Προφανώς αναφέρεται περισσότερο στο οικογενειακό κλίμα, όχι τόσο στην αγωνιστική ποιότητα των δύο ομάδων. Όμως αυτό ο μέσος οπαδός δεν μπορεί να το αντιληφθεί.

Ειδικά όταν είναι τόσο κουρασμένος από το οικτρό θέαμα των τελευταίων ετών αλλά και πικραμένος που δεν μπορεί πια να πανηγυρίσει. Για τίποτα…

Πλέον, μετά τις δηλώσεις του προπονητή, ο ΑΕΚτζής προσδοκά ότι η ομάδα που θα παρουσιάσει ο Μπάγεβιτς θα είναι (το λιγότερο) ελκυστική και ανταγωνιστική. Έχει την απαίτηση να πάει στο γήπεδο και να χαμογελάσει. Να αισθανθεί υπέρτερος. Να μην νιώσει ότι υπολείπεται σε κάτι των δύο αντιπάλων που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο τον κάνουν να πικραίνεται τα τελευταία χρόνια.

Υπάρχουν διαφορές

Η ομάδα που είδαμε στην Αυστραλία έχει τις περγαμηνές για κάτι καλό. Παρουσίασε όμορφα πράγματα, προφανώς θα έχει να μας δείξει ακόμα περισσότερα όταν μπει στο κλίμα ο Ντιοπ, εφόσον ο Νταντόμο αποδειχθεί παίκτης ικανός να μας κάνει να ξεχάσουμε τον Κασάπη (όπως μας υποσχέθηκε) κι αν βρεθεί η χρυσή τομή ώστε ο Αραούχο να επιστρέψει, γιατί κακά τα ψέματα είναι απαραίτητος.

Εκεί εντοπίζω και τη μεγάλη αγωνιστική διαφορά της τωρινής ΑΕΚ με εκείνη των τίτλων. Η οποία με τον Κασάπη στο αριστερό άκρο και τον Μπορμπόκη ή τον Κοπιτσή στο δεξί «κεντούσε» εντός των γηπέδων. Σύμφωνοι, είναι πολύ σπάνιο να βρεις ταυτόχρονα τόσο επιθετικά μπακ που παράλληλα (και ειδικά όπως ο Κασάπης) θα είναι και τόσο αξιόπιστα στις αμυντικές υποχρεώσεις τους.

Αν υποθέσουμε (τηρουμένων πάντα των αναλογιών αλλά και της εμφανούς αλλαγής στο πώς παίζεται το ποδόσφαιρο) ότι ο Ντιοπ μπορεί να μπει στα παπούτσια του Σαμπανάτζοβιτς, ο Λυμπερόπουλος του Μπατίστα, ο Δέλλας του Μανωλά, ο Τζιμπούρ του Δμητριάδη, ο Σκόκο του Τσιάρτα και ο Μπλάνκο του Αλεξανδρή, δεν μπορεί να πει κανείς το ίδιο για τον Καράμπελα, τον Λαγό, τον Αργυρίου και τον Γιάχιτς. Τον Γεωργέα δεν τον βάζω στην ίδια ζυγαριά γιατί αν δεν είχε τόσες ατυχίες στην καριέρα του, θα είχε πολύ διαφορετική εξέλιξη.

Διοίκηση, διαιτησία και «πιστολιές»

Εκείνη η ομάδα που συνδύαζε θεαματικό ποδόσφαιρο και τίτλους, διέθετε επίσης στο διάστημα της μεγάλης ακμής της και δύο ιδιοκτήτες απόλυτα ικανούς να θωρακίσουν τα συμφέροντά τους. Για το ελληνικό πρωτάθλημα μιλάμε, ο καθένας μπορεί να το εκλάβει όπως θέλει.

Κακά τα ψέματα, η ΑΕΚ επαφίεται εκτός των άλλων και στην καλή ή όχι θέληση των διαιτητών. Μπορεί να παρουσιάσει ένα εξαιρετικό σύνολο το οποίο όμως με 2-3 «πιστολιές» σαν τις περυσινές, θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος. Ομάδα που να κερδίζει και τους διαιτητές δεν κατάφερε να φτιάξει ποτέ, παρόλο που πολλές φορές το επιχείρησε.

Εν κατακλείδι, η ΑΕΚ του 1990 διέθετε σούπερ σύνολο, ισχυρούς διοικητικούς παράγοντες και πάνω από όλα το δικό της γήπεδο. Αυτή του 2010 υπολείπεται σε όλα τα προαναφερθέντα. Στο μόνο που μπορεί να απαντήσει είναι να εξελιχθεί και αυτή σε ομάδα-μοντέλο. Αρκεί όμως αυτό από μόνο του για να κατακτήσει τον τίτλο; Δύσκολο…