Με πήρε το συναίσθημα απόψε… Είδα το ματς στα γραφεία της «Ώρας των Σπορ» κι επιστρέφοντας προς το σπίτι μου στη Νέα Φιλαδέλφεια, συνάντησα ξανά ανθρώπους στο δρόμο. Με κασκόλ στους ώμους, έντονες εκφράσεις στο πρόσωπο, φάτσες υπερήφανες και χαμογελαστές. Κακά τα ψέματα, δεν τα ζούμε κάθε μέρα εμείς αυτά… Είτε γιατί δεν μπορούμε, είτε γιατί δεν μας το επιτρέπουν. Χαλάλι!

Μου θύμισε έντονα το βράδυ της 7ης Μαίου του 1989, ίσως το πιο γενναίο γκολ στην ιστορία της ΑΕΚ, τη ραψωδία του Τάκη Καραγκιοζόπουλου. Ήμουν 15 ετών τότε. Αλλά σιγά μην το ξεχάσω ποτέ… Πως να σβήσω από τη μνήμη μου το βουρκωμένο πρόσωπο του Τίλλα, του ζαχαροπλάστη της γειτονιάς μου;

Είχε βγει στο δρόμο κλαίγοντας με τούρτες στα χέρια: «Πάρτε να φάτε λεβέντες μου, η ΑΕΚάρα μας πήρε πρωτάθλημα ξανά» έλεγε τότε και τα δάκρυα χαράς κυλούσαν με ροή που σε έκαναν να πιστεύεις ότι ο άνθρωπος αυτός τα μάζευε δεκαετίες ολόκληρες για να τα αποδεσμεύσει όλα μαζί εκείνη τη μέρα.

Έτσι και απόψε… Δεν ήταν πολλοί, δεν ήταν χιλιάδες όπως τότε βέβαια. Περίπου 500 άτομα, αλλά τόσο χαρούμενα, δακρυσμένα αλλά και χαμογελαστά που σε έκαναν να νοσταλγείς εκείνη την απίστευτη βραδιά, την αφετηρία της μικρής αυτοκρατορίας προτού αυτή διαλυθεί από το «έτσι θέλω, έτσι αποφασίζω, έτσι θα γίνει» του… ακατονόμαστου.

Η βραδιά των αληθινών πρωταγωνιστών

Απέναντι στα αίσχη της Τούμπας _ τα οποία οφείλω να ομολογήσω ότι καταδίκασε η υγιής πλειοψηφία των οπαδών του ΠΑΟΚ, μουντζώνοντας επί της ουσίας και κάποιες εμετικές αναλύσεις οπαδικών ιστοσελίδων _ όπως για παράδειγμα το «η κωλόφαρδη Κούλα θα αφεθεί στις ορέξεις μας» που διάβασα σε στήλη ανθρώπου που ζει ακόμα στην ποδοσφαιρική εποχή των Σπηλαίων αλλά και βγάζει λεφτά από αυτή! _ και στο φαινόμενο Μπέος, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, νίκησε η μπάλα!

Ναι! Νίκησαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, ο Δέλλας, ο Χιμένεθ, ο Δώνης και ο Τάτος. Και πέρασαν απαρατήρητοι ο Κάκος και ο Μάνταλος, ασχέτως αν ο τελευταίος έκανε το χατίρι των σωστών οπαδών του ΠΑΟΚ και δεν διέκοψε εις βάρος των γηπεδούχων το ματς, με τα όποια αρνητικά συνεπακόλουθα για το Δικέφαλο του Βορρά.

Και παρόλο που δεν πήρε φωτιά το κεφάλι του Σάχα αλλά ευτυχώς μόνο η φανέλα του, θα πω ότι ο Μάνταλος τελικά ορθώς έπραξε. Έδωσε άλλοθι σε εκείνους που πήγαν στο γήπεδο για να δουν ποδόσφαιρο και δεν τιμώρησε μία ομάδα για τα τους λιγοστούς ψευτοτσαμπουκάδες κακοποιούς των γηπέδων. Έκανε μία τέλεια διαιτησία και μαγκιά του.

Ο Δέλλας και ο Λύμπε

Ας το προσπεράσουμε όμως... Ας μην ασχοληθούμε περισσότερο με τους μικρόνοους αλήτες των ελληνικών γηπέδων κι ας επικεντρωθούμε στην απονομή δικαιοσύνης που πλησιάζει για έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή. Η πρώτη κούπα στην καριέρα του Νίκου Λυμπερόπουλου δεν θα χαθεί. Ας με συγχωρέσουν ο αγαπητός Γιώργος Δώνης (τον οποίο έχω αδικήσει και το ομολογώ για δεύτερη φορά) και ο συμπαθής Ατρόμητος, αλλά αυτό είναι ένα ραντεβού με την ιστορία που δεν πρέπει να χαθεί.

Από το κεφάλι του Κολοσσού στα χέρια του Λύμπε. Αυτό το κύπελλο, όπως θα κατακτηθεί, μετά από τόσες δυσκολίες και αναποδιές, ισοδυναμεί με 10 πρωταθλήματα για την ΑΕΚ. Και θα το υψώσει στον ουρανό της Αθήνας ο κορυφαίος έλληνας ποδοσφαιριστής της τελευταίας 15ετίας. Ας είναι τόσο μικρό για την αφεντιά του… Θα είναι τόσο μεγάλο στις καρδιές μας!