρι ως μεταγραφή απαιτήσεων, τραβάει ζόρια, αδυνατεί να βρει ρυθμό, περιπλέκεται στην ποδοσφαιρική εξίσωση της ομάδας, ο Μπακασέτας δεν πανηγυρίζει. Κάποιος άλλος, χαιρέκακος, θα αισθανόταν βολικά διαπιστώνοντας την αδυναμία του Κλωναρίδη. Όχι εκείνος που νιώθει δυνατός, όχι εκείνος που έχει εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Ο Κλωναρίδης δεν είναι αντίπαλος στα μάτια του Μπακασέτα, είναι συμπαίκτης. Είναι γρήγορα πόδια, ταχύτητα, λεπτά συμμετοχής που έχει ανάγκη η ομάδα. Για να παίρνουν δυνάμεις και να γεμίζουν μπαταρίες όσοι έχουν σηκώσει βάρος.

Βλέποντας το δάσος και όχι το δένδρο, ο Τάσος θέλει τον συμπαίκτη του ενεργό. Όχι επειδή συλλυπείται την αγωνιστική αδυναμία του, αλλά διότι προσδοκά στην ουσιαστική βοήθειά του για τον κοινό σκοπό. Επειδή δεν είναι κομπλεξικός για να χαίρεται με την πτωτική πορεία του άλλου και να νιώθει καλά επειδή "βγήκε ένας από τη μέση". Αντιλαμβάνεται ότι δεν περισσεύει κανείς. Είναι ανθρώπινο, είναι μαζί και αναγκαίο. Για το σύνολο, για τα αποδυτήρια, για την ομάδα.

Μέσα από μία ιδιαίτερη σεζόν, το τέλος της οποίας ουδείς μπορεί να προβλέψει, η ΑΕΚ πορεύεται με ατόφιους χαρακτήρες και ισχυρές προσωπικότητες. Ακόμα κι αν δεν καταφέρει την υλοποίηση κάποιων (ή όλων των) στόχων, θα έχει βγάλει τα σωθικά της για να το πετύχει. Σε κλίμα ενότητας, αδελφοσύνης, αγάπης και επαγγελματικής αλληλεγγύης. Τύποι σαν τον Μπακασέτα, ικανοί και δουλευταράδες ποδοσφαιριστές, αλλά πρωτίστως μάγκες και συμπαίκτες με την έννοια του όρου, δεν χάνουν ποτέ.