Γράφω αυτές τις γραμμές με ηρεμία και ειλικρίνεια. Ακόμα κι αν η ΑΕΚ είχε ηττηθεί από τον Παναθηναϊκό, η ουσία δεν θα άλλαζε για εκείνη. Προφανώς και θα ήταν διαφορετική η εικόνα στη βαθμολογία, δεδομένα θα επηρέαζε την ψυχολογία της ομάδας ένα αρνητικό αποτέλεσμα, δεν θα άλλαζε όμως τον τρόπο δουλειάς του Αλμέιδα. Κι αυτό είναι το συστατικό το οποίο διαφοροποιεί τα πάντα φέτος μέσα στο γήπεδο, όσο κι έξω από αυτό.

Η ομάδα δεν προκαλεί την παραμικρή ανησυχία, είτε κερδίζει, είτε χάνει, κάτι που βέβαια συμβαίνει σπάνια στα τελευταία 14 παιχνίδια. Το προηγούμενο, σε αυτό τον τελευταίο αριθμό αγώνων, ήταν εκείνο με τον ΠΑΣ. Παιχνίδι στο οποίο η ομάδα θα μπορούσε να είχε νικήσει αν ήταν απλώς ικανοποιητικά εύστοχη στον αριθμό των ευκαιριών που δημιούργησε. Ήταν άστοχη και το πλήρωσε, ήταν επίσης όμως και η ομάδα που έχει τον χαρακτήρα που δεν αλλάζει, ό,τι κι αν έχει συμβεί.

Το σημείο μεταστροφής ήταν το αντίστοιχο παιχνίδι του πρώτου γύρου. Σε εκείνο η ΑΕΚ είχε τους λόγους της να διαμαρτύρεται για τη διαιτησία, όμως είχε πολλούς περισσότερους για να ψάξει τι δεν πάει καλά με την ίδια. Σ

υγκεντρώθηκε με ηρεμία για να τους βρει, άφησε στην άκρη όλες τις περιττές δικαιολογίες, παραμέρισε τις ανησυχίες και συνέχισε να δουλεύει σε αυτό που είχε ξεκινήσει να κάνει από το περασμένο καλοκαίρι. Σύντομα, μέσα από τα παιχνίδια, δικαιώθηκε για όλα όσα η σωστή δουλειά φέρνει μπροστά.

Υπάρχει πολύς δρόμος, μακρύς και δύσκολος

Όπως λοιπόν δεν θα ήταν η ήττα μια καταστροφή, έτσι δεν είναι και η νίκη επί του πρωτοπόρου και μέχρι πρότινος αήττητου της βαθμολογίας, κάτι περισσότερο από ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά, μακρύς και δύσκολος, όμως η εικόνα της ομάδας πιστοποιεί ότι πλέον έχει γυρίσει οριστικά τη σελίδα της και ξέρει να παίρνει τα ντέρμπι, τουλάχιστον στην έδρα της έως τώρα, με μία πολύ ξεκάθαρη νοοτροπία υπεροχής.

Με λίγες ευκαιρίες σε σχέση με προηγούμενα ματς, αλλά με ξεκάθαρη και διαπιστωμένη τη διάθεση να πατήσει τον αντίπαλο, όπως συνηθίζει να λέει ο Ματίας Αλμέιδα. Με σεβασμό αλλά και πολύ δυνατή τη φωνή της, να λέει ότι εγώ είμαι αυτή που κάνει κουμάντο.

Η διαφορά της ΑΕΚ με τον Παναθηναϊκό είναι ότι εκείνη πιστεύει πολύ περισσότερο στον εαυτό της, όπως τουλάχιστον μας δείχνουν τα τελευταία παιχνίδια των δύο ομάδων. Ξέρει ότι μπορεί να παίξει καλύτερο ποδόσφαιρο από εκείνον, το γνώριζε και πριν από την έναρξη του αγώνα και φρόντισε να το δείξει μέσα στο παιχνίδι. Ήθελε να είναι το αφεντικό του ματς και το κατάφερε να γίνει, ακόμα κι αν δε δημιούργησε τις πολλές και κλασικές ευκαιρίες, όπως συνηθίζει να το κάνει.

Συμπερασματικά, ήταν μία σπουδαία νίκη, ένα πολύ καλό και αναγκαίο αποτέλεσμα για να μην κλονιστεί αυτό που οικοδομείται. Όμως όλοι όσοι δεν είναι στο εσωτερικό της και απλώς κινούνται στον περίγυρό της, οφείλουν να ξέρουν, να καταλάβουν και να εμπεδώσουν ότι αυτό που συμβαίνει φέτος στην ομάδα δεν είναι συγκυριακό, ούτε έχει μικρό ορίζοντα.

Δημιουργείται κάτι το οποίο θα έχει συνέχεια και διάρκεια στο βάθος των ετών αρκεί όλοι να συνειδητοποιήσουν ότι αυτή η δουλειά θέλει χρόνο η εμπιστοσύνη. Στην ΑΕΚ πλέον όλοι το ξέρουν, το έχουν εμπεδώσει και κινούνται με με το 100% των εαυτών τους στηρίζοντας αυτό: την ενότητα και την πίστη στο έργο του Αλμέιδα και όλων όσοι προσπαθούν να το ενισχύσουν για να απογειωθεί. Πιστέψτε το κι εσείς.

Δείτε την Game Night: