Από το πρώτο λεπτό του ποδοσφαιρικού αγώνα στην Τρίπολη, ο χαρακτήρας της αναμέτρησης είχε ήδη αλλοιωθεί. Δίχως αυτό να αποτελεί την οποιαδήποτε μομφή για τη σοβαρή και πάντα καλοδουλεμένη από τον Μίλαν Ράσταβατς ομάδα του Αστέρα Τρίπολης, το μεγάλο πρόβλημα από τις καιρικές συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, το απέκτησε η ΑΕΚ.

Αυτή θα έπρεπε να βρει τον τρόπο να παίξει κάτι εντελώς ξένο και μακρινό από αυτό που γνωρίζει να κάνει, με την απαίτηση να αναζητήσει το μονοπάτι για τη νίκη σε τερέν που το άθλημα δεν μπορεί να αποδοθεί στην κανονική μορφή του.

Όχι ότι για τον Αστέρα τα πράγματα ήταν ευχάριστα. Όμως το έχει δει ξανά αυτό το έργο να γυρίζεται στην Τρίπολη, άρα μια σχετική εξοικείωση την έχει. Μαζί και την ετοιμότητα που απαιτείται σε τέτοιες καταστάσεις.

Φάνηκε από τον τρόπο που μπήκε στο παιχνίδι, με περισσότερη δύναμη, αποφασιστικότητα στις λιμνάζουσες μονομαχίες και διάθεση να αιφνιδιάσει την ΑΕΚ πριν εκείνη καταλάβει πού ακριβώς πατούσε, ποια σημεία του γηπέδου μαζεύουν περισσότερο νερό και πως θα ανταποκρινόταν σε μια ασυνήθιστη προς εκείνη κατάσταση.

Σε έναν αγώνα που εξ αρχής είσαι αναγκασμένος να κυνηγάς μέσα από προσωπικές μονομαχίες το λάθος του αντιπάλου για να βρεις τον τρόπο να πλησιάσεις στην εστία του -άρα αντιστοίχως το πως κι εσύ θα αποφύγεις την κακή στιγμή που το τερέν θα σου παίξει άσχημο παιχνίδι-, μετρούν προπάντων η δύναμη, η επιθυμία, η άμεση ανταπόκριση και η αντοχή στις σκληρές συνθήκες.

Η ΑΕΚ σε αυτό το κομμάτι έδειχνε να υστερεί, ειδικότερα στο δεύτερο ημίχρονο όταν οι γηπεδούχοι είχαν πιο καθαρές φάσεις για γκολ και το έψαχναν πιο πειστικά κι επίμονα από ότι οι παίκτες της Ένωσης, η οποία επιπροσθέτως, δεν πήρε απολύτως τίποτα από ποδοσφαιριστές που περιμένει έστω τη μία φάση για να της κάνουν τη διαφορά.

Ο Άμραμπατ είχε τρομερή διάθεση, δυνάμεις και ενέργεια, όμως αναλώθηκε σε πολλές περιττές μονομαχίες, προσπάθησε ξανά και ξανά να ντριμπλάρει παίκτες σε αγωνιστικό χώρο που αυτό ήταν αδύνατον να συμβεί ενώ οι μεταβιβάσεις του ήταν μόνιμα ημιτελείς. Ο Τσούμπερ πέρασε εντελώς απαρατήρητος, ο Αραούχο έδινε μάχες αλλά δεν έπαιρνε μπάλες, ενώ ο καλός στο πρώτο ημίχρονο Μάνταλος, έπεσε κατακόρυφα στο δεύτερο.

Οι καλοί που δεν φάνηκαν και ο "κακός" που την έσωσε

Χωρίς δημιουργία και εκτέλεση, μόνο με τύχη και από συγκυρίες θα ήταν εφικτό να έρθει η νίκη, ομοίως ωστόσο με τον ίδιο τρόπο, θα μπορούσαν οι "κιτρινόμαυροι" να είχαν χάσει το ματς. Άλλωστε ο πιο καθοριστικός παίκτης της ομάδας, ήταν αυτός για τον οποίον πριν από το παιχνίδι υπήρχε ο μεγαλύτερος φόβος.

Ο Παναγιώτης Τσιντώτας επανεμφανίστηκε στην ενδεκάδα με μπόλικη ναφθαλίνη στα γάντια του και μία λογική καχυποψία λόγω της περυσινής κακής σεζόν να τον συνοδεύει, ωστόσο όχι απλώς στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων αλλά και «έδεσε» το βαθμό της ισοπαλίας για την ΑΕΚ.

Δικαιολογίες υπάρχουν, όπως επίσης και η πραγματικότητα ότι σε έναν μαραθώνιο αγώνων, υφίστανται και τέτοια παιχνίδια. Όταν αυτά έρχονται, οφείλεις να είσαι έτοιμος ασχέτως αν όλη την εβδομάδα σχεδίαζες κάτι διαφορετικό. Δεν ξέρω αν ποδοσφαιριστές όπως ο Γέβτιτς και ο Σάκχοφ, πολύ πιο εξοικειωμένοι σε τέτοιες συνθήκες λόγω των πρωταθλημάτων που αγωνίζονταν επί σειρά ετών, θα έπρεπε να είναι στο αρχικό σχήμα.

Ούτε επίσης μπορώ να κρίνω με βεβαιότητα αν ο Γιαννίκης έχει δικαίως απενεργοποιήσει τον Τάνκοβιτς που ξαφνικά θυμήθηκε -και αλήθεια τι περίμενε στο 88;- να ρίξει στο παιχνίδι στα τελειώματά του, προκαλώντας περισσότερο ροκάνισμα χρόνου παρά κερδίζοντας κάτι ουσιώδες που θα έδινε την ΑΕΚ ώθηση για να ψάξει το γκολ.

Κάποιος επίσης μπορεί να υποστηρίξει ότι σε τέτοιο ματς, το ύψος και η δύναμη του Λε Ταλέκ θα ήταν περισσότερο απαραίτητα στοιχεία από αυτά που ο κακός στο συγκεκριμένο παιχνίδι Σιμάνσκι παρουσίασε στον αγωνιστικό χώρο. Εύκολο είναι να τα λες όλα αυτά μετά το ματς.

Είναι όμως και γεγονός ότι η ΑΕΚ εμφανίστηκε μακριά από το πρόσωπο που θα έπρεπε να έχει βάσει των συνθηκών του αγώνα όπως αυτοί διαμορφώθηκαν και τούτο δεν αμφισβητείται. Θα έρθουν και τα παιχνίδια που το ποδόσφαιρο θα περνά σε δεύτερη μοίρα, οπότε όταν οραματίζεσαι και στοχεύεις σε κάτι μεγαλύτερο δεν έχεις δικαιολογία για να μην είσαι έτοιμος.

Στη μάχη δεν μπαίνεις με το μυαλό και τη λογική που θα είχες αν οι καιρικές συνθήκες ήταν διαφορετικές. Εμφανίζεσαι με ετοιμότητα για να πάρεις το παιχνίδι. Δεν το έκανες; Πηγαίνεις στο -8 και η ζωή συνεχίζεται.